معرفی اولین داروی کاهنده حملات میگرنی

به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌تایمز، یک داروی جدید موسوم به "ارنوماب" به بیماران مبتلا به میگرن مزمن، امید تازه‌ای را پس از آزمایش‌های بالینی تزریق کرده که می‌تواند طول مدت حملات میگرنی را به نصف کاهش دهد.

ارنوماب درمانی مبتنی بر تزریق دارو است و اولین داروی موثر میگرن طی دو دهه اخیر است.

ارنوماب یک آنتی‌بادی است که مسیرهای سیگنالی در مغز به نام پپتید مرتبط با ژن کلسیتونین یا CGRP را به منظور جلوگیری از حملات میگرنی تغییر می‌دهد.

تحقیقات قبلی نشان داد که CGRP مسئول درد و حساسیت بیماران مبتلا به میگرن است. همچنین در طول حملات میگرنی فراوان دیده شد.

شرکت داروسازی "Novartis"، که این دارو را تولید می‌کند، اکنون درخواست مجوز پزشکی در ایالات متحده آمریکا و اروپا کرده است. پس از تایید، این دارو توسط موسسه ملی بهداشت و درمان در بریتانیا ارزیابی خواهد شد.

محققان در پژوهش جدیدی که در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شده، ارنروماب را روی در مجموع ۹۵۵ بیمار که همه از یک میگرن اپیزودیک رنج می‌بردند، آزمایش کردند. وقتی آزمایش شروع شد، این بیماران معمولا میگرن را به مدت هشت روز در ماه داشتند.

نزدیک به شش ماه، به حدود ۶۳۶ بیمار آنتی‌بادی تزریق شد و ۳۱۹ بیمار هم پلاسیبو (درمان تلقینی) دریافت کردند.

نتایج نشان می‌دهد که تعداد حملات میگرنی برای ۵۰ درصد از کل بیماران تقریبا به نصف کاهش یافته است.

محققان همچنین دریافتند که حدود ۲۷ درصد از بیماران که درمان تلقینی شده بودند، اثرات مشابهی داشتند.

علاوه بر این، بیمارانی که مورد تزریق داروی واقعی قرار گرفتند نیز در طول دوره آزمایشی، بهبود فیزیکی در فعالیت‌های روزانه خود را گزارش کردند.

پروفسور "پیتر گودسبی" استاد عصب‌شناسی کالج کینگ لندن گفت: این موضوع به وضوح نشان می‌دهد که مسدود کردن این مسیر می‌تواند تاثیر میگرن را کاهش دهد.

وی افزود: نتایج نشان دهنده یک گذار واقعی برای بیماران مبتلا به میگرن از درمان‌های ضعیف و ناقص به یک درمان خاص طراحی شده برای میگرن است که نشان دهنده یک گام فوق العاده مهم برای درک میگرن و درمان آن است.

با توجه به بنیاد تحقیقات میگرن، ۱۲ درصد از کل جمعیت ایالات متحده آمریکا از میگرن رنج می‌برند. این نشان می‌دهد که ۱۸ درصد از زنان، ۶ درصد از مردان و ۱۰ درصد از کودکان مبتلا به میگرن هستند.

همچنین، میگرن سومین بیماری شایع در جهان است و بیشتر در افراد ۲۵ تا ۵۵ ساله معمول است. هر ۱۰ ثانیه یک فرد در ایالات متحده آمریکا به علت میگرن به اورژانس مراجعه می‌کند.

علائم اصلی میگرن معمولا سردرد شدید است که در یک طرف سر و در برخی موارد، در هر دو طرف از جمله گردن و صورت رخ می‌دهد.

افرادی که از میگرن رنج می‌برند معمولا یک احساس خفیف یا شدید تجربه می‌کنند که می‌تواند گسترش یافته و بدتر شده و مانع از انجام فعالیت‌های طبیعی شود.

میگرن یکی از اختلالات شدید است که ویژگی آن سردردهای ملایم یا شدید پی در پی می‌باشد و غالبا با علایمی در سیستم عصبی آتونومس همراه است.

این واژه از زبان یونانی گرفته شده است. این نوع از سردرد در یک طرف سر رخ می‌دهد و اساسا ضربان‌دار است و از ۲ تا ۷۲ ساعت ادامه دارد.

علایم همراه با آن می‌تواند شامل حالت تهوع، استفراغ، نورگریزی(افزایش حساسیت به نور)، صداترسی(افزایش حساسیت به صدا) باشد و درد به طور کلی با بالا رفتن فعالیت بدنی افزایش می‌یابد.

بیش از یک سوم افراد مبتلا به سردردهای میگرنی نشانه‌های پیش‌درآمدی را دریافت می‌کنند که نوعی اختلالات گذرای دیداری، حسی، زبانی یا حرکتی هستند که نشان می‌دهند سردرد به زودی شروع خواهد شد.

این باور وجود دارد که دلایل بروز میگرن ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی است. 

حدود دو سوم افراد مبتلا، سردردها را از خانواده به ارث می‌برند.

نوسان سطح هورمون می‌تواند نقش داشته باشد؛ میگرن در زمان بلوغ، در پسرها کمی بیشتر از دخترها است، اما در میان زنان حدود دو تا سه برابر بیشتر از مردان است.

سردردهای میگرنی معمولا در دوره بارداری کاهش می‌یابند.

سازوکار دقیق میگرن ناشناخته است. البته این باور وجود دارد که میگرن به دلیل نوعی اختلال در رگ‌های خونی و عصبی باشد.

اولین توصیه مدیریتی برای این نوع از سردردها استفاده از مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن و استامینوفن است و برای تهوع و پیشگیری از حمله استفاده از آنتی امتیک توصیه می‌شود.

پلاسیبو نیز به معنی "من خوب خواهم شد"، به استفاده از روش‌های درمانی صوری و تلقینی گفته می‌شود که می‌تواند با فریب بیمار، اثر مثبتی در روند بهبودی وی داشته باشد.

اثر درمانی که از به کار بستن چنین روش‌هایی حاصل می‌شود را نیز اثر پلاسیبو می‌نامند.

رایج‌ترین روش‌ها برای ایجاد اثر پلاسیبو استفاده از دارونما(چیزی ظاهرا شبیه به دارو بدون هیچ اثر واقعی) و جراحی‌های دروغین است.

در روند استفاده از شبه داروها، یک قرص بدون اثر به بیمار داده می‌شود و یا یک مایع بی‌اثر به وی تزریق می‌شود و به او گفته می‌شود که با خوردن این قرص یا دریافت این تزریق حالش بهبود می‌یابد.

البته بیمار نباید بفهمد که این قرص، قرص بی‌اثر است و شما در حال اجرای یک روند شبه‌دارویی بر روی وی هستید.

تجربیات پزشکان نشان داده است که این پدیده روانی تاثیر بسیار بالایی در بهبود بسیاری از بیماران دارد.

شرکت‌های داروسازی در مسیر ساخت دارو از این نوع "دارونما" به عنوان کنترل گروه شاهد استفاده می‌کنند.