به گزارش ایرنا از پایگاه خبری ساینس دیلی، محققان به صورت سیستماتیک ادبیات موجود در رابطه با تاثیر تحریک مغناطیسی مغز را بر راه رفتن و حفظ تعادل، بررسی کردند و توانستند ۹ مطالعه را در این زمینه شناسایی کنند که از بین آن ها ۵ مورد مربوط به آزمایشات کنترل شده سکته در اثر لخته شدن خون و سکته در اثر خونریزی داخلی بود. در هفت مورد از این مطالعات از تحریک مغناطیسی با فرکانس بالا و در دو مورد از تحریک مغناطیسی با فرکانس پایین استفاده شده بود.
در ۸ مورد از این مطالعات که روی ۱۳۹ بیمار انجام گرفته است، اطلاعات جامعی در رابطه با سرعت راه رفتن به ثبت رسیده است و با تجزیه و تحلیل این اطلاعات مشخص شد که استفاده از تحریک مغناطیسی مغز تاثیر زیادی بر بهبود سرعت حرکت بیماران مبتلا به سکته دارد، به ویژه وقتی همان قسمت مغز که دچار سکته شده، تحریک مغناطیسی شود. در یک مطالعه نیز تحریک مغناطیسی قسمت سالم مغز تاثیری بر راه رفتن بیمار نداشته است.
در این مطالعات تاثیر تحریک مغناطیسی بر تعادل ۷۷ بیمار مورد بررسی قرار گرفته است و تجزیه و تحلیل داده های این تحقیقات نشان می دهد این تکنیک تاثیر چندانی بر بهبود تعادل بیماران ندارد. در سایر مطالعات نیز اثری از بهبود عملکردهای حرکتی یا واکنش های مغز در اثر تحریک مغناطیسی دیده نمی شود.
بر اساس این تحقیقات تحریک مغناطیسی مغز به صورت غیرتهاجمی و مکرر، به ویژه تحریک با فرکانس بالا در همان قسمت مغز که دچار سکته شده، منجر به افزایش سرعت راه رفتن می شود، اما تاثیری بر بهبود تعادل و سایر عملکردهای مغز ندارد.
سالانه در حدود ۷۰۰ هزار نفر دچار سکته مغزی می شوند و حدود ۳۰ درصد از آن ها در طول شش ماه بعد از سکته نمی توانند به طور مستقل راه بروند. بازیابی توانایی راه رفتن، اولین اولویت توانبخشی بعد از وقوع سکته مغزی است، اما روش های کنونی در این زمینه محدودیت هایی دارند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه American Journal of Physical Medicine & Rehabilitation منتشر شده است.
- 11
- 6
