به گزارش انتخاب به نقل از البناء چاپ بیروت، جدایی از عراق واقعا آسان است، مساله دشوار، برپایی یک دولت برخوردار از استقرار و شکوفایی است.
شاید برخی بگویند عراق از گذشته تا کنون همواره در معرض ناامنی و نبود استقرار و آرامش بوده، اما واقعیت آن است که شکوفایی و سرپایی اقلیم کردستان در حال حاضر از روابط ایجابی و مثبت بین بغداد و اربیل و تبادل منافع بین دو منطقه سرچشمه می گیرد.
در صورت قطع روابط با بغداد، این اقلیم قربانی مستقیم اختلافات بین کردها و حکومت مرکزی خواهد شد. اگر بغداد تصمیم به پایان همکاری بگیرد و دولتهای هم جوارش نیز همین مسیر را در پیش بگیرند، اربیل رونق کنونی اش را از دست می دهد.
در حقیقت نتیجه استقلال کردستان از عراق، تنها بروز جنگ بین عراقی های عرب و ترکمن و آشوری در دو استان نینوا و کرکوک، از دست رفتن رونق اقلیم کردستان و محاصره جدی آن توسط همسایگانش نیست؛ آنچه در انتظار کردستان می باشد، درگیریهای داخلی است شبیه به درگیریهای قبیله ای و حزبی که در جنوب سودان روی داد. با این تفاوت که درگیریهای داخلی در سودان به این شدت و حدت اختلافاتی که بین دو حزب بارزانی و طالبانی در کردستان برقرار است، نبود.
جنوب سودان از پذیرش رسمی منطقه ای و بین المللی برخوردار بود. شمال سودان، جنوب سودان را پذیرفته و اختلافات بین آنها در مورد مناطق مورد نزاع حل شد. در سودان چیزی شبیه به آنچه بین حکومت بغداد و حکومت اقلیم کردستان روی داده است، واقع نشده بود و از این حیث شرایط اقلیم کردستان از سودان بدتر است.
دولتهای همسایه جنوب سودان آن را به رسمیت شناخته و هیچ دولتی آن را مورد محاصره و تحریم قرار نداد؛ در حالی که تمام دولتهای همسایه کردستان این حکومت را قبول ندارند و به احتمال زیاد در آینده مورد محاصره و تحریم آنها نیز قرار خواهد گرفت.
سازمان ملل دولت جنوب سودان را پذیرفته و این دولت یکی از اعضای سازمان ملل محسوب می شود؛ در حالی که دولت کردستان تنها مورد قبول و اعتراف تل اویو قرار داشته و در سازمان ملل نیز کرسی به آن اختصاص داده نشده است.
همه این موارد ما را بر آن می دارد که با قطعیت بگوییم دولت کردستان در آینده سرنوشتی بسیار بدتر از دولتی که اکنون در جنوب سودان حکومت می کند، خواهد داشت.
- 19
- 6
