نوایش سال‌هاست که شنیده نمی‌شود. برخی نمی‌خواهند شنیده شود؛ تحریفش می‌کنند، تضعیفش می‌کنند و آزادگی او را به سخره می‌گیرند تا از نردبان سیاست به بالا بروند اما اینها اقلیت هستند. بسیاری دلتنگ«ممد نبودی ببینی» یا «عمه بابایم کجاست»هایش هستند. او مخلص آمد و مخلص ماند و نگفت چه شده است. حنجره‌ای که در ایثار و رشادت رزمندگان ۸ سال دفاع مقدس نقش داشت. زمانی که به سایت «موزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس» مراجعه می‌شود چهره مرد آبادانی یعنی غلام کویتی پور نمایان می‌شود. کویتی پور همیشه افتخار می‌کرد که رزمندگان خالص هستند و به عشق وطن و برای اعتلای آن، مهم‌تر از همه برای تحقق آنچه مدنظر بنیانگذار انقلاب اسلامی بود جان خود را فدا کردند.
پس امید داشت بعد از آن هم این ویژگی‌ها حفظ و تقویت شود. او قبل‌تر‌ها گفته بود:«برادرم یک نصیحت به من کرد گفت هر وقت برای مردم خواندی بخوان هر وقت برای این میکروفن خواندی دیگر نخوان» اکنون رابطه‌ای میان سکوت او و توصیه برادرش وجود دارد؟ کویتی پور آزاده بود، آزاده خواند و آزاده مانده است. اگر چه بسیاری او را با جبهه و جنگ و دفاع مقدس می‌شناسند اما در بسیاری از مواقع مهم کشور حضور داشته است. حتی ازدواج او هم نشانی از آزادگی و ارادت به امام دارد چنان‌که تعریف کرده بود:«در یک مراسم که داماد امام شرکت داشتند من تمایل به خواندن عقد از سوی امام خمینی را مطرح کردم و وی به نوعی پارتی ما شد تا ما خدمت امام رسیدیم. خطبه عقد با مهریه ۵۰ هزار تومان در فضای معنوی خوانده شد. یادم هست که سید احمد آقا وکیل داماد بودند و امام هم وکیل عروس. آنجا آقای انصاری به امام گفتند آقای کویتی‌پور از حماسه سراهای جبهه‌ها هستند.
امام (ره) که سرشان پایین بود به بنده نگاهی کردند و گفتند: خدا شما را حفظ کند». امام به‌خوبی می‌دانست که کویتی‌پور چه شخصیتی دارد چنان‌که خودش تعریف کرده است:«من تا الان نان صدایم را نخورده‌ام و برای این کار هم ریالی دریافت نکرده‌ام چون معتقدم باید در عمل هم مثل شعارهایی که می‌دهیم باشیم. افتخار می‌کنم که ۳۰ سال است از جایی حقوق نگرفته‌ام، اجاره نشین هستم و از شهرم خرمشهر آواره هستم.»
