به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، حرکت گوش در بسیاری از حیوانات بسیار اهمیت دارد و به‌طور ویژه به آنها کمک می‌کند تا توجه خود را روی صداهای خاصی متمرکز کنند و بفهمند که صدا از کدام سمت می‌آید.
اما در حالی که گوش انسان به مراتب بی‌حرکت‌تر است، ردپایی از سیستم گوش متحرک اجداد ما در آن باقی مانده است که «فسیل نورون» نامیده می‌شود.
آندریاس شروئر (Andreas Schröer)، نویسنده ارشد این تحقیق از دانشگاه زارلند آلمان می‌گوید: اعتقاد بر این است که اجداد ما حدود ۲۵ میلیون سال پیش توانایی حرکت دادن گوش خود را از دست دادند.
با این حال، ما توانسته‌ایم نشان دهیم که مدارهای عصبی هنوز در حالات خاصی، عمل می‌کنند و این یعنی مغز ما برخی از ساختارها را برای حرکت دادن گوش‌ها حفظ کرده است حتی اگر ظاهرا چنین ساختارهایی دیگر مفید نباشند.
این گروه پیش از این دریافته بود که حرکت این عضلات در انسان به جهت صداهایی که به آن توجه می‌کنند، مربوط می‌شود. اکنون آنها دریافته‌اند که برخی از این ماهیچه‌ها زمانی فعال می‌شوند که انسان با توجه بسیار بالا به یک صدا گوش می‌دهد.
این گروه گزارش دادند که از ۲۰ فرد بزرگسال بدون مشکل شنوایی خواستند به یک کتاب صوتی پخش شده از طریق بلندگو همزمان با پخش پادکست از همان مکان گوش دهند.
آنها سه سناریوی مختلف ایجاد کردند. در ساده‌ترین سناریو، پادکست با صدایی کمتر از کتاب صوتی پخش می‌شد و تفاوت زیادی در زیر و بم بین صداها وجود داشت. در «سخت‌ترین» سناریو، دو پادکست پخش می‌شد که در مجموع بلندتر از کتاب صوتی بودند و یکی از پادکست‌ها با صدایی مشابه با کتاب صوتی صحبت می‌کرد.
محققان علاقه‌مند بودند که دریابند که آیا سیستم گوش و حرکت در انسان به شنوایی با تلاش بالا، حساس است یا خیر. شروئر می‌گوید: سعی کنید بفهمید یک فرد در یک رستوران تقریبا خالی چه می‌گوید و سعی کنید صحبت کردن همان فرد را در یک رستوران بسیار شلوغ درک کنید.
هر شرکت کننده سه سناریوی مختلف را دو بار تجربه کرد. سپس این کار با گوینده در موقعیت دیگری در اتاق تکرار شد. هر شرکت‌کننده مجموعه‌ای از الکترودها را پوشیده بود که به محققان اجازه می‌داد فعالیت الکتریکی تولید شده توسط عضلات درگیر در تکان دادن گوش‌ها را ثبت کنند.
پس از هر آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا میزان تلاش خود را برای گوش دادن به کتاب صوتی ارزیابی کنند.
نتایج نشان داد که تلاش‌های شنیداری درک‌شده شرکت‌کنندگان و تعداد دفعات از دست دادن تمرکز در گوش کردن به کتاب صوتی، با تغییر سناریو از ساده‌ترین به سخت‌ترین افزایش یافت.
این گروه دریافتند که فعالیت در عضلات گوش فوقانی که گوش را به سمت بالا و بیرون حرکت می‌دهد، در سخت‌ترین شرایط گوش دادن نسبت به شرایط آسان و متوسط بیشتر است. آنها همچنین دریافتند که عضلات گوش خلفی که گوش را به سمت عقب می‌کشند، زمانی که صداها از پشت شرکت‌کننده می‌آید، فعال‌تر از جلوی آنها هستند.
شروئر می‌گوید: تقریبا هیچ‌کس توانایی حرکت دادن داوطلبانه گوش‌های خود را نداشت، بنابراین نتایج ما به توانایی فرد در انجام این کار مربوط نمی‌شود.
- 11
- 2
