عصبانیت، اعتیاد، طلاق، فقر، بیکاری، فساد و بسیاری از عوامل دیگر به‌عنوان آسیب‌های اجتماعی شناخته می‌شوند، شاید این سوال را از خود بپرسید که چه رابطه‌ای میان فقر و آسیب‌های اجتماعی وجود دارد. با نگاهی به وضع کنونی جامعه متوجه این مهم می‌شویم که نه دیگر آن امنیت اخلاقی در بین مردمانش وجود دارد، نه انسجامی که در گذشته وجود داشت. از زنان و مردان متاهل گرفته تا کودکانی نوپا که به‌تازگی طعم شیرین دبستان را می‌چشند و درحال بزرگ‌شدن در چنین جامعه‌ای هستند که انواع و اقسام دروغ‌ها تجملات و بدخلقی‌ها را می‌بینند، گاهی هم همین طفل نوپا وسیله‌ای برای به ثمررسیدن نداشته‌های پدران و مادران می‌شوند.
گالوپ، در گزارش سالانه ۲۰۱۷ خود، طی یک پژوهش که براساس مطالعه وضع ۱۴۲کشور انجام شد، مردم ایران را به‌عنوان عصبانی‌ترین مردم جهان معرفی کرده است. اگرچه این موضوع به‌عنوان یکی از آسیب‌های اجتماعی است، اما معرفی‌شدن مردم ایران به‌عنوان عصبانی‌ترین مردم جهان ریشه در چه چیزی دارد؟ آیا تاکنون کسی برای مقابله با این موضوع قدمی برداشته یا آن‌که قرار است ما بیش از پیش شاهد انواع و اقسام آسیب‌های اجتماعی باشیم. آیا نگران‌کننده نیست؟
نگران‌کننده نیست که جوانان و نوجوانان با سلاح سرد زورآزمایی کنند، یا آن‌که فردی برای شرایط ایده‌آلی که ندارد، اقدام به جدایی کند؟ برخی از جامعه‌شناسان و مددکاران معتقدند عدم وجود نشاط در جامعه موجب شده تا آسیب‌های شدیدی چون خشم، اعتیاد و ناهنجاری‌های اجتماعی که از آسیب‌های اجتماعی شناخته می‌شوند، افزایش پیدا کند. آسیب‌های اجتماعی موضوعی دم‌دستی نیست، چراکه قدمتی کهن دارد و به‌نظر می‌رسد از ابتدای بشریت وجود داشته و به اندازه‌ای از اهمیت برخوردار بوده است که اسحاق جهانگیری سال گذشته از این موضوع ابراز نگرانی و بیان کرد: «دولت به‌طور جدی خود را مکلف می‌داند که در این زمینه ورود کند و ضمن آسیب‌شناسی و پیشگیری، برای حل آسیب‌ها و معضلات اجتماعی برنامه‌ریزی‌های لازم را انجام دهد. آسیب‌های مختلف اجتماعی نظیر اعتیاد، طلاق و وجود کودکان خیابانی، همه مسئولان نظام را نگران کرده است و مقام معظم رهبری در جلساتی با سران قوای سه‌گانه، بر لزوم ریشه‌یابی و برنامه‌ریزی برای برطرف‌کردن آسیب‌ها و معضلات اجتماعی تاکید کرده‌اند.» حال ممکن است این سوال پیش آید که ایران تا چه میزان از پیشروی آسیب‌های اجتماعی پیشگیری کرده است. برای پاسخ به این سوال با کارشناسان این موضوع گفت‌وگو کرده‌ایم.
