می گویند از آن سلبریتی های بی غم است که اوقات بی کاری اش را لم می دهد و استوری می گذارد؛ آن هم بدون اینکه بداند مردم چه دردی می کشند! از آن بدتر اینکه درباره همه چیز هم حرف می زند؛ از سینما و تلویزیون گرفته تا سیاست و اقتصاد. منتقدانش به تازگی از اظهارنظرهای ناتمامش در حوزه ورزش هم گلایه دارند و می گویند چرا در چیزی که سررشته ندارد، باید اظهارنظر کند. اینها فقط چند جمله مختصر از منتقدان پرویز پرستویی است؛ بازیگر شهیر سینمای ایران که چند سالی می شود به طور جدی در فضای مجازی فعال و پرکار است. پرویز علاوه بر حوزه تخصصی اش در دیگر حوزه ها جملات تأثیرگذار و اغلب تندوتیزی دارد که تعدادی از آنها ماندگار شده است. کاری که پرستویی در حوزه های دیگر می کند، زیاد مرتبط با این مطلب نیست؛ بلکه فقط اظهارنظراتش در حوزه ورزش تا حدودی زیر ذره بین قرار گرفته است. آیا پرویز پرستویی حق ندارد درباره ورزش و اتفاقاتی که در این حوزه رخ می دهد، اظهارنظر کند و حرف بزند؟
شیر مادر حلالت
منتقدان تازه اش به سؤالی که در بالا مطرح شده است، پاسخ منفی می دهند؛ می گوید بهتر است سرش در کار خودش و سینما باشد. چه کار به ورزش و ورزشکاران دارد؟ اظهارنظرهای پرستویی در شرایطی در حوزه ورزش هم رو به فزونی گرفته که با مرور تعدادی از آنها می شود به این نتیجه پی برد که او نه در قالب یک کارشناس؛ بلکه بیشتر در قالب یک هوادار احساسی اظهارنظر می کند؛ کاری که هر علاقه مند دیگری به ورزش و ورزشی ها ممکن است انجامش دهند. او کمتر به مسائل فنی پرداخته و بیشتر، چیزی را که احساس به او دیکته کرده، به رشته تحریر درمی آورد؛ بروز احساسات که البته غالبا هم با متونی زیبا و تا حدودی منحصر به خودش به رشته تحریر درمی آید. می شود نمونه ای از این کارهای پرستویی را در خلال اتفاقاتی که در المپیک گذشته رخ داد، جست وجو کرد. او هر بار که مدالی به دست می آمد یا مدالی از دست می رفت، مثل یک هوادار دوآتشه واکنش نشان می داد؛ مدال کیانوش، نامهربانی با بهداد و وداع حمید سوریان، سوژه هایی بود که پرستویی را بر آن داشت تا به آنها واکنش نشان دهد.
پرستویی وقتی که با حس ناداوری درباره وزنه های بهداد سلیمی روبه رو شد، برایش نوشت:« بهداد جان مى دانم چه زجرهایى کشیدى. به خوبى در حافظه ام نقش بسته است آن همه دردکشیدن ها و فریادهایت. با عصا مى آمدى. با درد و فریاد؛ اما امید. تخت به تخت هم شاهد بودم تحمل مى کردى تا امروز را بار دیگر معنا کنى و پولاد سخت و سرد را شرمنده غیرتت. آن روزها در کلینیک فیزیوتراپى دکتر نوروزى زانوى جراحى شده ات را محکوم به غیرت کرده بودى تا همت کند و بار دیگر پرصلابت کیلو کیلو کوه را بر دستانت بالاى سر ببرى. ۶۴ جلسه شاهد بودم چه مرارت ها کشیدى تا به امروز برسى. پهلوانى کردى قهرمان و دم نزدى. حال بار دیگر با آن همه پولاد سخت که مغلوب غیرتت شد، بر دوش هم وطنانى قرار دارى که عشق به تو را خوب بلدند نجوا و تفسیر کنند. شیر مادر حلالت پهلوان که دل ها را با جنگیدن شاد کردى...».
