رتبه بندی ۹ فیلم برنده جایزه اسکار آل پاچینو؛ از Dick Tracy تا Dog Day Afternoon

روزیاتو/آل پاچینو به عنوان یکی از بزرگ ترین بازیگران تمام دوران ها در تاریخ ماندگار خواهد شد. صد سال دیگر که ربات ها برنده رقابت با انسان ها در سینما می شوند و فیلمنامه ها توسط هوش مصنوعی نوشته می شوند، بخشی از مراسم اسکار را خواهیم داشت که به تاریخ سینما در دو قرن قبل می پردازد. بازی های آل پاچینو در تمام طول این بخش حضور خواهند داشت. او یک بازیگر با موجی از احساسات متفاوت در نقش های متنوع است. یک لحظه مایکل کورلئونه آرام و هوشیار است و لحظه بعد جیمی هوفایی که بر سر مشاورانش فریاد می زند.

نکته عجیب در مورد آثار پاچینو این است که هنوز هم لیست بلند بالایی از شخصیت های به یاد ماندنی بازی شده توسط او وجود دارد که همچنان در این فهرست جای ندارند. تونی مونتانا در صورت زخمی، وینسنت هانا در مخمصه، کارلیتو بریگانت در راه کارلیتو و تونی دی آماتو در هر یکشنبه کذایی همگی بخشی از این نقش ها هستند. او یک رزومه فوق العاده و ۹ نامزدی جایزه اسکار به نام خود ثبت کرده است، بنابراین در ادامه این مطلب قصد داریم ۹ نقش نامزد جایزه اسکار آل پاچینو را رتبه بندی کنیم.

۹- Dick Tracy (1990)‎

وارن بیتی این اقتباس از کمیک استریپ قدیمی دهه ۱۹۳۰، را کارگردانی و خود در آن بازی می کند. فیلم دیک تریسی با حضور بازیگرانی چون مدونا، دیک ون دایک، داستین هافمن، کیتی بیتس و جیمز کان، داستان کارآگاهی را دنبال می کند که به شدت در تعقیب یک رهبر جنایتکار به نام بیگ بوی کاپریس (پاچینو) است و اینکه آیا او می تواند ثابت کند که در راس دنیای جرم و جنایت قرار دارد. تریسی از یک خواننده مجلس رقص که شاهد انجام اعمال مجرمانه توسط کاپریس بوده است، کمک می گیرد.

هیچ راهی برای دور زدن آن وجود ندارد؛ این یکی از خاص ترین بازی های دوران حرفه ای پاچینو است. وارن بیتی به راحتی از برخی دوستان خود دعوت کرد تا نقشی در این فیلم ایفا کنند، و اگر به فهرست بازیگران این فیلم نگاه کنید کاملاً متوجه این موضوع خواهید شد. پاچینو در فیلم های جنایی رشد کرده و در موقعیت های واقع گرایانه شخصیت های بی نقصی را بازی کرده است. او این کار را اینجا در دیک تریسی نیز انجام می دهد، اما در یک محیط فوق العاده واقعی نیست. به نظر می رسد که دیک تریسی دقیقاً از صفحات کتاب های کمیک بیرون کشیده شده است و پاچینو با تمام میکاپی که دارد، بهترین گزینه برای این نقش است. از این رو، او در آن سال نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

۸- Scent of a Woman (1992)‎

در فیلم بوی زن، آل پاچینو در نقش سرهنگ بازنشسته فرانک اسلید بازی می کند ; او نابینا بوده و ارتباط برقرار کردن با او بسیار دشوار است. کریس اودانل نقش دانشجویی به نام چارلی سیمز را بازی می کند که در خارج از زادگاهش در دانشگاه به سر برده و برای رفتن به خانه در ایام کریسمس به پول نیاز دارد. او قبول می کند که در ایام عید شکرگزاری مراقب فرانک باشد و در مقابل یک دستمزد بسیار قابل توجه برای مدتی در خدمت این سرهنگ بدعنق باشد. این دو در نهایت پیوندی را شکل می دهند که در طولانی مدت برای هر دو نتایج خوبی در پی دارد.

