پیش‌بینی آرتروز با استفاده از مدلی جدید

آسیب‌دیدگی مفصل زانو به‌طور معمول مربوط به ورزش‌هایی مانند فوتبال، راگبی، هاکی روی یخ، ورزش‌های رزمی یا دیگر ورز‌ش‌ها است. اما اکثر مردم اطلاع ندارند که چنین آسیب‌دیدگی‌هایی ممکن است منجر به التهاب مفصلی و آرتروز پس از آن شود. در آرتروزهای پیشرفته، غضروف مفصلی به‌طور کامل تجزیه و باعث درد شدید مفصلی، عدم توانایی حرکت دادن مفصل و حتی انزوای اجتماعی می‌شود.

با این حال مکانیزمی که منجر به آرتروز می‌شود ناشناخته است. در حال حاضر امکان پیش‌بینی وضعیت‌ی آینده مفصل بیمار و پیش‌بینی روند احتمالی پیشرفت آرتروز برای پزشکان وجود ندارد. طبق مطالعه دانشگاه فنلاند شرقی و مؤسسه‌ی MIT، تخریب غضروف مفصلی، در زمانی که سرعت حرکت مایع مفصلی بیش‌ از اندازه است و به‌خصوص در اطراف آسیب‌دیدگی‌های قبلی زانو به‌وجود می‌آید و طبق گزارش Scientific Reports ممکن است پیش‌بینی روند توسعه آرتروز در مفصل بیمار در آینده امکان‌پذیر باشد.

این مطالعه با بررسی مکانیزم تغییر شکل بافت‌ها و میزان جریان مایع مفصلی در زانوها در فشارهای معمول، مثلا هنگام راه رفتن، یک مدل مکانوبیولوژیکی درمورد تخریب غضروف ارائه می‌دهد. نتایج به‌دست‌آمده از این مدل با نتایج مشاهده شده در آزمایشگاه مقایسه شد. در نهایت مدل جدید می‌تواند برای پیش‌بینی آرتروز و پیشنهاد پروتکل‌های توانبخشی بهینه برای کمک به افراد برای یک زندگی بهتر مورد استفاده قرار گیرد.

پژوهشگران دریافتند که مکانیزم‌های مختلفی، از جمله تغییر شکل بافت‌ها و میزان جریان مایع مفصلی می‌توانند منجر به آرتروز زانو پس از آسیب دیدگی قبلی شوند. نتایج به‌دست‌آمده از این مدل با محتوای پروتئوگلیکان مشاهده شده و مرگ سلولی نمونه‌های غضروف در شرایط آزمایشگاهی مقایسه شده است. به‌گفته‌ی پژوهشگران، یک تحلیل عددی نشان می‌دهد که هر دو عامل تغییر شکل بافت‌ها و میزان جریان مایع مفصلی می‌توانند از عوامل احتمالی ابتلا به آرتروز باشند؛ اما احتمالا میزان جریان مایع مفصلی تأثیر بیشتری خواهد داشت.

گوستاوو اروسکو، اضافه می‌کند:

یافته‌های ما نشان می‌دهند که پس از جراحت در زانو و بارگذاری متعاقب بافت‌ها، نشت آسان پروتئوگلیکان‌ها از سطح آسیب دیده به علت جریان برون‌رو زیاد مایع مفصلی می‌تواند منجربه آرتروز شود.

یافته‌های این مطالعه قابل توجه هستند و می‌تواند راه‌های جدیدی را برای مدل‌سازی در پیش‌بینی روند پیشرفت آرتروز پس از آسیب ارائه دهد و در ارزیابی مداخلات بالینی بکار گرفته شود. به طور خاص این مدل می‌تواند میزان ریسک آسیب به غضروف که می‌تواند منجربه آرتروز شود را شناسایی کند و پرووتکل توانبخشی فردی و بهینه ارائه دهد.