به گزارش مهر، نشست خبری جشنواره نورنگار با حضور مسعود افشانی دبیر جشنواره، محمد فروغی مدیرعامل مجموعه نورنگار، داریوش محمدخانی مدیر هنری جشنواره و ابراهیم حقیقی عضو هیات داوران جشنواره روز دوشنبه ۱۶ مردادماه برگزار شد. در ابتدای برنامه رونمایی از پوستر جشنواره توسط ابراهیم حقیقی و مسعود افشانی انجام شد و در ادامه اهداف و تاریخچه جشنواره از طرف دبیر و مدیر هنری جشنواره بررسی شد.
افشانی در ابتدا گفت: مجموعه نورنگار از بدو تاسیس در سال ۱۳۸۱ علاوه بر فعالیت تجاری در زمینه ارائه تجهیزات مدرن عکاسی خود را متعهد به فعالیت های فرهنگی مرتبط با هنر عکاسی دانسته است. در این راستا ارائه خدمات حمایتی در قالب برپایی نمایشگاه های عمومی و انفرادی در بیش از ۴۰۰ نمایشگاه، حمایت از چاپ کتاب های عکاسی و برپایی کارگاه های آموزشی عکاسی در بیش از ۱۴ استان کشور تنها گوشه ای از فعالیت های فرهنگی مجموعه نورنگار بوده است.
وی ادامه داد: در سال ۱۳۹۲ در طی نشست هم اندیشی با اساتید و عکاسان حرفه ای کشور مقرر شد برای ایجاد تمرکز در فعالیت های فرهنگی و پرهیز از پراکندگی فعالیت های حمایتی، جشنواره عکسی بنام جشنواره عکس نورنگار بصورت سالیانه برگزار شود. ما مداومت و کیفیت را سرلوحه خود در برگزاری جشنواره عکس نورنگار در نظر گرفتیم.
دبیر جشنواره نورنگار بیان کرد: پیش از این و در دوره های قبل موضوعاتی چون «سفر و گردشگری»، «عکس های لحظه ای»، «جوانان و آیین های بومی-محلی» و «چهره های ایرانی» مطرح شد و در هر دوره بالغ بر ۱۴ هزار عکس به دست مان رسید که گاه داوری را با مشکل رو به رو می کرد. دریافت بیش از ۲۶ هزار اثر در دوره سوم جشنواره، به لحاظ آماری جشنواره عکس نورنگار را در زمره پر مخاطب ترین جشنواره های عکس قرار می دهد. چهارمین جشنواره عکس نورنگار در ۲ بخش با موضوع اصلی «ایران من» و بخش ویژه با موضوع «بناهای باستانی و تاریخی ایران» آغاز شده است.
به گفته وی داوری این دوره را اسماعیل عباسی، محمد ستاری و ابراهیم حقیقی به عهده دارند.
در ادامه محمدخانی بالا بردن سطح سلیقه بصری، معرفی جاذبه های نادیده ایران، کشف استعدادهای جدید، معرفی دیدگاه های جدید عکاسی بر پایه عکاسی شرقی، ارتباط بیشتر عکاسان با یکدیگر، ایجاد فرصت برای کسانی که نمی توانند نمایشگاه انفرادی بگذارند، بازیابی تکنیک های عکاسی جدید در شرکت نورنگار و همدلی و یکرنگی در بین عکاسان را از جمله اهداف برگزاری جشنواره عکس نورنگار معرفی کرد. به گفته او در حالی که ۲۲ میلیون عکس در ثانیه به گفته سایت کوربیس در فضای مجازی منتشر می شود، رسیدن به این اهداف از اهمیت بیشتری برخوردار است.
متاسفانه اکنون جشنواره ها به گونه ای برگزار می شوند که جشنواره برای جشنواره است و به محض گرفتن اختتامیه تمام می شود. هر کاری سه مرحله کاشت، داشت و برداشت دارد. نورنگار اکنون در دوران دشوار داشت است که سختی زیادی دارد. نباید به جشنواره برای جشنواره کفایت شود و آنچه باقی می ماند تنها کتابی از آثار جشنواره باشد
ابراهیم حقیقی در این نشست گفت: متاسفانه اکنون جشنواره ها به گونه ای برگزار می شوند که جشنواره برای جشنواره است و به محض گرفتن اختتامیه تمام می شود. هر کاری سه مرحله کاشت، داشت و برداشت دارد. نورنگار اکنون در دوران دشوار داشت است که سختی زیادی دارد. نباید به جشنواره برای جشنواره کفایت شود و آنچه باقی می ماند تنها کتابی از آثار جشنواره باشد.