او به قهرمانی کیانوش رستمی در مسابقات وزنه برداری المپیک هم این طور واکنش نشان داد:« درود به غیرتت کیانوش رستمی پهلوان و قهرمان کرد جهان و المپیک شیرت حلال. الحق که کردی و آبروی ایران را با مدال خوش رنگت حفظ کردی. یادمون نرفته که چگونه تنها و غیرتمندانه تمرین می کردی و خودت مربی خودت بودی. درود بر شرفت». و دست آخر دلنوشته اش برای حمید سوریان بعد از وداعش از المپیک هم در ذهن ها ماند؛« دیشب که برایتان می نوشتم، در دلم غوغا بود، دستم می لرزید، اضطراب، راه نفسم را می بست... نه فقط برای شما، برای تمام پهلوانانی که امروز مبارزه داشتند... امشب هم راه نفسم بسته است... با بغض... بیشتر از هر چیز برای حمید که آن گونه غیرتمندانه مبارزه می کرد و امتیاز هفت... ولی ناگهان آسمان و زمین بر هم آمدند و ... باور می کنی هنوز نمی دانم چه شد؟! ... دلاوران، مراقب جسم های خسته تان باشید ... ما می فهمیم که توان خود را در میدان ریختید ... ما دیدیم... تمام ایران دید.... حمید جان انگار قرار نبود از عدد هفت بگذری... هفت مدال و امتیاز هفت در این کشتی آخر...». پرواضح است که در پست های پرستویی نشانی از اظهارنظرات فنی نیست و بیشتر شبیه دلنوشته هایی است که با احساس بیان شده است؛ نکته ای که اما در همین بین غافل مانده و کمتر به آن اشاره شده، این است که پرویز پرستویی دست کم بیش از خیلی های دیگر، رقابت نمایندگان ایران در بالاترین سطح از رقابت ها را دنبال کرده و برعکس« عده» ای، ندیده، چیزی ننوشته است.
پارتی بازی در کار است؟
رفاقت پرویز پرستویی با کشتی و کشتی گیرها بر کسی پوشیده نیست؛ دوستی اش با رسول خادم هم که انکارشدنی نیست. او از معدود سلبریتی های سینما بوده که چندین بار به اردوی تیم ملی کشتی رفته و هر بار هم که فرصتش دست داده از کشتی گیران حمایت کرده است. به سبب همین دوستی هاست که شایعه حمایت از روی پارتی بازی برای پرویز پرستویی به وجود می آید؛ اینکه هوای کشتی گیران مورد علاقه اش به ویژه رسول خادم و تیمش را دارد. شاید این موضوع صحت داشته باشد؛ اینکه سعی می کند چیزی به زبان نیاورد تا رسول خادم و کشتی گیران نزدیک به رسول ناراحت شوند؛ ولی تجربه ثابت کرده بیشتر حرف های پرستویی« دلی» است و« احتمالا» پارتی بازی جای کمتری در پست هایش داشته باشد. از این مورد گذشته در همین چند خط بالا دیده شد که او قهرمانان را به یک چشم دیده و خیلی حواسش را به کشتی گیران نداده است. او حتی برای امیرعلی اکبری، فایتر ایرانی حاضر در رقابت های MMA هم پست می گذارد و از از تلاش او تمجید می کند.« تبریک به پهلوان امیرعلی اکبری عزیز. درود بر تو شیر مرد. چه عیدی خوبی به ملت ایران دادی. شک نکن ملت ایران قدردان تو خواهند بود که پرچم ایران را به اهتزاز درآوردی. تبریک به مادر مهربانت که لحظه به لحظه دعاگوی تو بوده. یاشاسین سلطان امیرعلی اکبری. به امید بهروزی و پیروزی های روزافزون». پرستویی حتی پرچم داری کیمیا علیزاده در بازی های آسیایی را هم از قلم نینداخت و برایش جملاتی نوشت تا به خوبی حال و روزش را توصیف کند.
