واکنش اعتراض‌آمیز حسین کیانی به شایعه ممنوع الکاری نوید محمدزاده و فرشته حسینی/ به جرم یک بوسه؟!

به گزارش ایران آرت، نوید محمدزاده و همسرش حدود یک ماه قبل روی فرش قرمز جشنواره فیلم کن همدیگر را بوسیدند که این حرکت با واکنش‌های مختلفی همراه شد و حتی اخیرا شایعه شده که آن‌ها ممنوع‌الکار شده‌اند. حسین کیانی در یادداشتی تحت عنوان «به جرم یک بوسه!؟» نوشته است: «خبرهای عجیب و نگران کننده‌ای که از ممنوع شدن فعالیتِ هنری نویدمحمدزاده هنرپیشه ی توانا و محبوب و همسرِ هنرمندش سرکار خانم فرشته ی حسینی به گوش می رسد و البته علت و دلیل این ممنوع الکاریِ محتمل باعث می شود تا انسان در این شرایط زیستیِ درهم پیچیده و سخت به همه چیزی شک کند.به خودش، به آرمانهایش، به امیدها و آرزوهایش و به هر تاریخ و فرهنگی که مای ایرانی و فارسی زبان را می سازد.به اینکه ما به کجا رسیده ایم و چگونه ذهنیاتی پیداکرده ایم که به زیباترین لحظه ی عشق میانِ یک زوج که شکفتن یک بوسه است چنین می تازیم وخط و نشان می کشیم.به اینکه مدتهاست که از یاد برده ایم ستونِ بنیادینِ زبان و ادبیات و شعر و فرهنگ و تاریخ ایران،عشق است و چه ترانه ها و غزلها و رباعیات و دوبیتی هایی که برای این کلمه ی کوچک سه حرفی(ع-ش-ق) نداریم و آنقدر که ما ایران زمینی های پارسی زبان درباره اش سروده ایم و خوانده ایم وگفته ایم شاید نیمی از کل ملل دنیا نسروه باشند.»

کارگردان «پروین» ادامه داده است: «گویی که این فرهنگِ عشق ورزی و عشق بازی بوده است که تاکنون جان و روان ما را به سختی و دشواری، همچنان ایرانی وپاک نگاه داشته است.عشق، ذاتیِ فرهنگ ماست و آمیخته به ادب و هنر ماست. ما به این عشق نیاز داشته و داریم و حالا که هنرپیشه ای تابو شکسته و همسرش را، معشوقه ی دلبرش را مقابل دوربین های جشنواره ی کن بوسیده است باید خرسند باشیم، خرسند از اینکه مقامِ همسرِ عزیز خود را تا بدین پایه ی احترام و مهر بالا برده و فرهنگ مهرورزی و دوست داری و احترامِ بی ریا کاری را نه تنها در حرف که در عمل نشان داده است.»

کیانی در ادامه نوشته است:« بی شک گسترش همین فرهنگِ مهرورزی عاشقانه است که می تواند از بروز بسیاری ناهنجاری ها و رفتارهای خشنِ وحشیانه علیه زنانِ میهنمان جلوگیری کند. آیا کم می شنویم خبر از قتل‌های وحشیانه ای را که برخی مردان مرتکب می‌شوند و همسران خود را همانندِ عصرحجر، قربانیِ بدگمانی ها و نادانی ها وحماقت های خود می‌کنند؟ اخباری فاجعه بار وغمبار، همچون زخمهایی دردناک که هیچ گاه توسط مسئولینِ مربوطه ریشه یابی و آسیب شناسی و درمان نمی شوند و برای همین هر روز که می گذرد شدت بیشتری هم به خود می‌گیرند.»

من به نوید محمدزاده عزیزم و همسر عزیزش تبریک می‌گویم و از آنها سپاس گزارم که قدمی بزرگ و سخت را برای پاگرفتن این فرهنگ مهرورزی و عشق برداشته‌اند چرا که نیازِ قشر بزرگی از جامعه ی خشن و عصبانی ما را خوب تشخیص داده‌اند. جامعه ای که بیشتر از هر تحکم و تهدید و دستورالعملِ مغایربا نیازهای طبیعی انسانی، نیاز به صمیمیت و غمگساری و عاشقانه زیستن کنار هم دارند.»