صدا بلندتر شده، گوش شنوا بیشتر و دغدغه‌ها، فکرها و نگرانی‌ها، به هم نزدیکتر. زنان در چند‌سال گذشته، صدای خودشان را بلندتر شنیدند، از زبان خود و از زبان مسئولانی که در رده‌های بالا نشسته‌اند؛ زنانی از جنس خودشان. هم آنها که در سه‌سال و هشت ماه پیش، تفاهمنامه امضا کردند، دور میزهای مذاکره نشستند، گفت‌وگو کردند، طرح‌هایی تصویب کردند. آنها برای حمایت از زنان حاشیه‌نشین، فراموش‌شدگان روستاها و شهرهای کوچک، زنان و دختران بی‌سواد و کم‌سواد، آسیب‌دیده‌ها، سرپرستان خانواده و زندانی قدم برداشتند. کلینیک‌های حقوقی زنان را توسعه دادند، برای اصلاح قوانین مرتبط با ازدواج کودکان زیر سن قانونی برنامه پیشنهاد دادند و طرح پیشگیری از ازدواج کودکان را ارایه و طرح انتصاب زنان در پست‌های مدیریتی را دنبال کردند.
دست زنان را در تشکل‌ها و سمن‌ها گرفتند، آنها را پشت نیمکت‌ها همراهی کردند، داخل میله‌های جیوه‌ای زندان، در آغوش کشیدنشان و برای رهایی‌شان گلریزان به پا کردند. آنها تلاش زیاد کردند و به قول شهیندخت مولاوردی، معاون امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری، اکنون به نیمه راه رسیده‌اند، نیم دیگر مانده. حالا تنها ١٦ روز مانده، ١٦ روز برای برپایی دوازدهمین دور انتخابات ریاست‌جمهوری. روزی که زنان با امید، برگه‌های خود را به داخل صندوق‌های رأی می‌اندازند. آنها در انتظار تغییرند و می‌خواهند وضع اشتغال‌شان بهتر شود و مشارکت اجتماعی‌شان در زمینه‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و ورزشی پررنگ‌تر شود، آنها می‌خواهند که دیده شوند. هر چند که به گفته خودشان، در چهار‌سال گذشته، ادبیاتی که آنها را خطاب قرار داد، سطح بالاتری به خود گرفت و گفتمان تغییر در حوزه زنان شکل گرفت اما هنوز راه‌های نرفته زیادی مانده است.
ترانه علیدوستی:دغدغه‌ها زنانه‌تر شده است
درحوزه زنان، کارهای که می‌توان برای آنها انجام داد، آن‌قدر زیاد است که نمی‌شود آنها را برشمرد اما آنچه مهم است، این است که باید ببینیم کدام‌یک از این اقدامات درحیطه و اختیارات و توانایی دولت است تا بتواند برای تحقق آنها، وارد شود. آنچه در چهار‌سال گذشته درحوزه زنان رخ داده، به مسائل روز زنان، نزدیکتر بود و مسئولانی که دراین زمینه ورود پیدا کردند، از نظر دغدغه‌ها، دغدغه‌هایی نزدیکتر به زنان داشتند، نمونه آن هم خانم مولاوردی، معاون امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری است. هرچند که جنس رسیدگی به مسائل زنان به‌گونه‌ای است که تحقق آنها، کارهای زیادی را می‌طلبد اما برای رسیدن به آنها باید گام‌های کوچک و درعین حال پیوسته برداشته شود. اگر بخواهیم نگاهی به چهار‌سال گذشته بیندازیم، متوجه می‌شویم کارهایی که دراین مدت برای زنان انجام شد، با دولت‌های قبلی قابل مقایسه نیست. نه فقط درحوزه زنان بلکه درهمه بخش‌ها تغییرات قابل توجهی را دیدیم.
در دولت‌های قبلی، درتمام این زمینه‌ها عقبگرد داشتیم و دولت یازدهم از این ماجرا سربلند بیرون آمد. البته نباید فراموش کنیم که انتقادهایی به عملکرد دولت وجود دارد، همیشه هم بوده است، اما به‌طور کلی، وضعی که زنان درچهار‌سال گذشته تجربه کردند، خیلی بهتر از دوره‌های قبل بود. حالا هم برای چهار‌سال بعد، رئیس دولت دوازدهم باید سهمیه دانشگاهی، فرصت‌های شغلی و میزان مشارکت زنان دربخش‌های مختلف را با مردان برابر درنظر بگیرد. اقداماتی که نیاز به برنامه‌ریزی‌های دقیق دارد.