« کیمیا علیزاده عزیز دختر قهرمانم، انتخاب شما در ۲۰ سالگى به عنوان دومین پرچم دار کاروان ورزشى کشورمان در مراسم افتتاحیه هجدهمین دوره بازی هاى آسیایى نشان از جایگاه والا و انکارناپذیر شیردختران و زنان ایران مان دارد. اینکه روز ٢٧ مرداد در پیشانى قهرمانان و ورزشکاران کشورمان در جاکارتا پرچم کشورمان را در دست خواهى گرفت، نشان دهنده عزت دختر و زن ایرانی است. خوشحالم که به عنوان تنها دختر مدال آور بازی هاى المپیک و دارنده مدال هاى نقره و برنز قهرمانى جهان در رشته تکواندو روزبه روز شاهد درخشش بیشتر تو هستیم تا دختران و زنان کشورم بیش از پیش باور کنند داراى بالاترین توانایى هاى ممکن در عرصه هاى بین المللى هستند. دخترم آن مدال برنز کمتر از دو ماه قبل خود در آسیا را فراموش کن. آن را شکست تلقى نکن. همه ما مى دانیم که عمل جراحى سختى را پشت سر گذاشته بودى. همه ما مى دانیم با کلى آسیب دیدگى شدید قبل از عمل جراحى خود، فینال قهرمانى جهان را واگذار کرده بودى، و همه ما مى دانیم در بازی هاى آسیایى ٢٠١٨ جاکارتا و المپیک ٢٠٢٠ توکیو دوباره با تمام توان خواهى درخشید و تحسین همگان را برمى انگیزى».
پشت عادل، پشت پژمان
پرستویی همیشه فقط از ورزشکاران حمایت نکرده؛ بلکه حمایتش پشت سر« ورزشی ها» هم بوده است. او از عادل فردوسی پور و برنامه نود هم حمایت کرد و حذف شان را زیر تیغ انتقاد برد. آن هم در روزهایی که کمتر چهره هنری ای که سابقه کار با تلویزیون را داشته، به خودش اجازه می داد تا رفتار تلویزیون با عادل را زیر سؤال ببرد. پرستویی برای عادل مثل همان وقت هایی که برای یک قهرمان می نوشت، حرف های قشنگی به کار برد.« متوجه شدم فرزند ۲۰ ساله عادل فردوسی پور،« نود» رو گروگان گرفتند. نمی دونم این خبر رو جامعه ورزشی شنیدن یا نه! و اگر شنیدن چگونه با خودشون کنار اومدن! اونم گروگان گرفتن فرزند ۲۰ ساله عادل فردوسی پور رو که هر دوشنبه منتظر شروع برنامه اش بوده اند تا ورزش ایران و جهان رو از زبانش بشنوند و ببینند! راستش حکایت عادل فردوسی پور به نوعی حکایت استاد شجریان در عرصه موسیقی است. اگر بخواهند روزی بهترین خواننده سال یا ابدی را انتخاب کنند، باید ابتدا استاد شجریان را کنار بگذارند و تازه ببینند که کدام خواننده بهترین است؛ چراکه استاد شجریان صدایش یک ارکستر کامل است و قابل قیاس با هیچ کس نیست. با ادای احترام به همه خوانندگان خوب ایران زمین. حال، حکایت عادل فردوسی پور در عرصه برنامه ساز ورزشی و اجراست.... هیچ کس نخواهد توانست بر سکان برنامه نود بنشیند.
حال تحت هر عنوانی و اگر صداوسیما با عذرخواهی این کار را نکند، باید دیگر کم کم فاتحه صداوسیما را خواند. چون مدام در حال خطاست. چرا صداوسیما را ملک شخصی خود کرده اید؟ چرا از بیرون به عملکرد خودتان نگاه نمی کنید؟ این میزها و پست ها به هیچ کس وفا نکرده، همه رفتنی هستید؛ مثل مسئولان قبلی، تو رو خدا این قدر جفا نکنید...». حمایت های او شامل حال پژمان جمشیدی، بازیکن سابق پرسپولیس که سر از سینما درآورد، هم شد؛ همان زمان که نامش در جشنواره فجر به عنوان کاندیدای دریافت جایزه نقش مکمل مرد خوانده شد و حضار که دست برقضا بسیاری از همان ها، از جنس هنر بودند، به نشانه تمسخر و با صدای بلند خندیدند. پرستویی آن روز برای پژمان هم سنگ تمام گذاشت.« پژمان عزیز، به قول خودت، چهار سال فحش، چهار سال تهمت، چهار سال فشار، چهار سال صبر، چهار سال تلاش و حالا کاندیدا. با تمام وجود بهت تبریک می گم. نگران نباش. تا بوده، همین بوده و خواهد بود. قابل توجه اون هایی که زمان اعلام کاندیداشدن تو خندیدند. یادمون نره زنده یاد فردین هم کشتی گیر بود و تبدیل به یک اسطوره به یادماندنی شد. حتما لیاقتش رو داشته، زنده یاد عزیز اصلی هم از فوتبال به سینما اومد و در خیلی از فیلم ها خوش درخشید و... مبادا صدای خنده ها، تو رو از راهی که پیش گرفتی، مأیوس کنه. تو در تئاتر، تلویزیون و سینما از مردم جواب گرفتی و حتما لیاقتش رو داشتی، حالا هم پشتت به همین سرمایه های مردمی گرم باشه. حرف زیاده...».
