به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، شامگاه جمعه اول بهمن ماه، موضوع سینمای کودک با حضور ابوالحسن داودی، کارگردان سینما در برنامه تلویزیونی «هفت» مورد بررسی قرار گرفت. هفته گذشته نیز این برنامه در بخش اول به همین موضوع اختصاص داشت.
دستمزد بازیگران را دوبرابر می‌کنند بدون آن‌که به‌فکر سود و زیانش باشند
ه‌دلیل محدودیت‌ها سینمای کودک جایگزین سینمای خانوادگی شد
ابوالحسن داودی، در ابتدای این میزگرد درخصوص ضعف سال‌های اخیر این ژانر در سینمای ایران گفت: «من معتقدم به دلیل محدودیت‌ها و تغییراتی که سینمای پس از انقلاب کرد و مفهومی که از سینما وجود داشت، سینمای کودک جایگزین یک‌جور سینمای خانوادگی، مجموعه ملودرام ها، سینمای اجتماعی و... شد. دقیقا از سر ناچاری که در قالب دیگری نمی‌شد بیان کرد. بسیاری از مسائلی که آن زمان در سینمای کودک و البته در سینمای کمدی بیان می‌شد، عملا در سینمای بزرگسال نمی‌شد بیان کرد و دچار ممیزی می شد. شاید یکی از دلایل موفقیت سینمای ایران در خارج از کشور هم همین بود.»
کارگردان فیلم «تقاطع» افزود: «برخی تصور می‌کنند اگر بخواهند برای بچه‌ها فیلم بسازند، ضعف ها ایرادی ندارد و باید کودکانه و با منطق ضعیف حرف زد و فیلم ساخت. اما برخلاف تصور عمومی اینکه کودکان بسیاری از مسائل را نمی فهمند، آنها به خوبی متوجه می شوند و باید سعی کرد فیلمی همه فهم ساخت.»
داودی در پاسخ به این سوال افخمی که چقدر ممکن است تولید فیلم های کودک در گذشته به دغدغه فیلمسازان و اینکه خود کارگردانان فرزندانی در سنین کودکی داشتند مر تبط باشد، اظهار داشت: «من خودم ناخودآگاه زمانی به سراغ فیلمی با موضوع جوانان «تقاطع» رفتم که فرزندانم جوان شده بودند. یا فیلم «سفر جادویی» را زمانی ساختم که دخترم شش ساله بود. این را قبول دارم که به نوعی ما به دغدغه های شخصی خود می‌پرداختیم. به هر حال احساس نیاز برای تولید یک فیلم از مسائل مهم است و شاید امروز فیلمسازان ما در مقطعی از زندگی نیستند که بیشتر به سراغ سینمای کودک بروند.»
سرمایه‌گذارانی که سود و زیان برایشان مهم نیست
بخش دوم برنامه سینمایی دیشب «هفت» با حضور غلامرضا موسوی، عضو هیئت رئیسه شورای عالی تهیه کنندگان سینما و حسین پارسایی مدیرکل دفتر نمایش خانگی درباره پولشویی در شبکه نمایش خانگی به روی آنتن رفت.
غلامرضا موسوی در ابتدای صحبت‌های خود در این میزگرد گفت: «دو سال پیش در محاسباتم متوجه شدم جماعتی به سینما یا نمایش خانگی می‌آیند و اصلا نگران بازگشت پول خود نیستند. خب گاهی با افرادی برخورد می‌کردیم که سینما را به‌خاطر مسائل حاشیه‌ای و شهرتش می‌خواستند، اما اینکه شخصی میلیاردها تومان پول به میان بیاورد و ضرر کند، اما خیالش نباشد، جای تعجب داشت.»
این تهیه کننده افزود: «موردی بود که یک فرد با خرید یک مجتمع ۴۰ میلیاردی آن را با ۱۶۰ میلیارد تومان سود به یک بانک فروخت. این فرد که در یک معامله خود دو برابر بیشتر از چرخه مالی یک سال سینمای ایران درآمد کسب کرده است، معلوم نیست همان ۴۰ میلیارد را هم با پول بانک به‌دست نیاورده باشد. او در واقع برای پاک کردن پولش سراغ سینما می‌آید، پولشویی از اینجا شروع می شود. او باید این پول را توجیه کند. اگر پول شما سالم باشد و وارد هر شغلی شوید، ریال به ریالش حساب کتاب دارد. برای همین چنین فردی یک مرتبه دستمزدها را دوبرابر می‌کند و ضرر و زیان برایش مهم نیست.»
حسین پارسایی، مدیرکل دفتر نمایش خانگی نیز در ادامه این بحث اظهار داشت: «اعتبار سینمای ایران سبب می‌شود که برخی سرمایه‌های کلان خود را به این سمت سرایز کنند. آیا این سرمایه‌های مشکوک صرفا شامل حامل شبکه‌های نمایش خانگی است؟ یا وارد تولید سینما نیز شده است؟ مسئولیت بررسی و نظارت و برخورد با این مشکل با کیست؟ اساسا هدف چیست؟ من فکر می کنم این آمد و شد سرمایه های مشکوک، بیشتر از دو سال قدمت دارد. اما اساسا رسیدگی به سرمایه‌های مشکوک در حوزه تولید برعهده کیست؟ سازمان بررسی، صنف، شورای تهیه کنندگان؟»
مسئله‌ای به نام دستمزدهای بالا
موسوی در بخش دیگری از صحبت‌هایش تصریح کرد: «ما چندی پیش نامه‌ای به آقای ایوبی نوشتیم و درباره دستمزدهای بالای برخی از این پروژه ها، هشدار دادیم. وقتی کنترل این دستمزدها را صنف برعهده بگیرد، اینجاست که می‌شود فیلم را کنترل کرد.»
پارسایی هم افزود: «من در دفتر نمایش خانگی مجاز نیستم برای مشروع یا غیرمشروع بودن سرمایه یک سرمایه گذار استعلام کنم. اصلا از کجا استعلام کنم؟ ما چه دستورالعمل بازدارنده‌ای داریم که چنین مسئله ای رخ ندهد؟ لذا هرگونه مداخله به ترتیبی که سبب شود دخالت‌های دولت در کار بخش خصوصی بیش از پیش شود، ضرر دارد.»
غلامرضا موسوی در پاسخ به این سوال افخمی که آیا شورای صنفی قاطعیت و توانایی برخورد با پولشویی را دارد، گفت: «یکسری مسئولیت خواسته یا ناخواسته برای دولت تعریف شده است که در برابر آن مقاومت می‌شود. مثلا از آقای ایوبی خواستیم که هرگونه کمک یا وامی به تهیه کننده‌ای داده می‌شود، اعلام رسمی شود تا شفاف‌سازی صورت بگیرد. هرچند اصل قضیه را پذیرفته‌اند، اما اقدامی صورت نگرفته است.»
- 15
- 1
