بیایید یک بار دیگر مراحل ورود زنان به ورزشگاه‌ها را مرور کنیم. زنان به هیچ وجه حق ورود به ورزشگاه‌ها را ندارند؛ این فرآیند چندین و چند سال ادامه یافت. زنان با پوشش‌های مبدل و تبدیل شدن به چهره‌ای مردانه به ورزشگاه‌ها رفتند؛ بسیاری در این میان دستگیر شدند و بسیاری نیز توانستند به ورزشگاه‌ها بروند، از خود عکس و فیلم گرفتند و در فضای مجازی منتشر کردند. در مسابقات فوتبال جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه برای اولین بار خانواده‌ها اعم از زن و مرد در کنار یکدیگر به تماشای مسابقه فوتبال نشستند؛ این اتفاق حواشی بسیاری به همراه داشت، از ممانعت ابتدایی ورود به ورزشگاه با وجود فروخته شدن بلیط و نهایتاً دستور رئیس جمهوری در این باره! زمزمه‌ها همچنان ادامه دارد. زنان هنوز امیدی برای ورود به ورزشگاه دارند. اگر بخواهیم با ادبیات سخت عادل فردوسی‌پور این ماجرا را شرح دهیم، باید بگوییم: «زنان و مردان ایرانی در ورزشگاه آزادی برای دیدار فوتبال تیم کشورمان نه تنها در کنار هم نشستند بلکه بدون هیچ حاشیه‌ای بازی را تماشا کردند... بازی تمام شد، مردم هم دیدند و اتفاقی هم نیفتاد.»
فوتبال جنسیت نمی‌شناسد
فوتبال، دنیای فراگیر این روزهای بشریت است. چشم جهان در رقابت‌های جهانی به گوی سفید وسط زمین دوخته شده که به این سو و آن سو می‌رود. زن و مرد، کودک، نوجوان، جوان و پیر ، همه و همه به تماشای این بازی جذاب می‌نشینند. در دنیای فوتبال جنسیت معنا ندارد، مهم توپ است، بازی است و مهم هیجانی است که به تماشاگر منتقل می‌شود. در کشور ما اما زنان اجازه ورود به ورزشگاه‌ها را ندارند. آن‌ها نسبت به این موضوع بی‌تفاوت نبوده‌اند و با هر پوشش اجتماعی، اگر به این ورزش علاقه‌مند بوده‌اند، تمام تلاش خود را برای بروز این هیجان، نشان داده‌اند. لباس عوض کرده‌اند، از دیوار پریده‌اند، تجمع کرده‌اند چرا که یک هدف مشترک داشتند؛ آن هم ورود به ورزشگاه و تماشای یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای بود. همانگونه که در مسابقات جام‌جهانی ایرانیان سرتاسر این کره خاکی به روسیه رفتند و تیم ملی کشورمان را تشویق کردند. همانگونه که عکس‌هایی از حضور زنان و مردان ایرانی در ورزشگاه‌های روسیه روی سکو‌ها دیده شده و صدا و سیما از پخش آن خودداری کرد؛ در داخل کشور نیز فرآیند به همین شکل ادامه دارد و زنان همچنان اجازه حضور در ورزشگاه‌ها را ندارند. این در حالی است که زمزمه‌هایی از ورود زنان به ورزشگاه‌ها شنیده می‌شود و با توجه به شروع بازی‌های لیگ برتر در کشورمان هنوز وضعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها مشخص نیست.
یک ادعای جنجالی
هرچند جام جهانی ۲۰۱۸ فوتبال به پایان رسید اما همچنان بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها در کشورمان ادامه دارد. این روزها پیش از گذشته ماجرا داغ است. ادعای مدیر برکنار شده ورزشگاه آزادی گویای همین ماجراست! ناصر محمودی‌فر ادعا کرده است که علت برکناری او «راه دادن خانواده‌ها به استادیوم» است. این در حالی است که او تنها ۵ ماه است که به این مسئولیت گمارده شده بود. محمودی‌فر دلیل اصلی ماجرای ورود خانواده‌ها به ورزشگاه آزادی برای تماشای ۲ بازی در جام‌جهانی ۲۰۱۸ عنوان کرده است و گفته بود مسائل دیگر بهانه است. این در حالی است که حسن کریمی، رئیس شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کشور درباره علت برکناری، محمودی فرد، مدیر مجموعه ورزشی آزادی، گفته است: «علت برکناری محمودی فرد از مدیریت ورزشی آزادی، اختلاف نظر اجرایی و کاری درباره شرکت برهان مبین بود و بعد از این وی به عنوان مشاور من در خدمت شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کشور خواهد بود.»
پاسخ کوتاه رئیس جمهوری در قبال گزارش وزیرش
در حالی بحث ورود زنان به ورزشگاه هنوز از زبان بسیاری از مسئولان بالادستی به گوش می‌رسد که رئیس جمهوری کشورمان در پاسخ به وزیر ورزش درباره حضور زنان در استادیوم آزادی خواستار ادامه یافتن این اقدام شد. حسن روحانی با مخاطب قرار دادن وزیر ورزش و جوانان دولتش گفته بود: «این حضور به نحو مناسب و با همکاری وزارت کشور ادامه یابد.»
