شیپورنوازی حین عمل جراحی

به گزارش آنا، «دن فابیو»، موسیقیدان و مدرس موسیقی که تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، برای این که مانع از بروز آسیب به بخش‌های مرتبط با پردازش موسیقی در مغز حین عمل شود، با نواختن ساکسیفون که از جمله سازهای بادی است، به پزشکان در این امر کمک کرد.

همزمان با این که جراحان سعی می‌کردند بدون ایجاد اختلال در مهارت‌های حرفه‌ای این موسیقیدان یک تومور را از مغز او خارج کنند، فابیو به نواختن موسیقی مشغول بود.

او از سال ۲۰۱۵ ناگهان دچار توهمات، سرگیجه و حالت تهوع شد. پس از انتقال به بیمارستان، پزشکان از مغز او سی‌تس‌اسکن گرفتند و متوجه تومور بزرگی در مغز این موسیقیدان شدند. این تومور دقیقا در محلی قرار داشت که مسئول پردازش موسیقی و توانایی مرتبط با آن بود.

پزشکان قبل از فرستادن بیماران به اتاق عمل برای عمل جراحی مغز، از مغز نقشه‌برداری می‌کنند تا قسمت‌های مختلف مغز و عملکرد هر کدام از آنها و ارتباط آنها با کنترل حرکتی و پردازش زبانی مشخص شود.

برداشتن تومور مغزی می‌تواند با توجه به محلی که قرار گرفته، تبعات مهمی را دربرداشته باشد. هم تومور و هم عمل خارج کردن آن می‌تواند به بافت آسیب وارد کند و ارتباط میان قسمت‌های مختلف مغز را مختل کند، در نتیجه جراحان قبل از عمل باید شناخت دقیقی از عملکردهای قسمت‌های مختلف مغز بیمار داشته باشند. این احتیاط، می‌تواند مانع از بروز مشکل شود.

عملکرد موسیقایی مغز در مقابل مهارت‌های زبانی و حرکتی دشوارتر است و آزمایش آن نیز مشکل است. جراحان و محققان دانشگاه روچستر برای عمل فابیو تست موسیقی شناختی جدیدی را ابداع کردند که بیمار در حالی که روی تخت دراز کشیده بود، می‌توانست آن را انجام دهد. آنها با اسکنر fMRI مغز فابیو را اسکن کردند. بیمار باید مجموعه‌ای از قطعات موسیقی را گوش می‌کرد و آنها را می‌نواخت.

نتیجه نهایی، تهیه یک نقشه سه‌بعدی از مغز فابیو بود که از طریق آن، جراحان توانستند محل قرار گرفتن تومور و ارتباط آن با منطقه مرتبط با موسیقی را در مغز بیمار مشخص کردند.

محققان بر این باورند که نقشه کلی مغز تمام انسان‌ها تقریبا مشابه همدیگر است اما محل دقیق قسمت‌های مختلف ممکن است با اختلاف چند سانتی‌متری نسبت به یکدیگر قرار گرفته باشند. بنابراین، جراحان پیش از انجام عمل جراحی و برای جلوگیری از خطرات احتمالی، سعی کردند قبل از عمل فابیو، از مغز او نقشه‌برداری کنند تا محل دقیق قرار گرفتن تومور و بخش مربوط به موسیقی را تعیین کنند و از این نقشه در طول عمل به عنوان راهنما برای جراحی استفاده کردند.

فابیو در طول عمل هوشیار بود و تست‌های مختلف را به دستور جراح انجام می‌داد و ملودی‌های خاصی را می‌نواخت تا مشخص شود قسمت‌های مرتبط با موسیقی سالمند و آسیبی ندیده‌اند. جراحان برای اسکن دقیق مغز فابیو، سیگنال‌های الکتریکی خفیفی را به مغز فرستادند تا بخش‌های کوچک مغز را به طور موقت مختل کنند.

اگر نواختن موسیقی توسط فابیو از ریتم خارج می‌شد، جراح متوجه می‌شد که آن قسمت از مغز با موسیقی در ارتباط است و می‌توانست از بروز آسیب به آن ناحیه جلوگیری کند. در واقع، هنگامی که پزشکان مغز او را عمل می‌کردند و روی قسمت‌های مختلف آزمایش می‌کردند، فابیو نیز با این آزمایش‌ها پیش می‌رفت و به جراحان کمک می‌کرد که بتوانند سلامت قسمت‌های مربوط به موسیقی را از آسیب حفظ کنند.

آنها بعد از خارج کردن تومور و برای آزمایش این که بخش مربوط به موسیقی در مغز فابیو آسیب ندیده، یک ساکسیفون به او دادند تا قطعه‌ای را داخل اتاق عمل بنوازد. جراحان معتقد بودند که قابیو، قطعه موسیقی را در اتاق عمل بی‌نظیر نواخت و بعد از اتمام، تمام افراد حاضر، فریاد شادی سر دادند.