دومین نشست تاریخ شفاهی تئاتر ایران با حضور قطب‌الدین صادقی، تاجبخش فناییان و داود فتحعلی‌بیگی در حالی برگزار شد که در این جلسه صحبت از چالش‌های پیش روی تئاتر پس از انقلاب به میان آمد و گلایه‌ها و انتقاداتی بر شیوه مدیریت‌های این حوزه مطرح شد. در این نشست قطب‌الدین صادقی ارزیابی خود را از دهه ۶۰ و ۷۰ تئاتر ایران ارائه داد. صادقی کارگردان و مدرس سینما و تئاتر در بخشی از صحبت‌های خود گفت: این ۴۰ سالگی انقلاب ۴ دوره فرهنگی تاریخ معاصر را در برمی‌گیرد که نقطه عطف‌هایی دارد که اولینش وقوع انقلاب است. این اتفاق یک دموکراسی خودجوش به وجود می‌آورد که همه نیروها در آن فعالیت می‌کردند. طبق مطالعات من این دوره بسیار پرجوش و خروش است. مثل تمام انقلاب‌های جهان یک نیرو باید باقی می‌ماند و دیگران باید می‌رفتند. وقوع جنگ همه چیز از جمله فرهنگ و اقتصاد و این دموکراسی خودجوش را تحت‌الشعاع قرار داد. او با بیان اینکه تئاتر هم در دوران جنگ به بخشی از بسیج عمومی شکل گرفته در جامعه تبدیل شد، افزود: جریان تئاتر ایران در این دهه معطوف به پیش بردن یک اندیشه سیاسی و ایدیولوژیک است. فضایی که تا صلح ادامه پیدا می‌کند، نقطه عطف دوم صلح است. بعد از صلح جوان خوشفکری آمد که در یک دفترچه ۴۰ برگ برنامه‌هایش را نوشته بود. بی‌نهایت هوشمند و دلسوز بود. او تمام تئاتر تعطیل شده را فعال کرد، آن هم در زمانی که تئاتر شهرستان نابود شده بود و به تئاتر به‌عنوان یک بزنگاه می‌کردند.
در بخش دیگری از این نشست، قطب‌الدین صادقی با اشاره به وجود فرهنگستان هنر، به این مسأله اشاره کرد که ما نهاد عظیمی به‌نام فرهنگستان هنر داریم که مهندسی عظیم فرهنگ و هنر کشور را در دست دارد، اما برای تئاتر چه کار کرده است؟ در دهه ۷۰ نسلی آمد که بر خلاف نسل آرمانخواه پیش از خود، آرمانگرا نبود و این طبیعی است. مسائل نسل جوان و دغدغه‌اش از اسطوره به واقعیت آمد و مسائل عاطفی برایش مهم شد. به عقیده من باید جاه‌طلبی و منفعت‌طلبی متوقف شود و منفعل نباشیم. باید اصول را طراحی و برنامه‌ریزی کنیم.
- 13
- 2
