معمای ۷۰ ساله درباره اسکیزوفرنی حل شد

دانشمندان موسسه توسعه مغز لیبر (Lieber) ادعا می کنند که یک معمای ۷۰ ساله در مورد اسکیزوفرنی را حل کرده اند.

به گزارش ایسنا به نقل از آی ای، دانشمندان که دهه ها با این معمای ۷۰ ساله دست به گریبان بوده اند، دریافتند که ماده شیمیایی دوپامین در مغز با ابتلا به اختلال اسکیزوفرنی ارتباط دارد.

روان گسیختگی یا اسکیزوفرنی یک اختلال روانی است که با دوره های مداوم یا عودکننده روان پریشانه مشخص می شود. علایم اصلی آن شامل توهم، هذیان و اختلال تفکر است. علائم دیگر این اختلال عبارتند از کناره گیری اجتماعی، کاهش ابراز عواطف و بی تفاوتی. علائم این بیماری به طور معمول تدریجی بروز پیدا می کنند و در اوایل بزرگسالی آغاز شده و در بسیاری از موارد هرگز بطور کامل برطرف نمی شوند. برای تشخیص این اختلال، هیچ آزمون عینی مشخصی وجود ندارد و پزشک یا روانشناس بالینی باید بر اساس رفتار مشاهده شده از بیمار و سوابق او بیماری را تشخیص دهد.

محققان با بررسی بیان ژن ها در بخشی از مغز به نام "هسته دمی" (caudate nucleus) که با تصمیم گیری احساسی مرتبط است، به شواهد فیزیکی دست یافتند که نشان می دهد سلول های عصبی نمی توانند به طور دقیق سطوح دوپامین را کنترل کنند. آن ها همچنین مکانیسم ژنتیکی را کشف کردند که جریان دوپامین را تنظیم می کند.

دنیل آر. وینبرگر (Daniel R. Weinberge)، مدیر موسسه لیبر و از نویسندگان این مطالعه می گوید:تا به امروز، دانشمندان قادر به رمزگشایی این موضوع نبودند که آیا پیوند دوپامین یک عامل ایجاد کننده اسکیزوفرنی است یا تنها راهی برای درمان آن است. ما اولین شواهد را به دست آورده ایم که نشان می دهد دوپامین یک عامل ایجادکننده در اسکیزوفرنی است.

اهمیت دوپامین

دوپامین بر بسياري از عملکردهای بدن از جمله حافظه، حرکت، انگیزه، خلق و خو و دامنه توجه تاثیر می گذارد. بطور کلی، اعمال و فعالیت هایی که انتظار پاداش دارند، سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهند. بسیاری از داروهای اعتیاد آور نیز با افزایش سطح دوپامین عمل می کنند.

دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که به عنوان یک پیام رسان شیمیایی عمل می کند و سیگنال هایی را بین نورون ها یعنی سلول های عصبی مغز جابجا می کند تا بر فعالیت و رفتار آن ها تأثير بگذارد. دوپامین همچنین انتقال دهنده عصبی پاداش است که به ما امکان می دهد احساس لذت را تجربه کنیم.

دکتر جنیفر اروین (Jennifer Erwin)، محقق این موسسه و یکی از نویسندگان مقاله، می گوید: یکی از عوارض جانبی عمده ی داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری اسکیزوفرنی عدم احساس لذت و شادی است.

به طور نظری، اگر بتوانیم گیرنده دوپامین را به طور خاص با داروها مورد هدف قرار دهیم، می توان یک استراتژی جدید برای درمان اسکیزوفرنی ایجاد کرد که اختلالی در احساس شادی بیمار به وجود نمی آورد.

دانشمندان مدت هاست دریافته اند که سطوح غیرطبیعی دوپامین در اسکیزوفرنی، بیماری آلزایمر و سایر بیماری های عصبی- روانی بسیار اهمیت دارد. این یافته ها نسلی از دانشمندان را بر آن داشت تا بررسی کنند که آیا عدم تعادل دوپامین با اسکیزوفرنی مرتبط است یا خیر و اگر پاسخ این سؤال بله است، چگونه؟

بررسی مغز صدها فرد فوت شده

محققان صدها نمونه مغز متعلق به افراد فوت شده را که به مؤسسه لیبر اهدا شده بودند، مورد بررسی قرار دادند، برخی از این افراد اسکیزوفرنی داشتند و برخی دیگر که به اختلالات روانپزشکی مبتلا نبودند.

محققان تصمیم گرفتند بر روی هسته دمی تمرکز کنند، بخشی از مغز که برای یادگیری انجام رفتارهای پیچیده بطور خودکار و شهودی و داشتن غنی ترین منبع دوپامین در مغز ضروری است.

علاوه بر این، آنها در تحقیقات ژنتیکی بین المللی در مقیاس بزرگ، ناحیه ای از ژنوم انسان را که با خطر ابتلا به اسکیزوفرنی مرتبط است، بررسی کردند. وجود ژن های گیرنده پروتئینی پاسخ دهنده به دوپامین در این ناحیه نشان دهنده ارتباط بین دوپامین و اسکیزوفرنی بود.

نتایج این مطالعه بطور قطعی نشان دهنده این ارتباط نیستند، حتی اگر اکثر داده های ژنتیکی عملکرد گیرنده های دوپامین در خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را نشان دهند.

محققان مؤسسه لیبر پیشرفت های قابل توجهی در درک مکانیسم های زیربنای عوامل خطر برای گیرنده های دوپامین داشتند.

یافته های این مطالعه روز گذشته (یکم نوامبر) در مجله "Nature Neuroscience" منتشر شد.