همیشه تعریف و حمایت؟
این طور نبوده که پرویز پرستویی همیشه بخواهد با نوشته هایش از همه کارهای ورزشکاران و ورزشی ها حمایت کند. این طور هم نبوده که همیشه حرف هایش درست باشد( واکنش خداداد عزیزی به پست اینستاگرامی پرستویی یکی از آن نمونه هایی است که نشان می دهد پرویز همیشه هم گزینه صحیح را انتخاب نکرده است). او با وجود اینکه بارها نشان داده از اعضای تیم ملی فوتبال ایران حمایت کرده؛ ولی هر وقت حس کرده یکی از آنها کار اشتباهی کرده است ، متذکر شده. نمونه اش را می شود در رفتار بیرانوند با یکی از اعضای نیروی انتظامی در ورزشگاه آزادی دید. جایی که واکنش تند پرستویی را درپی داشت. او نوشت:« روزی که آقای بیرانوند با صراحت تمام عنوان کرد که در کارواش کارگری می کرد و شب ها هم آنجا می خوابید رو خوب یادمه که چقدر برام دوست داشتنی بود و قابل احترام ، نهایتا به یک دروازه بان مطرح تبدیل شد و جایگاه ویژه ای در دل مردم ورزش دوست پیدا کرد. وقتی در جام جهانی پنالتی رونالدو رو گرفت، چه جایگاهی در عالم ورزش و طرفدارانش پیدا کرد! آقای بیرانوند عزیز همه این اتفاقات زودگذره دلیل نمیشه شما یک مأمور نیروی انتظامی که در زمین های بازی تلاش می کنه که امنیت شما حفظ بشه رو بهش توهین کنید و چنین او را از سر راهتان کنار بزنید... اخلاق ورزشی و هنری و کلا اخلاق در جامعه همیشه حرف اول رو میزنه. رنجوندن آدم ها هیچ وقت زیبا نبوده و نخواهد بود».
پرستویی نباید حرف بزند؟
می گویند او« هنری» است و بهتر است سرش به کار خودش گرم باشد؛ ولی دست کم در همین مطلب دیده شد که پرویز پرستویی اتفاقات مهم ورزش را به صورت نیمه حرفه ای پیگیری می کند و از آنها اطلاعات دارد. البته برای آنهایی که مدعی اند پرستویی ورزشی نیست، هم باید به مصاحبه اش در حاشیه رقابت های جام جهانی روسیه اشاره کرد؛ جایی که او ورودش به فوتبال، دروازه بانی برای تیم کارگران و علاقه اش به این رشته ورزشی را برملا کرد.« اگر بگویم فوتبال نمی بینم، دروغ گفته ام؛ تا جایی که وقت یاری کند، همه فوتبال ها چه خارجی و چه داخلی را می بینم؛ چون دوست دارم. علاقه ام به فوتبال از نوجوانی ام نشئت گرفته که در باشگاه کارگران در محله زندگی ام، بازی می کردم. زنده یاد محراب شاهرخی مربی مان بود و من دروازه بان بودم». پرستویی علاقه اش به فوتبال را هم این طور بیان می کند.« دلیل اینکه به فوتبال علاقه مند شدم، افرادی هستند که در گذشته های دور در تیم های پرسپولیس و استقلال بازی می کردند؛ شیرزادگان، همایون شاهرخی، حسین کلانی، دهداری، ناصر حجازی، عزیز اصلی، علی پروین. عاشقانه بازی آنها را نگاه می کردم و علاقه مند شدم».
- 17
- 2
