دعواي برنامه «هفت» و سينماگران درواقع، يک نبرد نيابتي است؛ نبرد صدا‌وسيماست با سينماي مستقل ايران که به منويات حضرات گردن نمي‌گذارد. بيرق اين نزاع هم امروز در دستان بهروز افخمي است. قبل‌ترها دست مرحوم سلحشور بود؛ يک وقتي هم جناب شورجه و طالب‌زاده و يک روز هم ده‌نمکي و و گاهي وحيد جليلي، محبوب رسانه ملي مي‌شدند تا بر پيکر نحيف سينماي ايران نيشي بزنند.
چرا؟ دليلش روشن و آشکار است. فرمان مديريت فرهنگي کشور وقتي از دست جناح محبوب رسانه ملي خارج مي‌شود، بايد تمام‌قد در برابر اين رويکرد متفاوت ايستاد؛ پس نزاعي که اين روزها «هفت» و افخمي ميدان‌دارش شده‌اند، مسئله تازه‌اي نيست.
رسانه ملي، اساسا سليقه اکثريت سينماگران ايران و آثارشان را نمي‌پسندد؛ نه فيلم‌ها را پخش مي‌کند و نه تيزرها را تا سينماي کشورمان از مهم‌ترين ابزار تبليغاتي در فضاي انحصاري تصويري محروم باشد. حالا اما سياست‌گذاران سيما ظاهرا به تحريم و بي‌اعتنايي به سينما هم قانع نيستند بلکه تمام‌قد به مصافش آمده‌اند. بهانه اين مجادله جديد چيست؟ داوري‌هاي جشنواره؟ اينکه به قول آقاي افخمي افتضاح بوده است؟
اينکه به فلان فيلم جايزه نداده‌اند يا کم داده‌اند يا بر‌اساس سليقه برگزيده‌اند و حق را پايمال کرده‌اند؟ اينکه در فرنگ، خانه و زندگي داشته و ملاحظه دارند تا فلان اثري که به مذاق غربي‌ها خوش مي‌آيد را پر و بال بدهند؟ و اين‌طور مي‌شود که نيت‌خواني و برچسب‌پراکني به‌جاي تحليل فني مي‌نشيند و فرمان را به دست مي‌گيرد.
- 11
- 5
