کشف نشانگر زیستی اصلی اوتیسم در کودکان

به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، در یک مطالعه که توسط پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد انجام شد، یک نشانگر بیولوژیکی در نوزادان که بنظر میرسد میتواند به آن ها در تشخیص سریعتر اوتیسم کمک کند را شناسایی کرده اند.

طی این مطالعه پژوهشگران با بررسی ۳۳ کودک متوجه شدند که نشانگرزیستی هورمونی به اسم هورمون آنتی دیورتیک (ADH) یا وازوپرسین (Vasopressin) در دوران نوزادی در مایع مغزی نخاعی نوزادانی که بعداً اوتیسم در آن ها تشخیص داده شده بود، در سطوح پائین تری وجود داشت. مایع مغزی نخاعی (Cerebro Spinal Fluid) مغز و نخاع را احاطه می کند.

دکتر "کارن پارکر" (Karen Parker) دانشیار روانپزشکی و علوم رفتاری اظهار کرد:زمانی که کودکان خردسال در ابتدای زندگی بطور مناسب محرک های اساسی اجتماعی را پردازش نمی کنند این به آن معنا است که مغز آن ها مسیر رشد متفاوتی را دنبال می کند. هرچند علایم بیماری اوتیسم را میتوان از رفتار در حدود دو سالگی تشخیص داد، کم بود متخصصان اوتیسم اکثراً تشخیص این اختلال را تا ۴ سالگی یا بالاتر به تأخیر می اندازد و سبب می شود کودکان نتوانند سریعتر مراحل درمان را شروع کنند. درصورتی که می توانستیم اوتیسم این کودکان را سریعتر شناسایی کنیم، می توانستیم زودتر درمان آن ها را شروع کنیم.

این بیماری بر رفتارهای اجتماعی در پستانداران نر نیز تأثیر می گذارد و تنها با دو آمینو اسید از هورمون پروتئین (Protein) دیگری به نام اکسی توسین که با نقش های اجتماعی مرتبط است، متفاوت است.

به نظر میرسد وازوپرسین نقش مهمی در اوتیسم دارد. در تحقیقات تیم پارکر متوجه شدند که سطح مایع مغزی نخاعی وازوپرسین در کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری اوتیسم کم تر از اشخاص بدون اختلال است و اشخاص با کم ترین میزان وازوپرسین مایع مغزی- نخاعی شدیدترین علایم اوتیسم را داشتند.

اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی معلوم می شود. علایم این اختلال تا قبل از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است. به افرادی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می شود.

یافته های این مطالعه در مجله "Proceedings of the National Academy of Sciences" منتشر شد.