محققان دانشگاه واشنگتن با همکاري دکتر "فرشید گیلک" دانشمند ایرانی توانستند با کمک ژن درمانی، موش های مبتلا به آرتروز را درمان کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، برای افرادی که به آرتروز مبتلا هستند، معمولاً ورزش و درمان فیزیکی پیشنهاد می شود تا قدرت عضلات افزایش و درد مفصل ها کاهش یابد ولی ساخته شدن عضله و قدرت گرفتن آن معمولاً ماهها زمان می برد و مشکل است؛ بالاخص برای اشخاص مسن و افرادی که اضافه وزن دارند. بررسی جدید محققان "مدرسه پزشکی دانشگاه واشنگتن" (WUSM) که با همکاري دکتر "فرشید گیلک" (Farshid Guilak)، استاد ایرانی این دانشگاه انجام شده است، نشان می دهد که شاید روزی ژن درمانی (Gene Therapy) بتواند به این بیماران کمک کند.
این پژوهش نشان می دهد که ژن درمانی میتواند به ساخت سریع توده عضله کمک کند و شدت درد ناشی از آرتروز را در موش ها حتی موش هایی که ورزش زيادي نداشته اند، کاهش دهد. این درمان همینطور توانست از اضافه وزن موش ها حتی زمانی که رژیم غذایی (diet) پرچرب داشتند، پيش‌گيري کند.
دکتر گیلک اظهار‌کرد: اضافه وزن یکی از مهم ترین دلایل بروز آرتروز است. اضافه وزن میتواند مانعی برای ورزش کردن شخص و اثر کامل درمان فیزیکی باشد. ما در این پژوهش، روشی را ارائه داده ایم که ژن درمانی را بکار می گیرد و به ساخت سریع عضله کمک می کند. این روش، تأثير عمیقی بر موش ها گذاشت و دربرابر آرتروز نیز مؤثر بود.
گیلک و گروهش در این پژوهش، ویروس حامل ژن "فولیستاتین" (follistatin) را به موش هایی که سن آن ها هشت هفته بود، تزریق کردند. این ژن، فعالیت نوعی پروتئین (Protein) را در عضلات متوقف می کند که کنترل رشد عضلات را بر عهده دارد. این کار به موش ها کمک کرد تا توده کافی عضله را بدون نیاز به ورزش کردن بيش از اندازه معمول بدست بیاورند.
توده عضلانی این موش ها حتی بدون ورزش اضافی و با وجود داشتن رژیم غذایی پرچرب، دو برابر شد و قدرت آن نیز به دو برابر رسید. همینطور آسیب غضروفی ناشی از آرتروز در این موش ها کمتر رخ داد، شمار سلول های التهابی و پروتئین های آن ها در مفاصل موش ها کمتر بود، مشکلات مربوط به سوخت و ساز کم تر پیش آمد و قلب و رگ های خونی این موش ها نیز نسبت به موش هایی که ژن درمانی روی آن ها انجام نشده بود، سالم تر بودند. حساسیت این موش ها نسبت به درد، بطور چشمگیری کم تر بود.
برای ثابت شدن ایمنی این نوع ژن درمانی ، باید بررسی های بیشتری انجام شود. این روش در صورت داشتن ایمنی لازم میتواند روش کارآمدی برای درمان بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی باشد که ساخت عضله جدید در آن ها مشکل است.
این پژوهش، در مجله "Science Advances" به چاپ رسید.
- 12
- 3
