چرا «انتقام جویان: پایان بازی» بهترین فیلم جهان سینمایی مارول است؟

پس از مدت‌ها انتظار، چند روزی هست که نسخه باکیفیت «انتقام‌جویان: پایان بازی» در دسترس قرار گرفته و مردم سرتاسر جهان می‌توانند فیلمی را تماشا کنند که به نظر می‌رسد فیلم‌های مهم جهان مارول در سال‌های اخیر، از «مرد عنکبوتی» و «پلنگ سیاه» گرفته تا «کاپیتان مارول» و «انتقام‌جویان: جنگ بی‌نهایت»، همگی مقدمه‌هایی برای رونمایی از آن بوده‌اند. «انتقام‌جویان: پایان بازی» علاوه بر ویژگی مهم جلوه‌های ویژه قدرتمند و طراحی فانتزی خارق‌العاده‌اش که حالا دیگر به یکی از نشانه‌های اصلی فیلم‌های جهان مارول تبدیل شده، به دلایل زیر هم اثر قابل توجهی در سینمای امروز جهان به شمار می‌رود.

لوح فشرده شماره ۲

بی‌راه نخواهد بود اگر دو نسخه اخیر فیلم انتقام‌جویان با پسوندهای «جنگ بی‌نهایت» و «پایان بازی» را در مجموع یک فیلم عظیم حدوداً شش ساعته بدانیم که «انتقام‌جویان: پایان بازی» بخش دوم آن است و می‌تواند مستقیم سراغ اصل مطلب برود. این فیلم شخصیت‌پردازی‌هایش را در نسخه‌های متعدد فیلم‌های ابرقهرمانی با تفصیل و به خوبی پشت سر گذشته و مقدمات قصه‌اش را هم در نسخه «جنگ بی‌نهایت» به مخاطب توضیح داده است. بنابراین «پایان بازی» بدون فوت وقت سراغ انتقام دسته‌جمعی گروه ابرقهرمان‌ها از «تانوس» می‌رود و همین موضوع ریتم خوبی به اثر بخشیده است.

فانتزی‌باز قهار

اتفاقی که در پایان نسخه قبلی «انتقام‌جویان» رخ داد و نیمی از گروه را نابود کرد، نگرانی‌های زیادی را در میان هواداران جهان مارول به وجود آورده بود. سازندگان «انتقام‌جویان: پایان بازی» برای گذار از فاجعه مورد بحث، به یکی از جاافتاده‌ترین عناصر کلیشه‌ای سینمای علمی-تخیلی، یعنی ایده ماشین زمان پناه برده و اتفاقاً به شکل آبرومند و دلنشینی هم از پس اجرایش برمی‌آیند. خلاقیت ویژه برادران روسو در تدارک این ترفند، پیش‌بینی کردن تقابل گروه انتقام‌جویان با خودشان در زمان گذشته است که لحظاتی عجیب را در فیلم ایجاد می‌کند و به معنای واقعی «فانتزی» محسوب می‌شود.

غربالگری ابرقهرمان‌ها

روشن است که تمامی ابرقهرمان‌های جهان مارول، به لحاظ شخصیتی از وزن یکسانی برخوردار نیستند و هرکدامشان ویژگی‌های خاص خودشان را دارند. همین موضوع باعث شده بود «انتقام‌جویان: جنگ بی‌نهایت» در معرض خطر شلوغ شدن بیش از حد و اشباع شدن قصه‌اش از انواع و اقسام موجودات عجیب و ماورایی قرار بگیرد.

«انتقام‌جویان: پایان بازی» اما با دقتی مثال‌زدنی تعدادی از ابرقهرمان‌هایش را کنار می‌گذارد و عجله‌ای هم برای بازگرداندنشان ندارد. مثلا قهرمان‌هایی مانند پلنگ سیاه، دکتر استرنج و مرد عنکبوتی فقط در بخش پایانی و زمانی که گروه به قدرتشان احتیاج دارد، ظاهر می‌شوند. می‌توان گفت که در این نسخه از مجموعه انتقام‌جویان، قهرمان‌های عملگرا و قدرتمند تعمدا در نیمه اول فیلم حذف می‌شوند تا هم فیلم تا آخرین لحظاتش برگ جدیدی برای رو کردن داشته باشد و هم شلوغی صحنه‌ها مخاطب را گیج و دلزده نکند.

محمد عنبرسوز