پیدایش و پیشرفت مددکاری اجتماعی در ایران
پیدایش آسیب‌های اجتماعی تاریخ دقیقی ندارد، چراکه به‌نظر می‌رسد این موضوع از ابتدای بشریت وجود داشته، اما این‌که از چه زمان به فکر این آسیب‌ها بوده، موضوعی است که نباید از آن غافل ماند. کشور ما سابقه دیرینه‌ای در ارایه خدمات اجتماعی دارد، چراکه اندیشه‌ها و باورهای انسان‌دوستی، نیکوکاری و دستگیری از مردم نیازمند ریشه در فرهنگ و اعتقادات دینی ما دارد. در ایران خدمات حمایتی معمولا توسط افراد خیر و موسسات خیریه با زمینه مذهبی ارایه می‌شد. اما این موضوع از نیمه دهه ٤٠رویه متفاوتی به خود گرفت و سازمان‌ها و موسساتی نظیر سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی، جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران، انجمن ملی حمایت از کودکان و انجمن‌ها و موسسات دیگر مسئولیت ارایه خدمات حمایتی و توانبخشی به افراد نیازمند و معلولان را برعهده داشتند. اما نخستین‌بار سال١٣٤٧ بود که در کشور ما خدمات اجتماعی ارایه شد.
خدمات اجتماعی به صورت سازمان‌یافته در مجموعه وظایف دولت در برنامه عمرانی چهارم مطرح شده بود که این موضوع منجر شد در سال ١٣٥٣ وزارت رفاه اجتماعی در قالبی منطقی به وجود آید. اما دیری نپایید که این سازمان نیز تغییر نام داد و در سال ١٣٥٥ به وزارت بهداری و بهزیستی مبدل شد. فعالیت این سازمان در قالب دو معاونت بهزیستی و دو دفتر امور خدمات توانبخشی و امور خدمات رفاهی به فعالیت خود ادامه داد. اما جالب است بدانیم که در سال ١٣٣٧ آموزشگاه خدمات اجتماعی توسط ستاره فرمانفرمایان، کارشناس امور اجتماعی سازمان ملل متحد افتتاح شد و سر آغاز جدیدی را برای ارایه خدمات و مددکاری اجتماعی رقم زد. سال١٣٤٤ دوره تحصیلی به چهار‌سال افزایش یافت و نوع مدارک ارایه‌شده به کارشناسی خدمات اجتماعی ارتقا یافت. در سال ١٣٤٩ دوره تحصیلی فوق‌لیسانس مددکاری اجتماعی با گرایش خدمات اجتماعی نیز شکل گرفت و پس از انقلاب اسلامی ایران، نام آموزشگاه به دانشکده خدمات تغییر یافت. سرانجام تعلیم و تربیت مددکاران اجتماعی در چارچوب گرایش خدمات اجتماعی در دانشکده علوم‌اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی متمرکز و انتخاب دانشجویان از طریق آزمون سراسری انجام شد.
نظر موافق:حل آسیب‌های اجتماعی بهبودیافته
امان‌الله قرایی‌مقدم، جامــعه‌شــناس و آسیـــب‌شناس| آسیب‌های اجتماعی همواره مورد بحث بوده و یکی از مهمترین آنها اعتیاد است، اما آمار ارایه‌شده نشان‌دهنده آن است که افزایشی را پیش‌رو نداشته‌ایم، این در حالی است که امان‌الله قرایی‌مقدم، جامعه‌شناس و آسیب‌شناس در این زمینه نظری متفاوت دارد و می‌گوید: «آمار ارایه‌شده از اعتیاد اخیرا نزدیک به ٢میلیون‌و٨٠٠و٨٠هزار نفر بوده است که با توجه به افزایش جمعیت، افزایشی را پیش‌رو نداشته‌ایم که این امر بیانگر کاهش و عدم‌افزایش تعداد معتادان است و توانسته‌ایم تا حدودی در جلوگیری از آسیب‌های اجتماعی موفق عمل کنیم»
این آسیب‌شناس در این زمینه ادامه می‌دهد: «همچنین باید دانست با افزایش جمعیت بر میزان اعتیاد افزوده نشده، زیرا رابطه مستقیمی با افزایش جمعیت نداشته، به همین جهت می‌توان گفت اعتیاد در حد ثبات و نزول است که این سیر نزولی بسیار کند درحال پیشروی است. بنابراین می‌توان از این مقوله نتیجه گرفت که نه‌تنها بر تعداد معتادان افزوده نشده، بلکه این پدیده شوم اجتماعی نیز رو به کاهش سوق پیدا کرده است. اما باید دانست در این راستا بسیار تلاش شده، اما پدیده‌های آسیب‌های اجتماعی یک علت ندارد که از نظر جامعه‌شناسی می‌گوییم پدیده اجتماعی تام، به عبارت دیگر همه عوامل در بالا رفتن فقر، بیکاری، فحشا، اعتیاد و... دخیل هستند که از یک‌سو کوشش شده چنین عواملی کاهش پیدا کند و از دیگرسو ما شاهد افزایش جمعیت هستیم.»
