در کرهشمالی چه می‌گذرد؟
الجزیره در گزارش ۳مارس در همین رابطه نوشت: کرهشمالی مدت‌ها از ناامنی غذایی همراه با قحطی ویرانگر در دهه۱۹۹۰ رنج می‌برد که تخمین زده می‌شود بین ۲۴۰ هزار تا ۵/ ۳میلیون نفر را کشته است. تحلیلگران آب‌وهوای وخیم و بسته شدن مرزها در طول همه‌گیری کووید را عامل بدتر شدن وضعیت مواد غذایی می‌دانند؛ وضعیتی که پیش‌ازاین به‌دلیل دهه‌ها رکود اقتصادی و برنامه‌ریزی متمرکز، انحراف منابع به سمت توسعه تسلیحات و تحریم‌های بین‌المللی شکننده بود. گزارشی از «۳۸ شمالی» در ژانویه گفت: «در دسترس بودن مواد غذایی احتمالا با توجه به نیازهای انسانی به کمترین حد خود رسیده است.» به گفته بانک مرکزی کره‌جنوبی، اقتصاد کرهشمالی در سال۲۰۲۱ (دومین سال متوالی کاهش) حدود ۱/ ۰درصد کوچک شد.
وضعیت سیستم کشاورزی چگونه است؟
کیم جونگ‌اون، رهبر کرهشمالی، از مقامات خواسته است تا به اهداف تولید محصولات کشاورزی دست یابند و اعلام کنند که تحت رهبری حزب حاکم کارگران «هیچ‌چیزی غیرممکن نیست». به گفته رسانه‌های دولتی، او همچنین خواستار بهبود زیرساخت‌ها برای افزایش تولید غذا شده است. کرهشمالی متکی بر سیستم کشاورزی اشتراکی است که از دهه۱۹۵۰ برقرار بوده است. «مارتین ویلیامز» همکار و روزنامه‌نگار در مرکز استیمسون به الجزیره گفت: «سیستم کشاورزی [کرهشمالی] به کشاورزان متکی است که تا آنجا که می‌توانند غذا تولید کنند.» او افزود که بیشتر مواد غذایی وارد یک سیستم توزیع مرکزی می‌شود «و در گذشته، این سیستم تامین کافی از مواد غذایی اولیه را برای کرهشمالی فراهم می‌کرد.
اما در طول ۱۰سال گذشته یا بیشتر، شروع به فروپاشی کرد و اکنون در سطحی است که اکثر مردم کرهشمالی نمی‌توانند با آنچه از دولت دریافت می‌کنند، زنده بمانند.» به گفته ویلیامز، بیشتر غذای جمع‌آوری‌شده به «پایتخت شهرهایی که نخبگان حاکم در آن زندگی می‌کنند... و همچنین به واحدهای ارتش و واحدهای نظامی تحویل داده می‌شود.» وزارت اتحاد کره‌جنوبی می‌گوید که گزارش‌هایی از مرگ‌ومیر ناشی از گرسنگی وجود دارد؛ درحالی‌که آژانس توسعه روستایی سئول گزارش داد که تولید محصولات زراعی این کشور در سال۲۰۲۲ تقریبا ۴درصد کاهش‌یافته است و دلیل آن باران‌های شدید تابستان و شرایط اقتصادی است. محیط طبیعی کرهشمالی نیز برای کشاورزی چالش‌برانگیز است. بر اساس تحقیقات انجام‌شده توسط موسسه بروکینگز در واشنگتن دی‌سی، تنها حدود ۲۰درصد از سرزمین خشکی در این کشور یا تقریبا ۲/ ۲میلیون هکتار برای کشاورزی مناسب است.
این کشور همچنین فاقد زیرساخت‌ها، ماشین‌آلات و تجهیزات کافی از جمله کود و سوخت است و همچنین در برابر بلایای طبیعی آسیب‌پذیر است. ویلیامز گفت: «کشاورزی کرهشمالی هنوز در فناوری چند دهه پیش گیر کرده است. بسیاری از کاشت و برداشت برنج با دست انجام می‌شود.» ویلیامز توضیح داد که این شرایط منجر به ناکارآمدی در کشاورزی می‌شود. «بنابراین محصولات می‌توانند کمتر از آنچه هستند تولید شوند... و کرهشمالی هرسال برای تغذیه جمعیت خود با مشکلاتی روبه‌رو می‌شود؛ اما به نظر می‌رسد امسال شاید به‌طور ویژه‌ای بد باشد.» به‌رغم مشکلات گزارش‌شده، کرهشمالی پیشنهاد‌ها برای پذیرش کمک‌های خارجی را رد کرده و روزنامه‌ی رسمی «رودونگ سینمون» هفته گذشته خواستار خوداتکایی اقتصادی بیشتر شد و کمک‌های خارجی را به «آب‌نبات‌های مسموم» تشبیه کرد.