اگرچه ما کارهای زیاد دیگری از او برای قرار گرفتن در این فهرست داریم, اما بازی در فیلم بوی زن تنها جایزه اسکار آل پاچینو تا به امروز است. دیوانه کننده است که می بینیم بسیاری از بازی های به یاد ماندنی قبل از این فیلم و بعد از آن در کارنامه حرفه ای او به چشم می خورد، اما تنها یک جایزه اسکار به وی تعلق گرفته است که قابل باور نیست. اجازه ندهید این موضوع چیزی در مورد فیلم را بی اعتبار کند. پاچینو و اودانل با هم می درخشند. این هم یکی دیگر از فیلم های خوب ” یک آخر هفته دیوانه کننده” است که در دهه ۱۹۹۰ زیاد دیدیم و آخرین سکانسی که در آن فرانک باید از چارلی در برابر هیات مدیره مدرسه دفاع کند که شما را متقاعد می کند چرا پاچینو برای این نقش اسکار گرفت.

۷- …And Justice For All (1979)‎

… و عدالت برای همه، یک هجویه به ناحق کمتر دیده شده است که با درام فوق العاده ای در مورد وکیلی به نام آرتور کرکلند ترکیب می شود که به کمک به مشتریانی که در یک سیستم قضایی فاسد گیر افتاده اند، عادت دارد. در اتفاقی عجیب، او را برای دفاع از یک قاضی متهم به تجاوز جنسی استخدام می کنند. این دو نفر بلافاصله از یکدیگر متنفر می شوند، چرا که قاضی معتقد است راهی برای بیرون انداختن پرونده پیدا خواهد کرد.

اگر چه پاچینو به خاطر نقشش در این فیلم نامزدی جایزه اسکار را دریافت کند، علیرغم دیده نشدن…. و عدالت برای همه، پایان یک دهه فوق العاده برای پاچینو بود. این فیلم یک درام حقوقی آرام سوز که پاچینو را وادار به انجام کاری می کند که در آن بهترین است؛ او فرصت ادای تک گویی های را پیدا می کند که در آن ها بسیار احساساتی و هیجان انگیز سخن می گوید. پاچینو در این فیلم هجوآمیز نقش شخصیتی را بازی می کند که در حال مبارزه در یک نبرد از پیش باخته است و هنوز هم برایش دل سوزانده و آرزوی موفقیتش را دارید.

۶- Serpico (1973)‎

بر اساس یک داستان واقعی، پاچینو در فیلم سرپیکو نقش یک کارآگاه پلیس نیویورک را بازی می کند. این فیلم یک کارآگاه صادق را در دنیایی فساد را دنبال می کند. سرپیکو به خوبی از هویت همکاران و مافوق های خود در نیروی پلیس که در خیابان ها رشوه می گیرند آگاه است در حالی که او یک کارآگاه صادق و درستکار باقی می ماند. وقتی او تهدید می کند که دانسته هایش را به اطلاع عموم می رساند، اوضاع بهتر نمی شود، زیرا می داند که اکنون خود به هدفی برای همکارانش تبدیل شده است.

سرپیکو جو دهه ۱۹۷۰ در شهر نیویورک را به خوبی نشان می دهد. این فیلم به مسائلی می پردازد که شهر را درگیر خود کرده بود و این فسادها و مشکلات تا سال ها ادامه داشت. نقش سرپیکو در پیشبرد حرفه پاچینو بین دو فیلم اول پدرخوانده موثر بود. این یک نقش آفرینی نامزد دریافت جایزه اسکار بود که به خودی خود در این فهرست کم نظیر است و ثبات و دوام او در خلق بازی های فوق العاده در سراسر دوران حرفه ایش را به شما نشان می دهد. همچنین سرپیکو شخصیتی است مبتنی بر حقیقت، کاری که بعدها پاچینو بار دیگر در زندگی حرفه ای خود انجام خواهد داد. او آن شب در مراسم اسکار، جایزه این بخش را به جک لمون برای فیلم ببر را نجات بده باخت.