عاطفه صدیقیان:کارانه ٢٠٠هزار تومانی، ٤٠٠هزار تومان شد
انتظاراتی که جامعه پرستاری به‌طورکلی از رئیس دولت دوازدهم دارد، اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری است. قانونی است که سال‌ها بر زمین مانده و اجرا نمی‌شود. اگر این قانون اجرا شود، وضع معیشتی پرستاران را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، اما دراین میان آنچه برای زنان پرستار مهم است، پذیرفتن شرایط آنها درست مانند پرستاران مرد است. متاسفانه حتی درمیان پرستاران هم شاهد نابرابری درپذیرفتن شرایط هستیم. زنان پرستار، مشکلات خودشان را دارند و فشار مضاعفی که به آنها وارد می‌شود، آزاردهنده است. ما حالا با کمبود نیرو دربخش پرستاری مواجه هستیم، موضوع هم کمبود نیرو نیست، چراکه براساس اعلام سازمان نظام پرستاری، درحال حاضر ١٠هزار نیروی پرستار بیکار درکشور وجود دارد که به دلیل محدودیت اعتبارات، نمی‌توان آنها را استخدام کرد. همین هم شده تا جامعه پرستاری با مشکلات زیادی مواجه باشد. شرایط کار ما به‌گونه‌ای است که زنان پرستار، حتی نمی‌توانند به‌طور کامل از مرخصی زایمان‌شان استفاده کنند. درکنار همه اینها، آنچه در چهار‌سال گذشته شاهد بودیم، افزایش کارانه پرستاران بود، به‌طوری که این میزان کارانه از ٢٠٠هزار تومان به ٨٠٠هزار تومان و گاهی به یک‌میلیون تومان رسید. از این نظر جای قدردانی است، اما از آن طرف، با تغییر در سیستم‌های ارایه خدمت، کمترین منفعت را پرستاران و به‌طورکلی پرسنل بیمارستان‌ها بردند. هرچه بود، به نفع مردم بود اما برای پرسنل و کادر درمان اتفاق خاصی نیفتاد.
شقایق دهقان:اقدامات درحوزه زنان رو به جلو بود
شاید آنچه دراین روزها اهمیت دارد، وضع زنان سرپرست خانواده است. کسانی که مشکلات اقتصادی فراوانی دارند و حتی بخشی از آنها به دلیل همین مشکلات روانه زندان شده‌اند. آماری اعلام شد که نشان می‌دهد ٩٠درصد زنانی که در زندان هستند، سوء‌سابقه ندارند و به دلیل مشکلات مالی به زندان افتاده‌اند. پس مشخص می‌شود که ناتوانی مالی، سایر بخش‌ها را هم درگیر می‌کند. خواسته قلبی من این است که مسائل اقتصادی زنان از بین برود و برای آنها اشتغالزایی ایجاد شود. به‌ویژه برای زنانی که سرپرست خانواده هستند و جور یک خانواده را باید بکشند. رئیس‌جمهوری دولت دوازدهم باید روی این بخش تمرکز داشته باشد. البته در دولت یازدهم هم کارهایی انجام شد، هرچند که شاهد یک اتفاق اساسی و بنیادی درحوزه زنان نبودیم اما به‌طور کلی، هر اقدامی که انجام شد، رو به پیشرفت بود.
مهسا جاور:شرایطی برابر با مردان می‌خواهیم
ما در ورزش زنان با محدودیت‌هایی مواجه هستیم. این محدودیت‌ها دربخش‌های مختلفی مانند دراختیار قراردادن امکانات، مربی و اعتبارات است.
دربیشتر رشته‌های ورزشی زنان هم وضع همین‌طور است و میان سرمایه‌هایی که دراختیار مردان ورزشکار قرار می‌گیرد، با زنان تفاوت زیادی وجود دارد. درخواست ما این است که توزیع این سرمایه‌ها برابر باشد.
