به گزارش فرادید، فیلم رفتن (Parting) داستان دو جوان افغانی به نام‌های فرشته و نبی است که عاشق یکدیگر شده‌اند، اما فرشته مجبور است به تبعیت از والدین افغانستان را ترک و پناهنده ایران شود. نبی نیز تصمیم می‌گیرد به شکل غیرقانونی از مرز عبور کند تا بتواند فرشته را پیدا کند و سپس با عبور از مرز ترکیه به اروپا بروند و زندگی بهتری را در آنجا تجربه کنند. «نوید محمودی» نویسنده و کارگردان فیلم رفتن است. در این فیلم، علاوه بر فرشته حسینی، رضا احمدی و بهرنگ علوی نیز نقش‌آفرینی می‌کنند.
رضا احمدی - فرشته حسینی، بهرنگ علوی، نازنین بیاتی، مسعود میرطاهری، سینا سهیلی، محفوظ محمودی، افشین اخلاقی، بشیر احمد نیکزاد، امیرحسین بابائیان، محمد امین صاحب‌زاده، کاظم علیزاده، نورآقا احمدی، رقیه رضاپور، مریم حسینی، زهرا حسینی، مریم عظیمی، رقیه داوری، یاسر حمزه، و شمس لنگرودی بازیگران این فیلم هستند.
فیلم سینمایی «رفتن» محصول مشترک ایران و افغانستان است و در سال ٩٤-٩٥ تولید شده است. پخش بین‌المللی این فیلم را شرکت فرانسوی «دریم لب» به مدیریت نسرین میرشب برعهده دارد.
جشنواره فیلم مراکش امسال برنامه ویژه‌ای برای بزرگداشت عباس کیارستمی و با حضور احمد کیارستمی برگزار کرد.
پس از دریافت این جایزه توسط فرشته حسینی احسان کرمی مجری تلویزیون کسب جایزه بازیگری در جشنواره جهانی مراکش را به فرشته حسینی تبریک گفت.
کرمی که سابقه همکاری با فرشته حسینی را در نمایش «سینماهای من» به کارگردانی محمد رحمانیان در کارنامه دارد برای تبریک گفتن به این بازیگر متنی را در اینستاگرام منتشر کرد.
او در این باره نوشت: «فرشته حسينی عزيز، همبازي با استعداد و پرتوانم در نمايش سينماهای من...كسب جايزه بازيگری جشنواره جهانی مراكش مباركت باشه. تو نه فقط افتخار سينمای افغانستان كه افتخاری برای سينمای ايران هم هستی... به برادران محمودی هم تبريك ميگم و براي هر سه آرزوی شادی و درخشش و سلامتی می‌كنم.»
گفتگو با فرشته حسینی بازیگر نقش اصلی این فیلم را در زیر می توانید بخوانید:
ابتدا خودتان رو معرفی کنید و بگویید با توجه به محدودیت‌هایی که دختران افغانستانی با آن مواجهند چطور وارد عرصه سینما شدید؟
سال ۱۳۷۶ در ایران متولد شدم و ۱۰ سال است با شرکت در دوره‌های آزاد آموزش بازیگری زیر نظر اساتیدی چون «اصغر محبی»، «آقای رحمانیان» و «خانم نصیرپور» وارد رشته بازیگری شدم. فعالیت‌های نمایشیم را از همان دوره ابتدایی شروع کردم و اولین کارم را سال چهارم ابتدایی کارگردانی کردم که توانست در سطح استان تهران مقام دوم را به خود اختصاص دهد و بعد از آن بود که کارگردان‌های ایرانی توصیه کردند که این رشته را به صورت تخصصی دنبال کنم. من هم علی‌رغم مخالفت‌هایی که از سمت خانواده وجود داشت این رشته را ادامه دادم.
به نظر شما دختران مهاجر برای ورود به این رشته چه مشکلاتی را پیش رو دارند؟
بزرگترین مشکل بر سر راه دختران مهاجر برای ورود به عرصه فرهنگی و سینما مخالفت‌های خانواده است که به دلیل عدم شناخت و به تبع آن بی‌اعتمادی به اینگونه فضاها صورت می‌گیرد که درواقع می‌توان به عنوان بزرگترین سد بر سر راه دختران مهاجر از آن یاد کرد. از دیگر سو محدودیت‌های کاری سینمای ایران برای فعالیت یک دختر افغانستانی است که از این منظر معتقدم اگر دختران و پسران ما خوب تلاش کنند می‌توانند دوستان ایرانی را برای فعالیتشان متقاعد کنند که خود من نمونه بارز این مدعا هستم.
