به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهش های جدید نشان داده است که زیر مجموعه ای از نورون های شبکیه سیگنال های مهاری و بازدارنده را به مغز می فرستد، در حالیکه قبل از این پژوهشگران معتقد بودند که چشم فقط سیگنال های تحریکی را به مغز ارسال می کند.
چندین دهه است که در کتاب های زیست شناسی نوشته شده که چشم ها منحصرا از طریق یک نوع مسیر سیگنالینگ با مغز ارتباط برقرار می کنند. ولی یک کشف جدید نشان می دهد که بعضی از سلول های عصبی شبکیه، متفاوت عمل می کنند.
مطالعات جدید به رهبری دانشگاه "نورث وسترن" نشان داده است که زیر مجموعه ای از نورون های شبکیه، سیگنال های بازدارنده یا مهاری (inhibitory signals) را به مغز می فرستند. قبل از این محققان معتقد بودند که چشم فقط سیگنال های تحریکی را به مغز ارسال می کند. به عبارت ساده تر؛ سیگنالینگ هیجانی و تحریکی باعث می شود نورون ها شلیک بیشتری داشته باشند و سیگنالینگ مهاری باعث می شود نورون ها کمتر ارتباط برقرار کنند.
پژوهشگران همینطور متوجه شدند که این زیر مجموعه از نورون های شبکیه در رفتارهای ناخودآگاه مثل هماهنگ سازی ریتم شبانه روزی با چرخه های نور و تاریکی و انقباض مردمک به نورهای شدید نقش دارند. پژوهشگران با درک بهتر نحوه عملکرد این سلول های عصبی، مسیرهای جدیدی را که نور بر رفتار ما تأثیر می گذارد، مطالعه می کنند.
"تیفانی اشمیت" سرپرست این مطالعه می گوید:این سیگنال های مهاری مانع از تنظیم دوباره ساعت شبانه روزی ما در نور کم و جلوگیری از انقباض مردمک در نور کم می شود که هر دو برای دید مناسب و عملکرد روزانه مطلوب هستند. ما فکر می کنیم که نتیجه ما مکانیسمی را برای درک این که به چه دلیل چشم ما تا این حد نسبت به نور حساس است، فراهم می کند، ولی رفتارهای ناخواسته ما نسبتاً نسبت به نور حساس نیستند.
"اشمیت" و گروهش برای انجام این مطالعه سلول های عصبی شبکیه مسئول سیگنالینگ مهاری را در موش مسدود کردند. زمانی که این سیگنال مسدود شد، نور کم در تغییر ریتم شبانه روزی موش ها مؤثر بود.
" اشمیت" اظهار‌کرد: این نشان می دهد که یک سیگنال در چشم موجود هست که بطور فعال مانع از تنظیم دوباره ریتم شبانه روزی هنگام تغییر نور محیط می شود که برای ما غیرمنتظره بود.
پژوهشگران همینطور متوجه شدند که زمانی که سیگنال های مهاری در چشم مسدود شدند، مردمک چشم موش ها نسبت به نور بسیار حساس تر شد.
"سونودا" یکی دیگر از پژوهشگران این مطالعه خاطرنشان کرد: فرضیه کار ما این است که این مکانیسم، مردمک ها را تنگ و از منقبض شدن در نور بسیار کم باز می دارد. این سبب می شود تا میزان رسیدن نور به شبکیه افزایش یابد و دیدن در شرایط کم نور را راحت تر می کند. این مکانیسم حداقل توضیح می دهد که چرا مردمک ها تا بیشتر شدن نور، از منقبض شدن پرهیز می کنند.
این مطالعه در شماره مجله Science منتشر خواهد شد.
- 16
- 4
