پروژه های جنبی هنرمندان موسیقی همیشه به اندازه پروژه های اصلی آنها جذاب بوده است. به خصوص موقعی که آن پروژه جنبی نقطه مقابل صدا و سبکی باشد که در پروژه اصلی دنبال می شود. آن موقع است که آن جهان بی مرزی که هنرمند به دنبال کشف آن است بیشتر نمایان می شود، اینکه غیر از سبک که در پروژه اصلی اش با آن مشغول است تشنه تجربه و سر و کله زدن با صداها و نواهای دیگر است و دایره تجربیات اش را در حیطه پروژه اصلی محدود نمی کند.
جذابیت این پروژه های جنبی هم همین جاست که رخ می نماید. گروه بلک کویین نیز دقیقا در چنین شرایطی ست که شروع به فعالیت می کند. بلک کویین در کنار اینکه یک پروژه جنبی برای اعضای آن است یک اَبرگروه نیز هست. نکته ای که در بسیاری از گروه هایی که پروژه جنبی محسوب می شوند اتفاق می افتد. اعضای چند گروه موسیقی (عموما مشهور) تصمیم به راه اندازی یک پروژه جدید می گیرند و دور هم یک تجربه یک کار موسیقیایی جدید را شکل می دهند.
یلک کویین، گروه برخاسته از شهر لس آنجلس، متشکل است از گِرگ پوچیاتو (The Dillinger Escape Plan و Killer Be Killed)، جاشوا یوستیس (Nine Inch Nails و Puscifier) و استیون الکساندر (تکنسین سابق The Fillinger Escape، Nine Inch Nails Plan و Kesha) که بسیار آرام و بی سر و صدا سال ۲۰۱۵ تشکیل شد و با انتشار سه تک آهنگ در همان سال فعلایت مسویقی شان جدی و جدی تر شد تا آنکه در سال ۲۰۱۶ اولین آلبوم خود را با نام Fever Daydream منتشر کرد.
آنچه که بلک کویین در موسیقی اولین آلبوم خود انجام می دهد تلفیقی ست از موسیقی الکترونیک، سینت- پاپ، ایی.دی.ام و اَمبینت. موسیقی ای که شنیدن اش از اعضای گروه کم که نه، که بسیار عجیب است. یک شوک بزرگ و در عین حال جالب توجه. اینکه چگونه می شود چنین موسیقی ای را پوچیاتو، یوستیس و الکساندر شنید. در میان نام این سه نفر البته نام پوچیاتوست که بیشترین تعجب ها را بر می انگیزد.
نام گِرگ پوچیاتو برای سال هاست که نام اش به عنوان خواننده با نام گروه دلینجر اسکِیپ پلن گره خورده است. گروهی که دو دهه است از بزرگ ترین نام های سیک هاردکور/ مَت کور به شمار می آید. با موسیقی و اجراهای زنده پرحرارت و پرهرج و مرج که تبدیل به مولفه های اصلی گروه شده است. پوچیاتویی که دائما به وسط تماشاگران شیرجه می زند و از در و دیوار صحنه اجرا نیز آویزان می شود و به همین خاطر نیز گاهی با سری شکافته اجرایش را ادامه می دهد.
او همین ها را با خود به ابرگروه دیگرش، کیلِر بی کیلد نیز می برد. اما اینجا؟ در بلک کویین؟ او در این پروژه تنها چهره فیزیکی اش را حفظ کرده و صدای جیغ کشان و اجراهای پرخطر و پرهرج ومرج اش را پشت در گذاشته است. او حالا با صدایی صاف می خواند تا آن قدرت باریتونِ صدایش را به رخ بکشد. جذابیت موسیقی بلک کویین همین جاست که آرام آرام سر بر می آورد.