دلگیر از تحریف ندای کویتی‌پور
اکنون یکی از مشکلات جامعه ضعف فرهنگی است و بی‌تردید سطح برخی آثار موسیقی حتی در بخش حماسه‌ای به اندازه‌ای تنزل یافته که مخاطبان اندکی دارد. علت این امر را باید رفتاری دانست که بامحبوبان این عرصه شده است. کویتی پور در نیمه سال ۹۵ نتوانست درباره وضعیت موسیقی کشور سکوت کند و چنین لب به انتقاد گشود:«این چه نگاهی است که موسیقی را در کنار امثال من بد می‌دانند؟ مگر محمدرضا شجریان و محمد اصفهانی قاری قرآن نبودند؟ متاسفانه نگاه هنری مسئولان فرهنگی ما کور است درحالی‌که هنرمندان ما در هر عرصه‌ای که هستند، در حد اعجاز هستند. اگر نمی‌خواهید خواننده‌ای بخواند چرا به وی پیغام می‌دهید که بیاید و بعد که به کشور می‌‌آید فوت می‌کند؛ بعد فاجعه‌ای مانند حبیب رخ می‌دهد. آن هم برای شخصیتی که سمبل ادب بود.» اکنون اما کویتی‌پور کجاست؟ چه می‌کند؟ وضعیت آلبوم‌های جدید او چه شد؟ آیا باز هم غریبانه ۲ را به نام او و به کام دیگران روانه بازار می‌کنند؟ همان آلبومی که اوج مظلومیت کویتی‌پور بود و خودش می‌گوید:«چندی پیش آلبومی با عنوان غریبانه ۲ با مجوز وزارت ارشاد به نام من تولید و منتشر کردند که فروش خیلی خوبی داشت. اما صدای من نبود.» غریبانه دیگر کویتی‌پور آن روز بود که گفت:«برای رونمایی از فیلم اروند با حضور هنرمندان بسیاری از من دعوت کردند، جالب اینکه صدای سرود «ممد نبودی» فیلم اصلاً صدای من نبود بلکه صدای آقای کرامتی بود.
یا در موردی دیگر، مرا به برنامه زنده گلخانه دعوت کردند. عوامل این برنامه برای خوشامد من گفتند که ۶ عنوان از سرودهای شما را تدوین و تصویرگذاری کرده اند. وقتی که کار پخش شد گفتم ۴ مورد از این ۶ مورد اصلا صدای من نیست بلکه دیگران شبیه صدای مرا خوانده‌اند.» حتی در قبال این تحریف پولی به کویتی پور ندادند. اما او بزرگتر از آن بود که از این افراد نام ببرد . تنها گفته بود:« کویتی‌پور افتخار دارد که ۳۷ سال حقوقی از انقلاب نگرفته است. یک سر سوزن از امکانات این مملکت استفاده نکرده‌ام. از ۳۷ سال پیش که از شهرم خرمشهر دربه در شدم هیچ کار ثابتی نداشتم که به فکر بازنشستگی باشم. از ابتدای جنگ بسیجی بودم و هستم. غلام کویتی‌پور نه تنها فیش حقوق ندارد بلکه هنوز مستأجر است. آن هم مستأجری که یک بار ۶ ماه ، یک بار ۸ ماه و یک بار هم ۱۰ ماه اجاره خانه‌ام عقب افتاده و نمی‌توانم پرداخت کنم. کویتی‌پور در حالی که هنوز موج انفجارهای زمان جنگ را تحمل می‌کند اما هیچ بیمه‌ای ندارد. هزینه سرماخوردگی معمولی را خودم می‌پردازم، هزینه داروی موج انفجار که جای خود دارد. یک کلام، امرار معاش من در دست خدای روزی رسان است.»
اکنون کجاست؟
اکنون خبری از او نیست. نه چهره‌اش به تازگی در رسانه‌ها منتشر شده و نه خبری از آلبوم جدیدش است. شاید در حال آماده سازی آلبوم جدیدی باشد اما صدای کویتی پور دلگیر با کویتی پور روزهای جنگ تفاوت اساسی دارد. کویتی‌پور در جبهه‌های جنگ برای مردانی خواند که سرشار از اخلاص و بی‌ریا بودند اما امروز برای مردانی می‌خواند که به گفته او توجهی به وضعیت فرهنگی کشور نداشتند و معرفت روزهای جنگ در آنها گم شده است. کویتی‌پور اکنون می‌خواهد بار دیگر به توصیه برادرش عمل کند و برای مردم بخواند نه برای میکروفن. شاید در حال آماده سازی فضا برای این خواندن‌هاست. مواضع سیاسی کویتی‌پور به مذاق برخی خوش نمی‌آید پس ترجیح می‌دهند «ممد نبودی ببینی»ها در غبار محو شود تا آن روزها در ذهن تداعی نشود که چه افرادی به چه بهانه‌هایی از ایثارگری پرهیز کردند.
مطهره شفیعی
- 12
- 6