آسیب‌های مختلف اجتماعی نظیر اعتیاد، طلاق و وجود کودکان خیابانی، موضوعی است که همواره مورد تاکید مقام معظم رهبری بوده و ریشه‌یابی و برنامه‌ریزی برای برطرف‌کردن آسیب‌ها و معضلات اجتماعی را امری ضروری دانسته‌اند. این جامعه‌شناس در این زمینه توضیح می‌دهد: «به‌طورکلی دولت همه کوشش‌های خود را برای رفع آسیب‌های اجتماعی به کار گرفته است، همچنین شهرداری و سایر ارگان‌ها به‌خصوص وزارت کشور چراکه پس از فرمان رهبری در مورد بررسی آسیب‌های اجتماعی، کمیته‌های مخصوصی در وزارت کشور تشکیل شده که زیرنظر وزیر کشور تمام مسائلی که مربوط به آسیب‌های اجتماعی می‌شوند اعم از طلاق، حاشیه‌نشینی، فحشا، اعتیاد و... با نظارت اساتید دانشگاه‌ها بررسی و مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد و پس از طی این مراحل سعی بر آن شده راهکاری برای حل معضلات و آسیب‌های اجتماعی پیدا شود. برای مثال بنده عضو کمیته حاشینه‌نشینی هستم که هرماه جلسه‌ای مبنی‌بر حل حاشینه‌نشینی با حضور نمایندگان همه شهرستان‌ها و اساتید برگزار می‌شود تا راهکار‌هایی در این زمینه بیابیم و این موضوع را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار می‌دهیم. دولت تلاش می‌کند در خصوص بررسی آسیب‌های اجتماعی توجه ویژه‌ای داشته باشد.»
این آسیب‌شناس در خاتمه با اشاره به اقدامات دولت در راستای بهبود وضعیت اجتماعی و گریز از آسیب‌های اجتماعی یکی از راه‌های این مقوله را خصوصی‌سازی دانست و بیان کرد: «اقدامات دولت تا جایی که توانسته در زمینه پیشگیری موفق عمل کرده و تلاش وزارت کشور در این زمینه قابل ستایش است، اما آسیب‌های اجتماعی مقوله‌ای نیست که در کوتاه‌مدت حل و رفع شود و نیاز به بازده زمانی طولانی مدتی دارد. برای مثال دولت در تلاش است یک‌میلیون شغل ایجاد کند، درحالی‌که یک‌میلیون‌و٣٠٠نفر بیکار در جامعه وجود دارد و ایجادکردن هر شغل نیازمند ١٠٠میلیون تومان است، از طرف دیگر مشاغل دولتی‌شده و برای عده‌ای خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت اصل٤٤ قانون اساسی معوق مانده است که اگر اجرا شود، اشتغال‌زایی نیز افزایش پیدا می‌کند و ما دیگر شاهد بسیاری از آسیب‌های اجتماعی نیستیم، چراکه ام‌الفساد بیکاری است، فقر؛ فرزندفروشی و فحشا را نیز به دنبال دارد، اما بیکاری معضلی نیست که به این راحتی برطرف شود، اگر خصوصی‌سازی واقعی صورت بگیرد دیگر شاهد چنین معضلاتی نخواهیم بود.»
