به گزارش ایسنا به نقل از آی ای، تصور کنید احساس ناراحتی و افسردگی می کنید و فقط با یک تزریق دارو از طریق بینی رفعش کنید! بر اساس مطالعه ای که به تازگی در مجله Controlled Release منتشر شده است، به لطف تلاش محققان ژاپنی، این اتفاق در آینده نزدیک امکان دارد با یک داروی ضد افسردگی تزریقی از بینی ممکن شود.
این تحقیقات جدید مفهوم جدیدی را برای سیستم های دارورسانی تعریف می کند و راه حلی فناورانه را توصیف می کند که میتواند پیامدهای گسترده ای برای تحقیقات عصبی- دارویی داشته باشد.
ولی مهمتر از همه اینکه مشاهده شد که این دارو در عرض ۲۰ دقیقه اثر می گذارد و این موضوع، راه را به روی روش های آینده نگرانه برای تحویل دارو به مغز، از جمله نانوبیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک باز می کند.
به دلیل موانع سرسختی مانند جذب سیستمیک، تخریب سریع دارو، حمل و نقل آکسونی و رویکرد نسبتاً تهاجمی که اغلب توسط تکنیک های مرسوم موردنیاز است، وارد کردن دارو به مغز برای درمان بیماری ها برای دانشمندان یک افق چالش برانگیز باقی مانده است. بنابراین محققان ژاپنی برای تقویت این روش و مؤثر ساختن آن به اندازه سایر تکنیک های تحویل دارو، تلاش کردند تا دارورسانی به مغز را بهبود ببخشند.
این کار با افزودن توالی هایی برای افزایش نفوذپذیری سلولی، علاوه بر توانایی جلوگیری از تخریب، به یک داروی ضد افسردگی به نام "پپتید- ۲ شبه گلوکاگون" (GLP- ۲) انجام شد. ولی این کار آسان نبود.
روش های امروزی تزریق مستقیم دارو به مغز که به عنوان تجویز «داخل بطنی مغزی» (ICV) شناخته می شود، تهاجمی هستند. روش های جایگزین، از جمله تجویز از داخل بینی (Nose) نیز با مشکلاتی از جمله نفوذ ناپذیری سلولی مواجه هستند که ارزش آنها را کاهش داده است و حتی زمانی که دارو به مغز می رسد و به درون نورون ها نفوذ می کند، به دلیل کاهش سریع قدرت دارو علاوه بر انتقال آکسونی آهسته، اغلب توانایی آن ها برای تأثیرگذاری بر مغز کاهش می یابد.
راهکاری برای درمان سریع بیماری افسردگی
اما این تیم تحقیقاتی متشکل از محققان ژاپنی تحت رهبری پروفسور" چیکاماسا یاماشیتا" از دانشگاه علوم توکیو با تلاش خود سرانجام موفق شدند داروی "پپتید- ۲ شبه گلوکاگون" (GLP- ۲) را روی یک موش افسرده استفاده کنند و با توجه به مطالعه اخیر، تغییراتی که روی این دارو اعمال شد به آن اجازه داد بدون اینکه تخریب شود، سریعتر حرکت کند، در حالیکه همچنان همان اثرات درمانی روش ICV را نشان می داد.
محققان روی داروی "GLP- ۲" کار کردند که یک نوروپپتید شناخته شده برای نشان دادن اثرات درمانی حتی در افسردگی مقاوم به درمان است. از آنجایی که بسياري از داروهایی که وارد بدن میشوند، به سرعت کارایی خود را در اثر تخریب اندوزومی در سلول های زنده از دست می‌دهند، محققان ژاپنی تصمیم گرفتند یک توالی مشتق از پپتید را به "GLP- ۲" اضافه کنند که بعنوان "دنباله تسریع کننده نفوذ" (PAS) شناخته می شود.
این توالی، دارو را قادر می سازد تا برای مدت طولانی تری از تخریب جلوگیری کند. دانشمندان همچنین توانایی این دارو را ارتقاء دادند و دریافتند که تاثیر داروی اصلاح شده از نظر درمانی در موش های افسرده در عرض تنها ۲۰ دقیقه قابل مقایسه با تجویز ICV است.
این پیشرفت در حالیکه یک دستاورد بزرگ در داروهای ضد افسردگی تزریقی از طریق بینی است، ولی همچنین یک گام به سوی آینده نانوبیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک (Genetics) است که دو حوزه نوپا با کاربردهای به ظاهر بی حد و حصر هستند.
- 18
- 5