البته با همه اینها، ورزش زنان در دولت یازدهم شرایط بهتری داشته، به‌طوری که فدراسیون قایقرانی که درحالت تعلیق بود، از این وضع درآمد و برنامه‌های برون‌مرزی اجرا شد. با همه اینها، به‌عنوان یک زن ورزشکار، خواستار برابری درتوجه به ورزش مردان و زنان هستم.
مریم نصیری:معلمان زن حق‌التدریس را ببینید
ما معلمان حق‌التدریس هستیم که هنوز عیدی‌مان را هم نگرفته‌ایم، چه رسد به حقوق ماهانه. انتظار ما از دولت دوازدهم، توجه به معلمان به‌ویژه حق‌التدریسی‌هاست. ما کسانی هستیم که در هشت‌سال دولت‌های نهم و دهم، درحق‌مان اجحاف شده و تقریبا اخراج شده بودیم که در دولت یازدهم با مصوبه مجلس، دوباره به بدنه آموزش و پرورش برگشتیم. وزارت آموزش و پرورش از کمبود نیرو می‌گوید و می‌خواهد ٤٠هزار نفر را ازطریق آزمون جذب کند، درحالی که ما حق‌التدریسی‌ها ٣٠هزار نفر هستیم و می‌توانند ازما برای آموزش کمک بگیرند. ما از دولت دوازدهم می‌خواهیم که استخدام‌مان کند و ما را به‌عنوان نیروی رسمی وزارت آموزش و پرورش بپذیرد. درکنار آن هم به وضع معیشت و مسکن‌مان هم توجه شد. این وضع به‌ویژه برای معلمان زن، فشار زیادی ایجاد کرده است. معلمان زن به دلیل فشار کاری بالا، نیاز به برخورداری از امکانات رفاهی هستند.
نیره توکلی:احقاق حقوق عقب‌افتاده، خواسته اصلی زنان
به اعتقاد من، مطالبه زنان از رئیس دولت دوازدهم، احقاق حقوق قانونی به تعویق‌افتاده زنان است. این انتظار به‌ویژه از آقای روحانی می‌رود که به وعده‌های انتخاباتی‌اش در دور اول ریاست‌جمهوری، درصورت برنده‌شدن، جامه عمل بپوشاند. یکی از آنها مشکل صدور گذرنامه برای زنان است. درکنار آن باید به موضوع ورزش زنان درمکان‌های عمومی هم توجه شود. ورزش همگانی و حرفه‌ای باید برای زنان تقویت شود و حضور آنها درعرصه‌های فرهنگی، پررنگ‌تر باشد و شاهد اتفاقاتی مانند جلوگیری از نوازندگی زن‌ها روی سن‌ها نباشیم. هرچند که در دولت یازدهم، گفتمان احقاق حقوق زنان ایجاد و پیگیری شده و در ٤سال گذشته، با سهمیه‌بندی جنسیتی دانشگاه‌ها مواجه نبودیم. به هرحال آن چیزی که ما از دولت بعدی انتظار داریم، این است که بحران شدیدی که درحوزه محیط‌زیست و زنان وجود دارد را برطرف کند. ازهمه اینها مهمتر، دیده‌شدن زنان درفضاهای شهری است. به هرحال ما هنوز با مشکلات رفع‌نشده زیادی مواجه هستیم و راه طولانی برای تحقق آن داریم. تحریم‌ها و محدودیت‌های اقتصادی خیلی دراین زمینه ما را آزار داده و حالا معتقدیم که با کف مطالبات زنان فاصله داریم. با این همه، گفتمانی که درحوزه زنان ایجاد شده، وضع را نسبت به گذشته بهتر کرده، حالا مسئولان درک بهتری از مشکلات زنان دارند و ادبیاتی که زنان را خطاب قرار می‌دهد، متفاوت شده و ازهمه اینها مهمتر دولت یازدهم، دولت پاسخگویی است.