۵- The Irishman (2019)‎

مرد ایرلندی داستان واقعی فرانک شیران (رابرت دنیرو)، راننده کامیونی است که در دهه ۱۹۵۰ درگیر جرایم سازمان یافته می شود و سپس خود را در رأس دنیای تبهکاران می بیند. در حالی که او به سمت بالای این سلسله مراتب حرکت می کند، با جیمی هوفا (آل پاچینو)، رهبر اتحادیه رانندگان کامیون دوست می شود، مردی که او نیز به دست شیران به سرنوشت وحشتناکی دچار می شود.

دیوانه وار است که می بینیم تحقق همکاری آل پاچینو و مارتین اسکورسیزی در یک پروژه بیش از ۵۰ سال طول کشیده است. مرد ایرلندی ساخت سال ۲۰۱۹ تقریباً همه بازیگران همیشگی اسکورسیزی را جلوی دوربین دارد. پاچینو به صورت غیرمترقبه ای نقش جیمی هوفا را بازی می کرد و اگر آنچه در فیلم بیان می شود درست باشد، در نهایت می دانیم که چه کسی او را کشته است. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، در حالی که مالیخولیای زیادی را برای این نقش به ارمغان آورد. شما از همان ابتدا می دانستید که او یک شخصیت محکوم به فنا است و دیدن اینکه او چگونه این دنیا را ترک کرد، شما را در جریان تمام روند صحنه مرگ بدنامش روی لبه مبل تان نیم خیز می کند.

۴- Glengarry Glen Ross (1992)‎

گلنگری گلن راس بر اساس نمایشنامه ای از دیوید مامت، داستان گروهی از فروشندگان املاک و مستغلات در شهر نیویورک را دنبال می کند که متوجه می شوند اگر در فروش هفتگی شرکت، دو نفر اول نباشند، اخراج خواهند شد. این وضعیت زمانی به یک فضای پرتنش تبدیل می شود که معاملاتی مخفیانه و بدون اطلاع دیگران در شرکت در حال ثبت شدن است. در دنیای املاک و مستغلات چیزهای زیادی در خطر است.

آل پاچینو برای بازی در این فیلم در نقش ریچارد روما نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. همان شب، او نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد نقش اول برای فیلم بوی زن شده بود و جایزه را به خانه برد. یک شب، دو نامزدی مهم – باورنکردنی است. چیزی که نقش آفرینی پاچینو را در گلنگری گلن راس فوق العاده می کند این است که چگونه با این گروه بازیگران طراز اول ارتباط برقرار می کند. جک لمون، اد هریس، الک بالدوین، آلن آرکین و کوین اسپیسی همیشه بحث برانگیز، همگی همبازی های پاچینو هستند. پاچینو طبق معمول فوق العاده عمل می کند، اما به شرکای صحنه خود نیز فرصت می دهد تا لحظه خود را روی پرده داشته باشند. این همان چیزی است که یک بازیگر بزرگ را می سازد.

۳- Dog Day Afternoon (1975)‎

در بعد از ظهر سگی، آل پاچینو نقش یک سارق بسیار بی تجربه بانک به نام سانی وورتزیک را بازی می کند. تلاش او برای سرقت از یک بانک در بروکلین بد پیش می رود و در نهایت به بحران گروگانگیری منجر می شود. با روشن شدن وضعیت و جمع شدن نیروهای اف بی آی و پلیس در بیرون از بانک، انگیزه های سانی از این سرقت آشکار می شود که بسیار غیرمنتظره است.