داور جشنواره عکس نورنگار بیان کرد: قرار شده برای هر سال مجموعه مقالاتی از افراد متخصص را درباره موضوعی که آن سال مطرح شده، در قالب کتاب دیگری منتشر کنیم. برای مثال امسال که عکاسی مربوط به معماری و بناها است، این کتاب شامل مقالاتی درباره عکاسی معماری و نظرات افراد حرفه ای درباره این موضوع خواهد بود.
حقیقی با اشاره به اینکه کتاب هایی که در آنها درباره مفاهیم عکاسی صحبت شود کم است و بیشتر کتاب ها محدود به آموزش تکنیک ها است، یادآور شد: برای عکاسی فقط نمی شود به تکنیک بسنده کرد. اکنون دوربین ها آنقدر پیشرفته شده اند که روی حالت اتوماتیک هر کسی می تواند یک عکس خوب بگیرد. اما باید پشت هر عکس خوبی یک دیدگاه، دانش و تفکر وجود داشته باشد.
وی گفت: عکاسی معماری یکی از سخت ترین عکاسی های دنیا است به ویژه اگر قرار باشد روح آن بنا به تصویر کشیده شود. یک عکاس که می خواهد از تخت جمشید عکاسی کند باید چند روز از همه زوایا این بنا را ببیند. در همه شرایط نوری آن را ببیند و بعد عکس هایش می تواند معنا داشته باشد.
در ادامه محمد فروغی گفت: من تا به حال به بیش از ۶۰ کشور دنیا رفته ام و تجربیات زیادی دارم. متاسفانه وقتی ایران را معرفی می کنم آن را با عکس اعدام و شلاق می شناسند و چنین عکس هایی است که در جشنواره های خارجی جایزه می گیرد. همواره از چنین دیدگاهی ناراحت شده ام و با خودم گفته ام خمس کار تجاری من چیست؟ این شد که تصمیم گرفتم تمام عواملی که به ایران ربط دارد همچون معماری ایران زیبا را به جهانیان بشناسانم و استارت جشنواره عکس نیز همین گونه زده شد.
مدیرعامل نورنگار بیان کرد: بعضا می بینیم جشنواره ها پس از برگزاری دو، سه دوره تعطیل می شوند. امیدواریم ما بتوانیم جشنواره را از دوره بعد به صورت بین المللی برگزار کنیم.
فروغی همچنین در پاسخ به پرسش مهر درباره دلیل دریافت ورودی ۵۰ هزار تومانی از شرکت کنندگان گفت: ما مدت زیادی کارگاه های عکاسی را در نورنگار به صورت رایگان برگزار کردیم. کسانی در این جشنواره ثبت نام می کردند اما برای حضور در جلسات نمی آمدند. انگار رایگان بودن را کسی دوست ندارد. در شورای سیاست گذاری با حضور دبیر و داوران تصمیم گرفتیم کیفیت را فدای کمیت نکنیم. آمدن ۲۶ هزار عکس با کیفیت های متنوع کار داوری را سخت می کرد برای همین خواستیم شرکت کنندگان با دقت بیشتری عکس ارسال کنند.
وی ادامه داد: در این دوره حدود ۵۰ میلیون تومان جایزه به برگزیده ها تعلق می گیرد، اگر هزار نفر در جشنواره ثبت نام کنند این هزینه سر به سر می شود. من به اعضای شورای سیاستگذاری هم اعلام کردم هر مبلغ بیشتری به دست دبیرخانه رسید یک نشست مطبوعاتی بگذارند و اعلام کنیم خرج همین جشنواره شود. مثلا ممکن است یک جایزه ویژه در نظر گرفته شود یا مجموعه عکس های یک عکاس را منتشر کنیم. به هر حال نورنگار کیسه ای از این جشنواره ندوخته است.