بلک کویین و آلبوم «رویای تب دار» از همه جهات آلبوم شنیدنی ایست با آنکه آنقدر پا را فراتر از حیطه موسیقی الکترونیک/ سینت- پاپ نمی گذارد اما در همین اندازه پرداختن به آن هم خالی از لطف و توجه نیست. با مقدمه ای که گویی نام، ساختار و صدایش کمابیش اشاره هایی به تمام غیرمنتظره های آلبوم می کند. When I’m This و Now، یک شروع یک دقیقه و چهل ثانیه ای امبینت که کیتارو، ونگلیس و موریس ژار را به یاد می آورد.
«اکنون، وقتی که چنین هستم» شروع آرام و باشکوهی ست که نمونه مشابهی در طول آلبوم از آن شنیده نمی شود و قامت آن در اندازه همان مقدمه باوقار و کوتاه باقی می ماند.
اما آلبومی آنکه زمان زیادی هدر بدهد بعد از قطعه «اکنون، وقتی...» به سرعت آن تکه اوج گیرنده اش را رو می کند. Ine To Never به عنوان دومین قطعه خیلی سریع از چهره سینت- پاپ/ الکترونیک دَنس موزیک آلبوم را پرده برداری می کند. صدای گرِگ پوچیاتو و اوج هنر خوانندگی او خارج از قالب موسیقی دیلینجر اسکیپ پلن یا هر پروژه دیگردر این قطعه است که به همگان معرفی می شود.
آنچه که بلک کویین در این قطعه و قطعه بعدی، The End Where We Start انجام داده بهعنوان ساختارقالب آلبوم «رویای تب دار» استفاده شده است.
«در انتها جایی که آغاز می کنیم» یک امبینت/ گلیچ (Glitch) چهار دقیقه ای که یادآور قطعاتی ست که فِیت نو مور یا ناین اینچ نِیلز در آلبوم های دهه نودشان ساخته و منتشر کرده اند. چه بسا که صدای پوچیاتو در این قطعه و در جای جای آلبوم «رویای تب دار» صدای مایک پَتن را مجسم می کند.
بلک کویین در اولین تجربه موسیقیایی جدی خود خارج از فضای قطعه دوم و سوم آلبوم ظاهر نمی شود،در صورتی که فضا و موقعیت برای گروه و اعضایش به قدر کافی وجود داشت که آزادانه تر از چارچوب قالب آلبوم عمل کنند و آلبوم را از این یکنواختی ای که گهگاهی درگیرش می شود رها کند. اما از سوی دیگر نه آنکه این گردش در دایره محدود قطعات دوم و سوم بار منفی سنگنیی را به آلبوم متحمل شده است، چه بسا که در همین محدوده است که قطعه واپسین آلبوم Apocalypse Morning شکل می گیرد، «صبح آخرالزمانی» از آن دسته پایان های قدرتمند و پویایی ست که زیاد در چرخه آلبوم های الکترونیک/ سینت- پاپ این سال ها شنیده نمی شود.
«رویای تب دار» پر از الهامات و تاثیرات موسیقی پاپ دهه هشتاد میلادی ست. طرفداران موسقی گروه هایی چون Shop Boys, Depeche Mode, Duran Duran, Pet A-ha و Tears for Fears از این آلبوم لذت بسیار خواهند برد و این لذت بردن به نظر همان هدفی ست که بلک کویین به فکر رسیدن به آن بوده است.
ادای احترام به موسیقی ای که یک دهه بیشتر دوام نیاورد ولی در همان دوران بود که یک نسل را همراه خود سرگرم کرد و فرهنگ پاپ را شکلی جدید بخشید. اگر در همین اندازه به بلک کویین و به خصوص «رویای تب دار» نگاه کنیم آلبوم یک سرگرمی بزرگ است که در عین آنکه کم نقص هم نیست ولی خیلی راحت می تواند نسل ها را به هم نزدیک کند و خاطرات موسیقی یک دهه را در حد و اندازه خودش پرقدرت یادآور شود.
- 14
- 4