برای درک وسعت و تنوع نقش های پاچینو، باید آثار او را از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۵ دید. این نقشی است که پاچینو پس از بازی در نقش رئیس مافیا، مایکل کورلئونه در قسمت دوم پدرخوانده انجام داد. در این فیلم پاچینو یک بار دیگر با کارگردان سرپیکو، سیدنی لومت، همکار می شود. سیرک رسانه ای که پیرامون این سرقت از بانک و گروگانگیری وجود دارد، کیفیت فضای فیلم را افزایش می دهد. پاچینو یک هیولای عصبی و عصبانی است که مدام در صحنه ها فریاد می زند و شما درست آنجایید و واقعیت شخصیت او را حس می کنید. سانی وورتزیک نقشی بود که چهارمین نامزدی پیاپی او در اسکار را به همراه داشت.

۲- The Godfather (1972)‎

از پدرخوانده به عنوان یکی از بهترین فیلم های تمام دوران ها یاد می شود. این فیلم بر اساس رمان ماریو پوزو و به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا ساخته شده است این فیلم داستان یک خانواده مافیایی ایتالیایی آمریکایی به نام کورلئونه را دنبال می کند. به رهبری دون ویتو کورلئونه (مارلون براندو) این خانواده مافیایی از قدرتمندترین خانواده های مافیایی آمریکاست اما سوء قصد به جان پدر خانواده باعث می شود وی علیرغم میل خود و پسرش، تلاش کند تا پسرش مایکل (پاچینو) را به عنوان رییس وارد این کسب وکار خانوادگی کند در حالی که زخم های پدرش التیام می یابد.

اگر چه براندو زمان کمتری نسبت به پاچینو در این فیلم دارد، اما این براندو بود که با جایزه بهترین بازیگر مرد از مراسم اسکار آن سال بیرون آمد. بازی پاچینو در نقش مایکل کورلئونه اولین نامزدی اسکار او را به همراه همبازی هایش جیمز کان و رابرت دووال به خاطر کار قابل احترامشان در این فیلم در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد به ارمغان آورد. هیچ لیست بازیگرانی به بزرگی و بی نقصی فیلم پدرخوانده وجود ندارد. این انتخاب بازیگران یکی از بهترین انتخاب بازیگران تمام ادوار است و پاچینو نقش اصلی را در پیشبرد این فرانچایز و ساخته شدن دو دنباله از آن داشت.

۱- The Godfather Part II (1974)‎

پدرخوانده قسمت دوم ثابت کرد که یک نیروی بزرگ تر از قسمت اورجینال در زبان سینمایی است. این فیلم روایت ها و تکه هایی را از دو سال قبل بر می دارد و مایکل کورلئونه اکنون رئیس خانواده اش است. این فیلم به موازات معضل فعلی او برای توسعه کسب وکار خانوادگی به غرب است و همزمان از طریق فلش بک ها, یک ویتو کورلئونه جوان (رابرت دنیرو) را می بینیم که به آمریکا مهاجرت کرده است. پارادوکس عجیب پدر و پسر در قلب این دنباله قرار دارد.

پاچینو این بار نقش اصلی را بر عهده می گیرد. نقشی که او را نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد کرد. علی رغم این که پاچینو آن شب نیز با دست خالی مراسم اسکار را ترک کرد, اما نقش مایکل کورلئونه در قسمت دوم پدرخوانده هنوز هم نقش تعریف کننده دوران حرفه ای اوست. موافق نیستید؟ به نظر شما بازی او در فیلم ۸۸ دقیقه شایسته تحسین بیشتری است؟قسمت دوم پدرخوانده از نظر قدرت و نقش آفرینی پاچینو از نسخه اورجینال پیشی می گیرد; او شخصیتی تکامل یافته نسبت به زمانی است که برای اولین بار او را در صحنه عروسی در فیلم اول ملاقات کردیم. او یکی از جالب ترین شخصیت های تاریخ سینمای آمریکا است.