کارشناس بی‌طرف:احساس نیاز به مدیریت صحیح
حسین باهر، جامعه‌شناس| اگرچه بسیاری بر این باورند که آسیب‌های اجتماعی رو به کاهش هستند، اما حسین باهر، آسیب‌شناس در این زمینه نظری متفاوت دارد و می‌گوید: «ابتدا باید تعریف دقیقی از آسیب‌های اجتماعی ارایه داد، چراکه غریب به ٤٠ آسیب اجتماعی وجود دارد که پیشگیری برخی از آسیب‌ها در کشور ما موفق بوده و برخی ناکام مانده‌اند. ما به‌عنوان کشور آسیب‌زده اجتماعی هستیم که مدیریت لازم برای آن فراهم نشده است. برای مثال آسیب‌هایی چون فساد، طلاق، بیکاری، فقرو فحشا که تاکنون بیش از همه موضوعات اجتماعی مورد قرار گرفته و موضوعاتی شناخته‌شده هستند شاید دلیل این امر آن باشد.
این آسیب‌شناس اجتماعی با اشاره به این‌که مسأله حایز اهمیت عدم‌وجود سازمان متولی است، در این زمینه ادامه می‌دهد: «تاکنون برای هیچ‌یک از آسیب‌هایی که در جامعه وجود دارد، متولی قرار داده نشده است. همین امر موجب شده تا طرحی تحت‌عنوان مدیریت بحران پیشنهاد دهیم که به بررسی بحران‌های مدیریت اجتماعی می‌پردازد، به عبارتی برخی از مسائل اجتماعی در شرایط بحرانی به سر می‌برد، چراکه از مدیریت کارآمدی برخوردار نیستند، زیرا به‌درستی مشخص نشده است که هر موضوعی به کدام سازمان مربوط است و فقط بهزیستی نیست که مربوط به آسیب‌های اجتماعی می‌شود، بلکه سازمان‌های دیگری وجود دارند که به‌صورت موازی درحال فعالیت هستند.» باهر با ابراز تاسف در این زمینه ادامه داد: «این موضوع بی‌شباهت به آتش‌سوزی پلاسکو نیست که چندین سازمان مسئولیت را برعهده داشتند، ولی هیچ یک از سازمان‌ها در قبال حادثه‌ای که رخ داد، پاسخگو نبوده‌اند، زیرا مشخص نشده هر سازمان به چه شکلی و تا چه حدی مسئولیت برعهده دارد. با توجه به این‌که آمار دقیقی از آسیب‌های اجتماعی وجود ندارد، به همین جهت نمی‌توان در مورد این مسائل به‌صورت قطعی اظهارنظر کرد. برای مثال آمار اعتیاد و فحشا به‌درستی در دسترس قرار نمی‌گیرد.»
این آسیب‌شناس اجتماعی در خاتمه با انتقاد از عدم‌اطلاع و آمار صحیح از آسیب‌های اجتماعی در این زمینه بیان کرد: «اما با توجه به شرایط حاکم در جامعه شاید آسیب‌های اجتماعی که در جامعه وجود دارد، افزایش پیدا نکرده باشد، ولی کاهشی را نیز پیش‌رو نداشته‌ایم. اما اگر بخواهیم از کاهش آسیب‌های اجتماعی سخنی به میان آوریم تنها می‌توان به اختلاس‌های بانکی که بشدت کاهش یافته، اشاره کرد که آن هم شاید موجودی برای اختلاس وجود ندارد. آسیب‌های اجتماعی مانند سمی است که سرازیر می‌شود، در هر اجتماع به همین جهت انتظار می‌رود متولیان مدیریت‌های بحران‌های اجتماعی به آسیب‌های اجتماعی توجه ویژه‌ای داشته باشند و برای هرکدام به‌طور مشخصی، مسئول و ضابطی قرار دهند تا بتوانند پس از مدتی در این زمینه پاسخ صحیحی را ارایه دهند و از کلی‌گویی بپرهیزند و آمار قابل‌استنادی ارایه دهند تا از این طریق به تحقیق در این زمینه پرداخت و گامی در جهت آسیب‌های اجتماعی برداشت.»
