به گزارش صراط،محمود احمدی‌نژاد در سه روز اخیر دو بیانیه علیه دولت روحانی داده و ادعاهای دولت در زمان مذاکرات از جمله جمله بحث برانگیز حسن روحانی مبنی بر خالی بودن خزانه را به چالش کشیده و تکذیب کرده است.
مطابق پیش بینی، دولت روحانی واکنش خاصی به نامه احمدی نژاد نشان نداده و حتی وزیر اقتصاد در پاسخ به سوالی در این خصوص گفته است: قرار نیست هر کسی هر چیزی گفت جواب دهیم.
گذشته از موضوع واکنش دولت، آنچه در این میان عجیب به نظر می‌رسد مقطع زمانی خاصی است که احمدی‌نژاد برای صدور این بیانیه ها انتخاب کرده است.
احمدی نژاد روز ۲۳ بهمن ماه بیانیه داد و اعلام کرد از کسی در انتخابات حمایت نخواهد کرد. درست یک هفته بعد، حمید بقایی اعلام کاندیداتوری کرد. ۸ روز پس از آن، اسفندیار رحیم مشایی پس از ۴ سال نشست خبری گذاشت تا بگوید بقایی حتی از خود او هم به احمدی نژاد شبیه تر است. ۶ روز بعد در ۱۴ اسفند احمدی نژاد بیانیه داد و با تکذیب ماجرای خالی بودن خزانه، نوشت که باید روشن شود که مقصود اصلی از طرح چنین ادعای کذبی در آستانه مذاکره با بیگانگان چه بوده است.
فردای صدور این بیانیه، احمدی نژاد، مشایی و بقایی دور هم جمع شدند تا به بهانه روز درختکاری در اقدامی نمادین درخت بکارند. دو روز بعد هم احمدی نژاد بیانیه دومش را صادر و همان سوال را تکرار کرد که هدف از طرح این ادعای نادرست در آستانه مذاکرات هسته ای چه بوده است؟
ادبیات بیانیه های احمدی‌نژاد نشان می دهد چه بسا قرار است به شکل سریالی ادامه پیدا کند.
اکنون سوال اصلی از خود احمدی نژاد این است که اگر هدف او از صدور این بیانیه ها، روشنگری و اثبات نادرستی ادعاهای دولت بوده، چرا در زمان طرح این ادعاها همین پاسخ ها را نداده بود و صرفا به یک درخواست مناظره در آغاز به کار دولت یازدهم - که عدم اجابت آن از سوی روحانی کاملا قابل پیش بینی بود – اکتفا کرد؟ چرا در زمان مذاکرات که روحانی ادعا کرد خزانه خالی بوده، پاسخش را نداد؟
اگر هدف احمدی‌نژاد حفظ مصالح و منافع مردم بود، چرا در سه سال و نیم اخیر و یا دست کم از زمان اتمام مذاکرات هسته‌ای این موضوعات را بیان نکرد؟ مگر چه اتفاقی افتاده یا چه حرف جدیدی زده شده است که در فاصله دو ماه و اندی تا انتخابات، بیانیه های خود را یکی یکی از صندوق بیرون می آورد؟
- 19
- 5
