به گزارش سیناپرس، تصور این که چگونه گونه انسانی ممکن است در آینده دور ظاهر شود، اغلب باعث گمانه زنی های عجیب در مورد ویژگی های برجسته مانند قد، اندازه مغز و رنگ پوست می شود. با این حال، تغییرات ظریف در آناتومی امروز ما نشان می دهد که تکامل چقدر میتواند غیرقابل پیش بینی باشد. آنقدر غیرقابل پیش بینی که به اندازه یک رگ خونی اضافی در بازوهایمان به وجود آمده و بر اساس روندهای کنونی میتواند در عرض چند نسل رایج شود.
به گفته محققان دانشگاه فلیندرز و دانشگاه آدلاید در استرالیا، سرخرگی که بطور موقت از مرکز ساعد ما در دوران جنینی و هنگامی که ما هنوز در رحم هستیم عبور می کند، به میزان گذشته ناپدید نمی شود و در دستان باقی می ماند.
این موضوع بدان معناست که بزرگسالان بیشتری وجود دارند که یک مجرای اضافی بافت عروقی زیر مچ دستشان جریان دارد. تگان لوکاس (Teghan Lucas) آناتومیست دانشگاه فلیندرز گفت: از قرن ۱۸، آناتومیست ها شیوع این شریان را در بزرگسالان مطالعه می کنند و پژوهش های ما نشان می دهد که به وضوح در حال افزایش است.
لوکاس در ادامه گفت: این شیوع در افراد متولد شده در اواسط دهه ۱۸۸۰ حدود ۱۰ درصد بود در حالی که در متولدین اواخر قرن بیستم به ۳۰ درصد رسید، بنابراین در یک دوره زمانی نسبتاً کوتاه، افزایش قابل توجهی دارد. شریان میانی تقریباً در مراحل اولیه رشد در همه انسان ها شکل می گیرد و خون را به مرکز بازوهای ما منتقل می کند تا دست های در حال رشد ما را تغذیه کند. در حدود هشت هفته، معمولاً پسرفت کرده و کار را به دو رگ دیگر شامل شریان رادیال و اولنار واگذار می کند. گاهی اوقات ما با این رگ به دنیا می آییم که هنوز پمپاژ می کند، یا فقط به ساعد مثل بوده یا در برخی موارد دست را نیز تغذیه می کند.
برای مقایسه شیوع این کانال خونی پایدار، لوکاس و همکارانش از دانشگاه آدلاید، ۸۰ جسد را بررسی کردند. تمام بدن های بررسی شده تقریبا در نیمه اول قرن بیستم به دنیا آمده بودند.
این واقعیت که بنظر میرسد این شریان در بزرگسالان امروز سه برابر بیش از یک قرن پیش رایج است، یافته ای شگفت آور است که نشان می دهد انتخاب طبیعی به نفع کسانی است که این ذخایر خونین اضافی را حفظ می کنند. لوکاس می گوید:این افزایش می تواند ناشی از جهش ژن های دخیل در رشد شریان میانی یا مشکلات سلامتی در مادران در دوران بارداری یا در واقع هر دو باشد.
به گفته محققان، امکان دارد تصور کنید که داشتن یک شریان میانی پایدار می تواند به انگشتان زبردست یا ساعدهای قوی منجر شده یا خون رسانی را افزایش دهد. با این حال، داشتن این سندروم ما را در معرض خطر بیشتر سندروم تونل کارپال قرار می دهد، وضعیتی ناراحت کننده که باعث می شود کمتر بتوانیم از دستان خود استفاده کنیم.
لوکاس در پایان گفت: اگر این روند ادامه یابد، اکثریت مردم تا سال ۲۱۰۰ دارای شریان میانی ساعد خواهند بود. این افزایش سریع شریان میانی در بزرگسالان بی شباهت به ظهور مجدد استخوان زانو به نام فابلا نیست، که امروزه نیز سه برابر بیشتر از یک قرن پیش رایج است.
شرح کامل این تحقیق در مجله Anatomy منتشر شده است.
- 15
- 2