تاکنون در چند اثر نمایشی حضور داشته‌اید؟
من به خاطر حساسیت‌های خانواده کار خودم را از تئاتر و نمایش شروع کردم و از ۹ تا ۱۲ سالگی بیشتر تئاترهای موزیکال و فرم بازی می کردم بعد از آن هم در نمایش‌هایی مانند «دوسیه»، «شازده کوچولو»، «من ماهی سیاه کوچولو هستم» حضور داشتم و یک نمایش با عنوان «جنبش مبارزه علیه خشونت زنان» هم بود که اولین گروه نمایشی در تهران بودیم که همزمان با ۶۰ کشور دیگر این نمایش را اجرا کردیم. البته من در کنار تئاتر در فیلم‌های سینمایی و مستندی هم بازی کرده‌ام که از آن جمله «من یک بازیگر شادم» ساخته بانو سامره رضایی، «رفتن» ساخته نوید محمودی است و همچنین در تعدادی فیلم کوتاه هم ایفای نقش کردم.
در مورد راهیابی فیلم رفتن به اسکار بگویید؟
فیلم رفتن برای شرکت در اسکار معرفی شده و باید ببینیم نظر کارشناسان در این زمینه چه خواهد. راهیابی به اسکار برایم بسیار با اهمیت است به طوری که مجموعه کاملی از ویدئوهای این جشنواره در سال‌های پیش را در منزل نگهداری میکنم. حضور در این جشنواره همیشه از آرزوهایم بوده و این را بارها به مادرم گفته بودم. وقتی که آقای محمودی به من خبر دادند که رفتن نامزد اسکار شده از خوشحالی باورم نمی‌شد؛ بسیار حس خوب و خوشایندی بود خوشحالم که توانسته‌ام کاری برای زنده کردن نام کشورم افغانستان در سطح جهان انجام دهم.
در مراحل تولید رفتن با چه مشکلاتی مواجه بودید؟
فضایی که در روزهای تولید بر گروه حاکم بود بسیار دوستانه بود. معمولا در تولید هر کار چه در میان دوستان ایرانی و چه گروه‌های افغانستانی یک سری مشکلات و اختلاف سلیقه‌ها وجود دارد که کار را سخت می‌کند اما باید به جرأت بگویم که ما در مراحل ساخت فیلم رفتن با مشکلی مواجه نبودیم و فضا بسیار دوستانه و صمیمی پیش رفت. برای مثال ما همیشه سر صحنه از غذاهای آماده استفاده می‌کردیم، اما یک روز سر فیلم برداری که لوکیشن آن یک ساختمان نیمه کاره بود، آقای محمودی با یک دیزی آبگوشت سر صحنه آمدند و این حرکتشان باعث شد فضای کار متفاوت شده و یک جو دوستانه حاکم شود و در یک جمع دوستانه آن غذا را خوردیم که جای دوستان خالی بود.
آیا در طول زندگی به بازگشت به افغانستان اندیشیده‌اید؟
بله! واقعیتش اوایل می‌خواستم به افغانستان برگردم و در آنجا فعالیت کنم، اما به دلیل یک سری مسائل که خودم تجربه کردم فعلا تصمیمم عوض شده چرا که هنوز شرایط فعالیت را در داخل افغانستان مهیا نمی‌بینم. شاید باورتان نشود که دوستان از داخل افغانستان بیشتر از هر جای دیگر برایم مانع تراشی کرده‌اند.
و کلام آخر؛
زمانی از زندگی بود که دچار افسردگی شدید بودم به طوری که گمان می‌کردم هرچه تلاش میکنم پیشرفتی برای من وجود ندارد و این حس بسیار بدی را به من القا می‌کرد. اما حضور دوستانم و دلگرمی‌های آنها به من انگیزه دوباره داد. آنها به من گفتند تو باید فرشته نجات دختران افغانستان باشی و همین انگیزه‌ای شد برای ادامه فعالیتم. دوستانم معتقد بودند مردم افغانستان تنها مانده و آرزوهایشان را کشته‌اند و تو باید الگویی برای دختران افغانستانی باشی و آرزوهایشان را در دلشان زنده کنی. این حرف‌ها تأثیر شگرفی روی من گذاشت چنانچه دیگر از کار کردن خسته نمی‌شوم. من از خانواده‌های افغانستانی تقاضا دارم رویاهای فرزندانشان را نکشند و بگذارند دخترانشان برای خود رویا و آرزو داشته باشند.
- 11
- 6