نظر مخالف:تلاش برای حل آسیب‌های اجتماعی
مصطفی آب‌روشن، جامعه‌شناس| انحرافات و كجروي‌هاي اجتماعي ريشه در بي‌نظمي‌هاي اجتماعي دارد. به عبارت دیگر در واقع، آسيب اجتماعی زمانی رخ می‌دهد که آسيب‌هايي نظير بيكاري، اعتياد، فقر، خودكشي، طلاق و... در جامعه وجود داشته باشد و یکی از علل نابسامانی آن محسوب شود. مصطفی آب‌روشن، جامعه‌شناس در این زمینه معتقد است: «آسیب‌های اجتماعی از مسائل کلان و بااهمیت اجتماعی است، اما به علت وجود نهادهای متعدد در جامعه که به صورت موازی ایفای نقش می‌کنند، متاسفانه نمی‌توان به آمار دقیق از آسیب‌دیدگان اجتماعی پرداخت.» این جامعه‌شناس با اشاره به این‌که بسیاری از آسیب‌های اجتماعی قابل‌شناسایی بوده و می‌توان در جهت حل این معضلات گامی برداشت، در این زمینه ادامه داد: «هرازچندگاهی در راستای حذف فقر و آسیب‌های اجتماعی گام‌هایی برداشته شده، اما متاسفانه تاکنون توفیقی در این زمینه حاصل نشده است. آب‌روشن با ابراز تاسف در این زمینه می‌گوید: آسیب‌های اجتماعی، پیامد یا برآیند تمام رفتارهایی است که در حوزه‌های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ظهور و بروز پیدا می‌کند و نهایتا به فروپاشی سرمایه اجتماعی منجر خواهد شد.»
آب‌روشن ضمن یادآوری این‌که معمولا این پدیده شوم اجتماعی بیشتر در پوسته بیرونی شهر خود را نشان می‌دهد، بیان کرد: «باید توجه داشت این پدیده اجتماعی بیشتر در پوسته بیرونی شهر نمایان است. به همین جهت نه‌تنها کاهش پیدا نکرده، بلکه به‌طور قطع، رو به رشد بوده است.» آب‌روشن با بیان این‌که ریشه اصلی آسیب‌های اجتماعی در اوضاع نابسامان اقتصادی نهفته است، ادامه داد: «آنچه مشخص است وضع نابسامان اقتصادی است که موجب ریشه‌دواندن آسیب‌های اجتماعی شده و بیکاری را نیز به‌عنوان ام‌الفساد اجتماعی به تک‌تک افراد جامعه تحمیل‌کرده، این متغیر، رابطه معناداری با آسیب‌های اجتماعی دارد و یکی از کارهای بنیادی است که در دولت تدبیر و امید به آن پرداخته شده است.»
این جامعه‌شناس در خاتمه با تاکید بر پذیرش این پدیده و گام‌برداشتن برای حل این معضل افزود: «پذیرش واقعیت و شفاف‌سازی آمارهایی است که از سوی پژوهشگران اجتماعی مورد تحقیق و واکاوی قرار گرفته است، چراکه در دولت‌های گذشته آسیب‌های اجتماعی نادیده‌انگاری نسبت به این مسائل صورت می‌گرفت و به‌نظر می‌رسید از ارایه واقعیت به افکار عمومی خودداری می‌شد، اما در دولت آقای روحانی مباحث آسیب‌شناسانه ازجمله: بیکاری، حاشیه‌نشینی و اعتیاد بیش‌از‌پیش مورد توجه قرار گرفته است. یکی از موضوعات مهم در رابطه با آسیب‌های اجتماعی، پذیرش آن و از سوی دیگر اهمیت‌دادن به موضوع است، به‌عبارتی توصیف وضع موجود نخستین گام درراستای واقع‌گرایی و حساسیت‌زایی در میان مسئولان یا کمک به حل مسأله است. به این معنی که افکار عمومی جامعه نسبت به این مسأله حساس شده و مسئولان مکلف خواهند شد حل ریشه‌ای معضلات اجتماعی را در دستور کار خود قرار دهند.»