وعده غذایی یک شهروند معمولی چیست؟
به گفته‌ی ویلیامز، آنچه یک شهروند کرهشمالی می‌خورد تا حد زیادی به محل زندگی آنها بستگی دارد. او می‌گوید: «شکاف بزرگی بین حومه شهرها و بین شهرها و سپس غذاهای پیونگ‌یانگ وجود دارد. اگر پول دارید، غذا در پیونگ‌یانگ نسبتا در دسترس است.» ویلیامز می‌افزاید: «مردم آنجا ممکن است دو یا حتی سه وعده غذا در روز بخورند. غذاهای سنتی بسیار شبیه به کره جنوبی است. اما البته، در کرهشمالی، تهیه گوشت و میوه‌های تازه و چیزهایی ازاین‌دست بسیار دشوارتر است، [رژیم غذایی آنها] عمدتا بر اساس برنج و سبزیجات است.» به گفته ویلیامز، وضعیت در روستاها شروع به تغییر کرده است؛ جایی که گزینه‌های مردم به آنچه آنها توانسته‌اند بکارند یا در بازارها بخرند بستگی دارد.
این تحلیلگر افزود: «به‌طور رسمی، فروش خصوصی غذا وجود ندارد؛ اما کرهشمالی مجبور بوده طی چند سال گذشته آنها را تحمل کند؛ زیرا سیستم توزیع عمومی غذا از بین رفته است. بنابراین این بستگی به میزان پول شما دارد که می‌تواند به‌اندازه یک کاسه فرنی برنج در روز، بد باشد و با بالاتر رفتن از آنجا، بسته به پول دارد.» ویلیامز افزود: «کرهشمالی یک جامعه‌ی بسیار ناهموار است و برای ما بسیار دشوار است که بدانیم چه تعداد با یک کاسه سوپ در روز زنده می‌مانند و چه تعداد با سه کاسه در روز فقط به این دلیل که ما نمی‌توانیم اوضاع در داخل این کشور را ببینیم.»
آیا کرهشمالی بیش‌ازحد بر اهداف نظامی خود متمرکز است؟
بر اساس گزارش شورای روابط خارجی، کرهشمالی با بیش از ۲/ ۱میلیون پرسنل، چهارمین ارتش بزرگ جهان را دارد. ایالات‌متحده تخمین می‌زند که این کشور نزدیک به یک‌چهارم تولید ناخالص داخلی (GDP) خود را صرف ارتش خود می‌کند. در سال۲۰۱۷، مقامات اطلاعاتی ایالات‌متحده تخمین زدند که پیونگ‌یانگ دارای مواد شکاف‌پذیر کافی برای حداکثر ۶۰بمب هسته‌ای است و با وجود تحریم‌های بین‌المللی، به پیشبرد برنامه‌ی تسلیحاتی خود ادامه داده است. در ماه فوریه، این کشور زرادخانه خود را در جریان یک رژه نظامی شبانه به نمایش گذاشت که در آن موشک‌های بالستیک قاره‌پیما بیش از هر زمان دیگری در یک زمان رونمایی شده بود.ویلیامز می‌افزاید: «کرهشمالی نمی‌تواند تمام کودکان زیر پنج سال خود را به‌درستی تغذیه کند.
بااین‌حال، برنامه‌ای برای توسعه تسلیحات هسته‌ای دارد. مدام موشک پرتاب می‌کند. امسال هم یک ماهواره را در مدار قرار می‌دهد.» وی افزود: «بسیاری از پولی که به کشور وارد می‌شود صرف ارتش می‌شود و به همین دلیل کرهشمالی معتقد است که باید قوی باشد؛ زیرا نگران تلاش کره‌جنوبی یا آمریکا برای سرنگونی خود است.» ویلیامز در پایان می‌گوید: «همه اینها هزینه هنگفتی دارد و به نظر می‌رسد که کشاورزی در رتبه دوم قرار دارد.»
- 9
- 3