ترانه یلدا:اول اشتغالزایی برای زنان
اگر بخواهیم اقدامات دولت یازدهم درچهار‌سال گذشته را ارزیابی کنیم، به نتایج خوبی درحوزه زنان می‌رسیم. به هرحال، زنان در ٤سال گذشته، نسبت به قبل، احساس نشاط و شادمانی و کمتر در فشاربودن را احساس کردند. دولت یازدهم درمسائل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، دست بازتری پیدا کرده بود، حتی خود مردم و سازمان‌های مردم‌نهاد هم اگرچه از نظر اقتصادی قبل از برجام، مشکلات فراوانی داشتند اما بعد از برجام، اوضاع بهتر شد. هرچند تا زمانی که پیامدهای برجام خودش را نشان دهد، زمان می‌برد اما به‌طور کلی، نتیجه هرچه بوده، برای زنان مثبت بوده و امیدواریم که ادامه پیدا کند. درمجموع آنچه که دولت باید روی آن تمرکز بیشتری داشته باشد، اشتغالزایی برای زنان است. نباید فراموش کرد که زنان حتی قبل از این‌که وارد اجتماع شوند، درخانه‌ها مشغول کارهای اجتماعی هستند، اما ماجرا این است که ما درکشور با تعداد زیادی از زنان شاغل روبه‌رو هستیم که درگروه جمعیت فعال قرار دارند. نمونه آنها را در روستاها زیاد می‌بینیم. آنچه از دولت آینده انتظار می‌رود، این است که برای زنان درگروه جمعیت فعال با سرمایه‌ها و وام‌های کوچک، اشتغال ایجاد شود. زنانی که نیاز به استقلال دارند، می‌توانند خلاقیت‌شان را دراین کارهای کوچک نشان دهند. ما با درصد بالایی از دانشجویان دختر مواجه هستیم، واقعا لازم نیست که همه اینها بروند پشت میز کار کنند، باید اینها را برای کارآفرینی ترغیب کرد.
ثریا عزیزپناه:زنان دنبال حقوق شهروندی‌شان هستند
در روزهای مانده به انتخابات ریاست‌جمهوری، آن چیزی که نظر من را جلب کرد و بیش ازهمه از آن متاسف شدم، این بود که درمناظره اخیر کاندیداهای دوازدهمین دوره ریاست‌جمهوری زنان، غایب اصلی بودند. این غیبت را ما درتمام کلیپ‌ها و تبلیغات و حتی المان‌های دیداری و نوشتاری شاهد بودیم. این بزرگترین دغدغه و نگرانی ماست. متاسفانه زن درکشورهای جهان سوم، امری بدیهی نیست و از نظرها دور مانده است، براین اساس، مطالبه اصلی، دیده‌شدن زنان دربرنامه‌هاست. آن چیزی که ما می‌خواهیم این است که برای زنان برنامه مشخصی داشته باشند، زنان حقوق شهروندی‌شان را می‌خواهند و باید برایشان حقی قایل باشند. درحوزه قوانین مجازات اسلامی و قانون مدنی و... نیاز به دیدن تغییراتی هستند، به‌ویژه دربخش حق خروج زنان ازکشور، ازدواج کودکان و گسترش مشارکت اجتماعی، زنان مطالباتی دارند. کاندیداها باید بگویند که برای جذب مشارکت واقعی زنان چه برنامه‌ای دارند و آیا تشکل‌های زنان را به رسمیت می‌شناسند یا خیر. بزرگترین خواسته زنان، تغییر قوانین و مشارکت واقعی‌شان است. سهم‌خواهی زنان باید دربرنامه‌های رئیس‌جمهوری دولت دوازدهم باشد. هرچند که در دولت یازدهم، تلاش زیادی دربخش زنان شد. نمونه آن را در اقدامات معاونت امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری برای تغییر قوانین دیدیم. قوانینی مربوط به ازدواج سرپرست با فرزندخوانده یکی از آنهاست. تلاش‌ها زیاد بود اما با توجه به حجم مشکلاتی که زنان درجامعه ایران دارند، کافی نیست. ما در ایران، از همه طیف‌ها زنان کنشگر داریم، یکی ازچالش‌های ما، محدود دیده‌شدن زنان است. ما در آسیب‌های اجتماعی مدون زنان هم برنامه مشخص و مدون کم داریم، باید به این بخش عمیق‌تر و گسترده‌تر نگاه شود.
- 10
- 6