در جای‌جای جهان چه می‌گذرد
آسیب‌های اجتماعی موضوعی جدید و منحصر به ایران نیست، بلکه در جای‌جای دنیا از این پدیده رنج می‌برند؛ پدیده‌ای که با گذشت زمان روزبه‌روز بیشتر می‌شود و عوامل متعددی را نیز می‌طلبد. عواملی چون اعتیاد، بیکاری، فقر و خودکشی که از مهمترین مشکلات اجتماعی این روز‌ها در جای‌جای دنیا محسوب می‌شود.
چشم‌انداز جهانی برای اعتیاد در جهان
براساس گزارش دفتر مبارزه با موادمخدر و جرایم سازمان ملل‌متحد، تعداد افراد بین ١٥ تا ٦٤ساله در سراسر جهان که در سال ٢٠١٣ از موادمخدر استفاده می‌کردند، به ٢٤٦میلیون نفر می‌رسد. این جمعیت برابر با جمعیت کشور اندونزی است. همچنین باید دانست این تعداد تا سال گذشته ٣میلیون نفر افزایش یافته است. با توجه به این گزارش متوجه می‌شویم که بیش از یک‌نفر از هر ١٠نفر، معتاد به یک ماده مخدر است. نکته قابل‌توجه در این میان، این است که متاسفانه تنها یک نفر از هر ٦مصرف‌کننده موادمخدر در جهان، به درمان دسترسی دارد.
کشورهای با بیشترین مصرف‌کننده موادمخدر
سرانه مصرف الکل در انگستان ١٣,٦٥درصدبرآورد شده که ١,٦میلیون نفر در انگلستان وابسته به الکل هستند. این آمار در مقایسه با دهه ٨٠ نشان‌دهنده افزایش بیش از ٤٠درصدی مصرف الکل در این کشور است. همچنین طبق گزارش‌های ارایه شده، بریتانیا مصرف‌کننده عمده‌ای از هرویین جنوب‌غربی آسیا و کوکایین آمریکای لاتین است.
سرانه قرص‌های بدون نسخه فرانسه، ١٣,٢درصد،فرانسه در استفاده از دارو‌های بدون نسخه، رتبه‌ای به مراتب بد‌تر از ایالات متحده دارد. بنزودیازپین‌ها، بوپرنورفین و متادون ازجمله این داروها هستند. براساس آمارهای موجود، هزینه‌های اختصاص‌یافته به سیاست‌های پیشگیری از موادمخدر و اعتیاد در سال ٢٠١٠ نزدیک به ٢٨میلیارد یورو (٣٢,٢٨میلیارد دلار) بوده است (موادمخدر قانونی و غیرقانونی). این بودجه تقریبا ١.٥درصد از تولید ناخالص داخلی فرانسه در سال ٢٠١٠ بوده است.
افغانستان
افغانستان هم از دیگر کشور‌هایی است که سرانه مصرف هرویین در آن به ٦,٩درصد می‌رسد. حدود یک‌میلیون نفر در افغانستان به هرویین معتاد هستند. از دیگر موضوعاتی که در زمینه موادمخدر باید به آن توجه داشت این است که افغانستان، تولید‌کننده اصلی تریاک در جهان است.
کانادا
سرانه مصرف موادمخدر در کانادا، ٦,٤درصد است. بیشترین ماده‌مخدر مصرفی در این کشور ماری‌جواناست.
٤٤,٣درصد از جمعیت ایالت «بریتیش کلمبیا» حداقل یک‌بار از ماری‌جوانا استفاده کرده‌اند. در‌سال ٢٠١٢ استفاده از موادمخدر بیشتر در میان کانادایی‌های ١٥ساله و بالاتر و به میزان ١٠.٢درصد بوده است.