ابراهیم حقیقی داور نیز در پاسخ به پرسش دیگر خبرنگار مهر مبنی بر اینکه چرا با توجه به موضوع جشنواره از انجمن عکاسان میراث فرهنگی مشورت یا کمکی گرفته نشده است، گفت: خود من عضو انجمن عکاسان میراث فرهنگی هستم، بنابراین این انجمن در جشنواره نماینده دارد. همچنین ما قصد داریم ورکشاپ هایی را به صورت رایگان برگزار کنیم که در این کارگاه ها نیز از عکاسان انجمن عکاسان میراث فرهنگی کمک خواهیم گرفت.
وی همچنین با استقبال از دریافت ورودی برای این جشنواره بیان کرد: اولین شرط خود من برای حضور به عنوان داور جشنواره این بود که اگر قرار است ۱۶ هزار عکس به جشنواره بیاید، من پای کار نمی آیم. چون داور خسته می شود و نمی تواند کارش را درست انجام بدهد. بنابراین در شورای سیاستگذاری به این نتیجه رسیدیم که ورودیه بگیریم. اینگونه تعداد شرکت کننده ها پایین می آید اما وقتی شرکت در جشنواره رایگان باشد همه می گویند سنگ مفت گنجشک مفت، بگذار در این جشنواره هم شرکت کنم. شما اهالی رسانه مطمئن باشید که هر میزان ورودیه ای که به جشنواره برسد برای شرکت کننده ها خرج خواهد شد.
================
به گزارش ایسنا، مستند «ساز و مهر» که در آن به زندگی هنری و دستاوردهای استاد ابراهیم قنبری‌مهر (آخرین بازمانده‌ی مکتب ابوالحسن صبا و تولیدکننده‌ی سازهای موسیقی) پرداخته شده شامگاه ۱۵ مرداد ماه در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
در ابتدای جلسه، محسن نظری و مرجان قنبری‌مهر (کارگردانان این اثر) به همراه مرتضی پورصمدی، تهیه‌کننده‌ی این فیلم به دعوت ناصر صفاریان (مجری برنامه و مسئول جلسه‌های نمایش فیلم) جهت عرض خیر مقدم به حاضران، در سالن حاضر شده و توضیحات کوتاهی درباره‌ی مستند مورد بحث ارائه کردند.
سپس هم‌زمان با آغاز بخش نقد و بررسی، علی‌رضا میرعلینقی که به‌عنوان منتقد مهمان در جلسه حضور داشت ضمن اشاره به سابقه‌ی آشنایی خود با استاد ابراهیم قنبری‌مهر گفت: «ویژگی‌ها و شخصیت والای ایشان به گونه‌ای است که حضور وی را می‌توان دلیل کاملی بر وجود انسانیت و زنده بودن چیزی دانست که همواره از آن به خوبی‌ها در ذات یک آفریده‌ی پروردگار یاد می‌شود.»
این مورخ و پژوهش‌گر عرصه‌ی موسیقی گفت: «ساخته شدن این فیلم، برآورده شدن آرزوی دیرینه‌ای است که همواره در سر می‌پروراندم و مطمئنم خیلی‌های دیگر که استاد قنبری‌مهر را می‌شناسند نیز چنین آرزویی داشته‌اند.»
وی سپس مستند «ساز و مهر» را «نمایش قطره‌ای از دریای استعداد و دستاوردهای هنری استاد قنبری‌مهر» دانست و افزود: «در این فیلم با یک مورد خاص روبه‌رو هستیم و آن اهمیت شخصیت محوری فیلم، حتی بیشتر از چیزی است که از آن به ویژگی‌های سینمای مستند یاد می‌شود. فیلمی که به همین دلیل شاید بتوان گفت در هیچ‌کدام از انواع مستند قابل دسته‌بندی نیست و طبعاً از هیچ‌کدام از قالب‌ها و فرم‌های شناخته‌شده‌ی این نوع سینما پیروی نمی‌کند.»
