در هفته‌ای که گذشت چند قطعه جدید موسیقی با صدای خواننده‌های پاپ منتشر شد. محمد علیزاده با «برگردی ای کاش»، حامد همایون با «نارفیق»، بهنام بانی با «قرص قمر۲» و علی صدیقی با «دیوونه»، جزو این خواننده‌ها بودند. به هر حال در دوره فعلی، موزیک ویدئو چاشنی کار است و باعث بیشتر دیده شدن قطعه می‌شود. نکته قابل تامل در این موزیک ویدئوها، فضای حاکم بر آن است که در ادامه درباره جزئیات آن بیشتر خواهیم گفت.
محمد علیزاده! کاش برگردی به قبل!
با مرور موزیک ویدئوهایی که در ابتدای مطلب از آن‌ها نام برده شد، می‌توانیم متوجه شویم برخی از آن‌ها سرنخ‌های مشابهی دارند. در موزیک ویدئوی محمد علیزاده با عنوان «برگردی ای کاش»، موضوع طبق معمول ترانه‌های امروزی، عشق، جدایی و در نهایت رسیدن است. موزیک ویدئو از نگاه مرموز یک زن مدرن در یک پارکینگ طبقاتی شروع می‌شود، نیمی از آن با رانندگی در جاده‌ای با یک خودروی کلاسیک قدیمی ادامه پیدا می‌کند و در نهایت با کوبیدن آن به دیوار یک ساختمان قدیمی و فرو ریختن آن پیش می رود. از گاف‌های دیگر قصه و این که چطور یک خودروی کلاسیک قدیمی می‌تواند یک دیوار را منهدم کند، بدون آن که ذره‌ای خراش بردارد، هم می‌گذریم.
قصه‌های بی‌سرانجامِ موزیک ویدئویی
علی صدیقی چهره جوان و تازه وارد موسیقی پاپ است. او چندی پیش موزیک ویدئویی به نام «لیلا بانو» را با بازی لیلا اوتادی روانه بازار موسیقی کرد. این که لیلا اوتادی چطور در موزیک ویدئوی یک خواننده نوظهور بازی کرده، سوالی است که هنوز هم به آن جواب داده نشده است. البته این خواننده در موزیک ویدئوی جدید خود، به سراغ کیمیا بهروزی، خواهرزاده بهنوش طباطبایی، بازیگر مطرح کشور رفته است. حضور بازیگران کم سن وسال تئاتر یا نابازیگرهای علاقه‌مند در این موزیک ویدئوها، محل نقد ما نیست. این که چطور فضای موزیک ویدئوهایی که برای آن‌ها علاوه بر هزینه‌های مالی، کارگردانی و طراحی صحنه و لباس شده، گاهی از یک فضای حرفه‌ای به صحنه‌ای کاریکاتوری تبدیل می‌شود، اتفاقی است که ما را مجبور می‌کند مانند مسعود فراستی بگوییم «درنیامده است آقا، درنیامده!»
- 13
- 6