در بخشی از گزارشی که مسعود سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان به روحانی تقدیم کرده بود، آمده است: «برای اولین بار پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، خانواده‌ها برای تماشای دیدار تیم ملی فوتبال ایران با رقبای خود در جام جهانی روسیه ۲۰۱۸ روسیه از طریق نمایشگر بزرگ با حفظ شئونات و رعایت ارزش‌های اسلامی در ورزشگاه آزادی حضور یافتند و این امر نه تنها با استقبال گسترده‌ای مواجه شد، بلکه با ایجاد فضای شور و نشاط در میان جوانان و خانواده‌ها، بازتاب اجتماعی بسیار مناسبی نیز در داخل و خارج از کشور در بر داشت.»
سلطانی‌فر عنوان کرده بود: «این امر مهم با حمایت‌های حضرتعالی و زحمات دکتر واعظی ریاست محترم دفتر رئیس جمهوری، وزیر محترم کشور، وزیر محترم اطلاعات، فرماندهی و پرسنل محترم نیروی انتظامی و استاندار محترم تهران و سایر دست اندرکاران بدون حاشیه و مطلوب خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها به ویژه مجموعه ورزشی آزادی امکان پذیر شد و صمیمانه از همه قدردانی و تشکر می‌کنم.»
پاسخ روحانی اما تاریک و روشن بود؛ او خواستار ادامه این روند با همکاری وزارت کشور شد. اقدامی که بعید به نظر می‌رسد به زودی به ثمر برسد!
حق نداریم نظر شخصی خود را به جامعه و نهادها تحمیل کنیم
هنوز موضوع روی میز سران کشور است و زنان با هر اظهار نظر یک بار امیدوار و نا امید می‌شوند. مطالبه‌ای که چندین سال است زنان برای آن تا در‌های استادیوم‌ها علی‌الخصوص استادیوم آزادی می‌روند اما حاصلی برای آن‌ها نداشته است به جز در بزنگاه‌ها! روز دوشنبه ۲۵ تیر ماه مسئولان شورای نگهبان نیز در این رابطه لب به سخن گشودند. عباسعلی کدخدایی، سخنگوی شوای نگهبان در خصوص حضور بانوان در ورزشگاه‌ها گفت: «اصولا در حوزه اجتماعی نظرم این است که نباید قضیه را صفر تا صدی کنیم. مسائلی که مطرح می‌شود گاهی اوقات به راحتی می‌توان برای آن راهکار پیدا کرد. اگر ممنوعیت است آن را خوب تببین و اعلام کنیم و از آن محکم دفاع کنیم، اگر ممنوعیت نیست نباید نظر شخصی و سلیقه‌ای است، حق و نداریم نظر شخصی خود را به جامعه و نهادها تحمیل کنیم، باید به دنبال راهکار باشیم.»
عباسعلی کدخدایی با اشاره به ملاقاتش بارهبری در این رابطه گفته بود: «دیدار نبود در واقع ملاقاتی بود در یکی از دیدارهای عمومی که خدمت رهبر انقلاب بودیم، در این جهت گپ و گفتی داشتیم. بنابراین اگر امکاناتی وجود ندارد، باید آن را فراهم کنید و بعد اعلام نظر کنیم، نه اینکه ما بشینیم و بگوییم «ممنوع است، ممنوع است»، وقتی هم سوال می‌کنیم می‌گویند چون امکانات نداریم، اگر امکانات ندارند پس بی عرضگی من مسئول است، باید امکانات را فراهم کنم و اگر نظر خاصی وجود ندارد آن تسهیلات هم فراهم شود، اگر نظری هم در این جهت است آن نظر را بایستیم و دفاع کنیم و اعلام کنیم.
به خصوص در مورد مسائل حجاب که به عنوان رکن شرعی و اسلامی است و همه از آن دفاع می‌کنند.»
تمام آنچه از سخنان سخنگوی شورای نگهبان می‌توان استنباط کرد را می‌توان در این جمله او خلاصه کرد: « اگر مسئولان می‌توانند امکانات و تسهیلات را فراهم کنند و مشکلی وجود نداشته باشد، به نظرم اشکالی نباید داشته باشد.»
«می‌شود اما نمی‌شود.» جمله فراگیری است. گویا در مواجه با بسیاری از مسائل سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی کشور جمله گفته شده صدق می‌کند. گویا دستی از پشت می‌آید و ساختمانی که مدت‌ها برای بنای آن زحمت کشیده شده است را بهم می‌ریزد. اما چه باید کرد؟ راهی جز تلاش برای پایه‌ریزی و بنا کردن مجدد ساختمان وجود ندارد!
پویان خوشحال
- 13
- 2
