داستان یک عکس؛ ستاره های ما، ستاره های آنها

عکس چیز عجیب‌وغربیی نیست. داستان دو گونه آدم است. آدم‌هایی که ممکن است این تصور را داشته باشند، می‌توانند هر نوع لباس را در هر شرایط بپوشند و اتفاق این‌طور بودن را هم دوست دارند. این سوال که آیا چنین ذهنیتی خوب است یا بد، جای خود اما جالب اینجاست در مواجهه با چنین عکسی، دوقطبی سیاسی هم شکل گرفت.

دوقطبی مد است

کشور ما البته کشور دوقطبی‌هاست. یک عضو شورای شهر دستگیر می‌شود، دوقطبی ایجاد می‌شود. یک آدم که در انتخابات مجلس رأی آورده و مشکلاتی برایش پیش می‌آید، دوقطبی ایجاد می‌شود. انتخابات می‌شود، دوقطبی است. دو نفر در برج سلمان مشهد خودشان را تکان می‌دهند، باز دوقطبی ایجاد می‌شود. سپنتا که هیچ! آن هم دوقطبی مختص خودش را داشت. اینها را گفتم که ذهن‌ها آماده شود تا دل‌تان را به حوزه فرهنگ ببریم! جایی که همین عکس یک دوقطبی سیاسی فرهنگی ایجاد کرد.

در فضای مجازی، ملت دو بخش شدند. یکی موافق پوشش نام‌آشنایان وطنی (همان‌ها که عموم به آنها سلبریتی می‌گویند) و دیگری موافق پوشش نام‌‌آشنایان ینگه دنیا! حالا عجیب این است که موافقان پوشش در ینگه دنیا (که نام‌آشنایان وطنی را با هشتک «سلبریتی» بی‌سواد نام می‌برند)، از طرفداران سیاسی یک طیف خاص هم هستند.مخلص این بخش که به نظر می‌رسد در کلان ماجرا آنهایی که موافق «وقار» و «سنگینی» در پوشش جامعه هستند، تعدادشان بیشتر باشد، البته این در مواجهه با همین عکس به‌خصوص است که اهل مجاز این لباس‌ها را با تعابیری چون «عجق‌وجق» به سخره گرفتند.

نظرها، متفاوت است

دوقطبی که ایجاد بشود، البته احساس بر نظرات چیره خواهد شد. همین می‌شود که گاه فضای مجازی را فحاشی پرمی‌کند و دو طیف حرف‌هایی را با استراتژی «موشک جواب موشک» و مهمتر از همه «جنگ جنگ تا پیروزی»! می‌زنند و تا آخر هم ادامه می‌دهند! در این فقره به‌خصوص، سه نظر وجود داشت؛ یکی طرفداران نام‌آشنایان داخلی با این استدلال که «هر آدم آزاد است آن چیزی که دوست دارد و با آن راحت است را بپوشد و هیچ ایرادی هم ندارد با این لباس‌ها در منظر و مرعا حاضر شود» گروه دیگر مخالفان این نوع پوشش هستند که سرجمع نظرات‌شان این است «وقار را باید از همین برد پیت و استالونه و کلونی، کروز و دی‌کاپریو بیاموزیم.

اینها احتمالا سواد کافی دارند و چون این سواد به آنها آگاهی می‌دهد، توان تشخیص هم خواهند داشت و...» البته سعی این شده که وقتی آتش‌بار دو طرف کار می‌کند، خودمان را کنار بکشیم، چون «لیچار»های بارشده، عجیب وزن سنگینی دارند. اما پایان کار هم همیشه در بحث آدم‌های مستقل یا منطقی هم هستند که سعی در استدلال ماجرا دارند، آنها هم می‌گویند: اینها گناه ندارند، این جامعه است که آنها را به سمت خواسته‌های خود می‌برد. جامعه دوست دارد چیزهای عجیب‌وغریب ببیند و اینها هم نیاز جامعه را برآورده می‌کنند.