به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، یکی از درمان های ایده‌ال در حوزه پزشکی ترمیمی برای بیمارانی که عضلات آن ها بخاطر کم بود اکسیژن آسیب دیده، این است که با تزریق سلول های بنیادی خودشان تقویت شوند.
محققان "دانشگاه ایلی نوی در اربانا- شمپین" (UIUC) در بررسی جدید خود نشان دادند که نانومحرک ها میتوانند قدرت بازسازی سلول های بنیادی را در اندام موش ها تقویت کنند. این نانومحرک ها، نانوذراتی هستند که از مولکولی تغذیه می کنند که بدن آنرا بصورت طبیعی برای ترمیم زخم تولید می کند.
"هیونجون کونگ" (Hyunjoon Kong)، استاد مهندسی شیمی و زیست سلولی دانشگاه ایلینوی و سرپرست این پژوهش اظهار‌کرد: ما تصمیم گرفتیم تا عملکردهای طبیعی سلول های بنیادی را بکار ببریم و عوامل محرک را برای برطرف کردن "ایسکمی" (Ischemia) عضله بکار ببریم.
ایسکمی عضله که آسیب به عضله در اثر کم بود اکسیژن یا ذخیره خون است، میتواند ناشی از چند عامل مثل جراحت یا "بیماری سرخرگ محیطی" (PAD) باشد. این باور وجود داشته که سلول های بنیادی حاصل شده از بافت چربی خود مریض میتوانند عوامل لازم را برای بوجود آمدن رگ های خونی جدید در عضله آسیب دیده فراهم کنند ولی آزمایش های درون جانداری نشان داده اند که محدودیت هایی در این میان وجود دارد برای این که بنظر میرسد که فعالیت سلول های بنیادی، بعد از تزریق به عضله کاهش می یابد.
مولکولی موسوم به "فاکتور نکروز توموری آلفا" (TNF) که بصورت طبیعی در بدن تولید می شود، میتواند سلول های بنیادی را بیش از عوامل ذکر شده تحریک کند. محققان دیگر تلاش کرده اند تا سلول ها را قبل از تزریق، با فاکتور نکروز توموری آلفا کشت کنند ولی اثرهای آن به سرعت از بین رفتند.
محققان دانشگاه ایلی نوی تصمیم گرفتند تا فاکتور نکروز توموری آلفا را مستقیما به سلول های بنیادی متصل کنند و نانومحرک هایی را بوجود بیاورند که به فاکتور نکروز توموری آلفا متصل هستند. این نانومحرک ها، به گیرنده روی سطح سلول های بنیادی متصل میشوند و امکان انتقال فاکتور نکروز توموری آلفا را فراهم می کنند.
"مارنی بوپارت" (Marni Boppart)، از نویسندگان این پژوهش اظهار‌کرد: مزیت اصلی سلول های بنیادی در ترمیم بافت، لزوما توانایی آن ها در ترمیم بافت از دست رفته نیست، بلکه این سلول ها میتوانند عوامل رشد و سیتوکین ها را نیز برای کمک به این روند منتشر کنند. این روش، مزایای چشمگیری دارد بالاخص زمانی که سلول ها در بافت های آسیب دیده ، مریض یا سال خورده بکار می روند.
محققان، روش خود را روی موش ها آزمایش کردند. آن ها طی این آزمایش، سلول های بنیادی را از بافت چربی جدا کردند، آن ها را با نانومحرک ها ادغام کردند و سپس آن ها را به پای آسیب دیده موش ها تزریق کردند.
محققان با این آزمایش متوجه شدند که جریان خون و سطح اکسیژن، در پای مبتلا به ایسکمی افزایش یافت و به بهبود تحرک آن منجر شد. موش ها پس از این آزمایش توانستند مسافت بیشتری را طی کنند و پاهای آن ها قوی تر شد.
محققان تأکید کردند که برای تنظیم شرایط مطلوب برای کشت و آماده سازی سلول های بنیادی و بررسی آثار بلندمدت آن، باید پژوهش های بیشتری انجام شود.
این پژوهش، در مجله "ACS Nano" به چاپ رسید
.
- 12
- 3
