به گزارش همشهری آنلاین، عصر چهارشنبه ۴خرداد پیش اولین نمایش جهانی فیلم «برادران لیلا» سومین فیلم بلند سینمایی سعید روستایی در کاخ جشنواره کن به پایان رسید.
جوردن مینتزر منتقد هالیوود ریپورتر بلافاصله بعد از پایان فیلم نوشت: یکی از بهترین فیلم‌های جنایی و شاید یکی از بهترین فیلم‌هایی که در سال‌های اخیر ساخته شد، درام پلیسی حماسی سعید روستایی با عنوان «متری شیش و نیم» بود. فیلمی که در تهران امروزی می گذشت و پر از صحنه های اکشن و با موضوع پیچیده اخلاقی بود که دیگر مانند آن در هالیوود ساخته نمی شود. یا اگر آن را بسازند، از تلویزیون پخش می شود، مانند آن چه در سریال «The Wire» وجود دارد.
این منتقد افزود: «متری شیش و نیم» هرگز در ایالات متحده منتشر نشد. سومین فیلم روستایی اما اثری است به همان اندازه حماسی و صمیمی تر، درباره خانواده کارگری که امیدواریم روستایی یکی از آینده دارترین استعدادهای جدید سینما، پس از اکران در این فستیوال بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
مینتزر اشاره کرد: این فیلم مانند یک رمان عظیم قرن نوزدهمی از امیل زولا یا دیکنز است که در یک داستان سه ساعته خلاصه شده است. فیلم داستان پنج خواهر و برادر را دنبال می‌کند که تلاش می‌کنند تا در زمانی که آدم ها به هم رحم نمی کنند و کلاهبرداری، اختلاف طبقاتی، دعواهای خانوادگی و مشکلات اقتصادی همواره در آستانه فاجعه قرار دارد، سرپا بمانند. «برادران لیلا» پر از حضورهای قدرتمند گروه بازیگرانی است که بسیاری از آنها در «متری شیش و نیم» هم بازی کرده بودند. سعید روستایی ۳۲ ساله نشان می‌دهد که فیلمسازی استاد است.
این منتقد در ادامه گفت: «برادران لیلا» فیلم‌های هموطن ایرانی این کارگردان یعنی اصغر فرهادی را در ذهن متبادر می کند، هر دو کارگردان اغلب با پیمان معادی، یکی از بهترین بازیگران کشورشان کار می‌کنند. البته فرهادی بیشتر به دنبال جستجوگری و الهام بخشیدن است در حالیکه روستایی همه چیز را به شیوه‌های بسیار جسورانه بیان می‌کند.
منتقد هالیوود ریپورتر در پایان تاکید کرد: «برادران لیلا» یک فیلم کامل نیست با این حال یک فیلم عالی است هم از نظر عظمت و هم از نظر آنچه که می خواهد از طریق داستان سختی های بی شمار یک خانواده روایت کند. روستایی به عنوان یک فیلمساز، آنقدر هدفش بلند و گسترده است که حتی اگر گاهی از نکاتی غافل شود، باز هم صدای پرشور و هیجان خودش را در فیلم ایجاد می کند.
پیتر دبروژ منتقد شناخته شده نشریه ورایتی درباره برادران لیلا نوشت: درام رمان‌گونه سعید روستایی که اولین فیلم انتخابی از او برای رونمایی در جشنواره کن است، داستانی نزدیک به سه ساعت را درباره خانواده‌ای فقیر روایت می‌کند و در این میان، ترانه علیدوستی در یک ترکیب بازیگران مردانه، صحنه را از آن خود کرده است…
دبروژ افزود: برخی تماشاگران غربی، روستایی را با تصویر دیگری از یک خانواده آشفته در فیلم «ابد و یک روز» (۲۰۱۶) به جا می‌آورند ولی او برای من با تریلر پلیسی فوق‌العاده‌اش «متری شش‌ونیم» (۲۰۱۹؛ نزدیک‌ترین فیلم ایرانی به «ارتباط فرانسوی» که هنوز در ایالات متحده اکران نشده) در کانون توجه قرار گرفت. سعید روستایی که متولد ۱۹۸۹ است، نماینده نسل جدیدی از فیلم‌سازان مؤلف سینمای ایران است؛ و آن قدر زیرک است که انتقادهای اجتماعی‌اش را در عمق بافت داستان‌های امروزی جاسازی کند تا موجبات ناراحتی مسئولان کشورش را فراهم نکند، دست‌کم تا این لحظه!
این منتقد ادامه داد: سبک روستایی – که با دیالوگ‌های هم‌پوشان و موقعیت‌های اجتماعی خفقان‌آور و زاویه دیدی متغیر مایه‌دار شده است – تفاوتی تمام‌عیار با فیلم‌های ایرانی سرراست و متمرکزی دارد که تا امروز در عرصه جهانی عرضه و دیده شده‌اند؛ خواه قصه‌های حکایت‌گونه مجید مجیدی بوده‌اند یا درام‌های محبوب اصغر فرهادی که سادگی و بی‌آلایشی نسبی‌شان، آنها را به خوراک‌های بین‌المللی مناسبی بدل کرده است.
پیتر دبروژ در ادامه گفت: فیلمی مثل «برادران لیلا» در قیاس با این فیلم‌ها می‌تواند خیلی ظالمانه به نظر برسد، به‌خصوص که بدون فراهم‌سازی بستر لازم، فشارهای جامعه ایران را به تماشاگر منتقل می‌کند. در «برادران لیلا» هر کسی چیزی را پنهان کرده است؛ و نه لزوماً به شکلی فریب‌آمیز و بیشتر از این بابت که شرایط را برای خودشان کمی راحت‌تر کنند. در یکی از صحنه‌های ابتدایی فیلم، تولد فرزند جدیدی جشن گرفته می‌شود. به پدربزرگ می‌گویند او پسر است ولی وی باورش نمی‌شود چون این ششمین نوه او است و هر پنج دفعه قبلی پسرانش به او دروغ گفتند و وانمود کردند که بچه پسر است که چنین نبوده است. جشن در خانه پدربزرگ برپا شده و یکی از پسران از آشپزخانه پدر غذا می‌دزد تا برای خانواده‌اش ببرد…
او اظهار کرد: اگر چنین داستانی به نظر شما کمی احساساتی و آبکی به نظر می‌رسد، با اطمینان می‌توان گفت که سبک روستایی باعث شده روی پرده اصلاً چنین احساسی شکل نگیرد. کارگردان این صحنه‌ها را با انرژی و تحرکی مستندگونه خلق کرده است و به‌عمد از مجازهای ملودرام اجتناب می‌کند، حتی زمانی که به نظر می‌آید استفاده از آنها ممکن بود روایت را جذاب‌تر و درگیرکننده‌تر کند… در پایان روستایی ما را با این سوال تنها می‌گذارد: وقتی اعضای خودخواه و منفعت‌طلب یک خانواده از یکدیگر حمایت نمی‌کنند، چه‌طور می‌توان انتظار داشت که یک جامعه عملکرد درستی داشته باشد
- 15
- 4