کشورهای با بالاترین نرخ خودکشی
به‌گفته سازمان بهداشت جهانی، هر ٤٠ثانیه یک نفر در جهان خودکشی می‌کند. درحالی‌که اکثر کشورهای با نرخ بالای خودکشی فقیر هستند، اما نباید پنداشت که تنها کشورهای فقیر از این پدیده غم‌انگیز رنج می‌برند، چراکه نام بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته در این پدیده دیده می‌شود. همچنین باید ذکر شود که خودکشی در مردان حدود سه برابر بیشتر از زنان است.
گویان
گویان، کشوری وسیع در شمال‌شرقی آمریکای جنوبی با حدود ٧٤٠،٠٠٠نفر جمعیت، دارای بالاترین میزان خودکشی در جهان است که تقریبا به چهار برابر بیشتر از میانگین جهانی می‌رسد و عمده‌ترین دلیل این امر نیز فقر است.
کره‌شمالی
کره‌شمالی، همسایه شمالی کره‌جنوبی، در آمار WHO (سازمان جهانی بهداشت) وضع بدتری نسبت به سال‌های اخیر پیدا کرده است. مشکلات اقتصادی و استرس یکی از دلایل اصلی خودکشی به شمار می‌روند.
کره‌جنوبی
کره‌جنوبی، با وجود امکانات متعددی ازجمله دارابودن سریع‌ترین اتصال به اینترنت در جهان و تکنولوژی‌های فوق‌العاده مدرن و با داشتن کیفیت بالای آموزشی و مراقبت‌های بهداشتی در جهان، اما دارای میزان خودکشی بالایی است. فشار اجتماعی علت اصلی خودکشی در این کشور معرفی شده است.
بیکاری در جهان
مشکل جهانی بیکاری، مشکل بسیار بزرگ و فراگیری است. تعداد کل بیکاران در کشورهای پرجمعیت جهان ١,١میلیارد نفر است. این فقط کمی کمتر از جمعیت چین است.
براساس اطلاعات صندوق بین‌المللی پول و سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل، مقدونیه با نرخ بیکاری ٣٣,٨درصد بالاترین تعداد بیکار در سطح جهان را دارد. در ذیل سه کشور دارای بالاترین نرخ بیکاری در جهان را می‌بینید.
جمهوری مقدونیه- جمعیت: ٢،٠٧٢،٠٨٦ - نرخ بیکاری: ٣٣,٨درصد – درصد بیکار بیش از ١٤: ٦٥.٢درصد (١،١٠٢،٤١٦)- تولید ناخالص داخلی: ٩،٠٠٠ دلار است.
جمهوری ارمنستان - جمعیت: ٢،٩٦٦،٨٠٢ - نرخ بیکاری: ٢٨,٦درصد - درصد بیکار بیش از ١٤: ٦١.٩درصد (١،٤٥٩،٩٧٨) - تولید ناخالص داخلی: ٦،٣١٠ دلاراست.
فقیرترین کشورهای جهان
هائیتی، گینه استوایی و زیمبابوه فقیرترین کشورهای جهان به شمار می‌آیند. اما تعداد افراد فقیر، صرفا به کشورهای فقیر و توسعه‌نیافته محدود نمی‌شود. در این میان، ایالات‌متحده آمریکا که کشوری پهناور و یکی از توسعه‌یافته‌ترین کشورهای جهان به‌شمار می‌رود نیز دارای این معضل است.
طبق داده‌های ٢٠١١ که توسط اداره آمار ایالات‌متحده منتشر شده، ١٥درصد از افراد در ایالات‌متحده زیرخط فقر زندگی می‌کنند. درحالی‌که از سال گذشته این تعداد، به میزان ١/١٥درصد کاهش یافته، اما از نظر آماری تغییری نکرده و نزدیک به یک رکورد ثابت باقی مانده است. امروزه بیش از ٤٦میلیون نفر در آمریکا در فقر زندگی می‌کنند؛ یعنی بیشتر از هر زمان دیگری در تاریخ این کشور.
- 17
- 3