میرعلینقی همچنین با اشاره به حجم گسترده‌ی تصویرهایی که از استاد قنبری‌مهر و در گذر بیش از دو دهه ضبط شده گفت: «بدون اغراق باید گفت با این میزان تصویری که سازندگان فیلم در گفت‌وگوهای طولانی‌مدت با ایشان ضبط کرده‌اند، شاید بتوان نزدیک به بیست فیلم دیگر نیز درباره‌ی ایشان ساخت و این فرصتی برای حفظ گوشه‌ای از تاریخ موسیقی است که امیدوارم دست‌کم برای نسل و نسل‌های بعدی از کف نرود.»
در ادامه‌ی جلسه، مرجان قنبری‌مهر، فرزند استاد قنبری‌مهر که یکی از سازندگان این فیلم به شمار می‌رود، در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان درباره‌ی نحوه‌ی انجام کار و تقسیم وظایف در ساخت فیلم گفت: «در مورد این فیلم بهتر است عنوان کارگردانی مشترک مورد تصحیح قرار گیرد، چرا که این نکته تنها به‌خاطر همکاری و نزدیکیِ فکری با تصویربردار فیلم به من اطلاق شده است.»
وی گفت: «من در زمینه‌ی کارگردانی ادعایی ندارم و به همین دلیل عنوان «کار مشترک» که در تیتراژ فیلم آمده را بیشتر از سِمَتِ «کارگردانیِ مشترک» دوست دارم.»
محسن نظری دیگر سازنده‌ی این فیلم نیز در این‌باره گفت: «اگر تعارف را کنار بگذاریم باید گفت از نظر حرفه‌ای، وظایف من و خانم قنبری از هم جدا بود.»
نظری گفت: «تحقیق، پژوهش و انجام هماهنگی با استاد و سایر اعضای خانواده برعهده‌ی خانم قنبری‌مهر بود و من کارهای تصویربرداری و مسائل فنی مربوط به آن را انجام می‌دادم.»
در ادامه‌ی جلسه، مرجان قنبری‌مهر در پاسخ به پرسش دیگری درباره‌ی ایده‌ی ساخته شدن این فیلم گفت: «با توجه به شناخت و عشقی که در طول زندگی به پدرم داشته‌ام، می‌دانستم که او نابغه و انسان خلاق و خاصی است. به همین دلیل از حدود سی سال پیش، بخش عمده‌ای از شبانه‌روز را با پدرم می‌گذراندم و خاطرات او را روی نوار کاست ضبط می‌کردم.»
وی افزود: «این کار حدود بیست سال پیش با استفاده از یک دستگاه دوربین خانگی ادامه پیدا کرد. به این ترتیب گاهی که همسرم (مرتضی پورصمدی) در خانه بود، تصویرها را او ضبط می‌کرد و گاهی که ایشان حضور نداشت من خودم این کار را انجام می‌دادم تا این که یک روز محسن نظری با یک دوربین تصویربرداری حرفه‌ای به خانه‌ی ما آمد و برای کمک به ادامه‌ی انجام این کار اعلام آمادگی کرد.»
محسن نظری هم در این‌باره گفت: «سال‌ها پیش مرتضی پورصمدی از من خواست تصویرهایی را که از استاد قنبری‌مهر در حال ساخت یک ویلن‌سل گرفته بود را تدوین کنم و این، آغاز آشنایی من با این پدیده‌ی عرصه‌ی موسیقی بود.»
وی افزود: «در حقیقت باید گفت ایده‌ی ساخت این فیلم، حدود چهارده سال پیش و زمانی به جریان افتاد که موفق شدم یک دوربین تصویربرداری به‌روزتر بخرم. در آن دوران از خانواده‌ی استاد خواستم هر زمان که شرایط برای گفت‌وگو با ایشان فراهم بود من را خبر کنند تا تصویرشان را ضبط کنیم.»
در بخش دیگری از جلسه، مرتضی پورصمدی، تهیه‌کننده‌ی این فیلم که در سالن حضور داشت، در پاسخ به ناصر صفاریان درباره‌ی مراحل ساخت «ساز و مهر» گفت: «برخی آدم‌ها برای خود یک جهان‌ِ شخصی دارند که ما حق ورود به آن را نداریم. در حالی که من به‌عنوان دامادِ استاد قنبری‌مهر این افتخار را داشته‌ام که بیش از چهل سال پای صحبت‌ها و گپ‌های خصوصی ایشان بنشینم و از حرف‌ها و آموخته‌هایشان بهره ببرم.»
پورصمدی سپس با اشاره به تلاش‌های نافرجام برای راه‌اندازی یک موزه به‌نام استاد قنبری‌مهر و همچنین تلاش‌های محمدرضا درویشی در اختصاص بخشی از کتاب دایره‌المعارف موسیقی به سازهای تولید شده توسط ایشان گفت: «خوش‌بختانه خسرو سینایی که جدا از سینما در زمینه‌ی موسیقی نیز صاحب‌نظر است موفق شده کتاب قطوری درباره‌ی دستاوردهای هنری استاد قنبری‌مهر گردآوری کند. با این وجود پرداختن به تمام ویژگی‌های استاد، بدون راه‌اندازی یک بنیاد فعال و همچنین جمع‌آوری و ارائه‌ی یک مجموعه‌ی کامل از تمام فعالیت‌های ایشان بی‌معنی است.»
وی همچنین با تشکر از همکاری بی‌دریغ مدیران مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در ساخت این فیلم گفت: «درست است که این مستند را می‌توان حاصل خلاقیت فردی دانست اما اگر مدیران مرکز گسترش برای کمک به ساخته شدن آن اعلام آمادگی نکرده بودند، باید پذیرفت که این فیلم هرگز امکان تولید پیدا نمی‌کرد.»
در ادامه‌ی جلسه، مرجان قنبری‌مهر گفت: «از خداوند بزرگ سپاس‌گزارم که فرصتی برای داشتن چنین پدر بزرگواری را به من عطا کرده است. فرصتی برای درک کردن ویژگی‌های اخلاقی او و تلاش برای ثبت آنها که البته در چنین شرایطی کم‌ترین میزان انجام وظیفه است.»
محسن نظری، دیگر سازنده‌ی این فیلم نیز گفت: «واقعیت این است که اگر این فیلم از جذابیت و زیبایی برخوردار شده، به دلیل حضورِ خودِ استاد است، نه تکنیک‌های ساخت فیلم و این نکته‌ای است که تا پیش از نمایش این مستند هرگز به عمق آن پی نبرده بودم.»
بخش پایانی این جلسه به صحبت‌های علی‌رضا میرعلینقی اختصاص داشت. این منتقد و محقق موسیقی با اشاره به این که تاریخ مدون تولید ساز در کشور ما با فعالیت استاد قنبری‌مهر آغاز می‌شود گفت: «این در حالی است که از همکاران ایشان و کسانی که پیش از استاد قنبری‌مهر در کار تولید سازهای موسیقی بوده‌اند هیچ اطلاع مشخصی در دست نیست. به‌عنوان مثال از شخصی به‌نام یحیی که در اصفهان زندگی می‌کرده و در کار تولید سازهای موسیقی بوده دو قطعه عکس و تنها یک سنگ قبر به یادگار مانده است!»
وی سپس با اشاره به فضایل اخلاقی و بی‌نظیر استاد قنبری‌مهر افزود: «در حقیقت باید گفت تاریخِ تولیدِ ساز به شکل منظمی که قابل تدوین بوده و از یک روند خطی برخوردار باشد با حضور استاد ابراهیم قنبری‌مهر آغاز شده است. شخصیت گران‌قدری که خوش‌بختانه هنوز در قید حیات هستند و امیدوارم ما این توفیق را داشته باشیم که چنین موهبتی را قدر دانسته و بتوانیم به‌صورت کامل آن را درک کنیم.»
میرعلینقی همچنین گفت: «باید اشاره کرد مهمترین خصیصه‌ی انسانی این استاد مسلم موسیقی و همچنین تولید ساز در کشور ما، دوری کردن از هرگونه جلوه‌گری‌های نمایشی و بیان نصیحت و شعارهای اخلاقی در جهت انسان‌سازی است. نکته‌ای که ثابت می‌کند خود ایشان یکی از بهترین سازهای خلقت خداوند هستند؛ و از این قابلیت برخوردارند که صرفاً با ارتعاش وجودی خود بهترین نوا را برای سایر مسافران زندگی به یادگار بگذارند.»
- 10
- 5
