پسران سربه‌راه/ از سیامک نعمتی تا علی علیپور

در برنامه تلویزیونی «شوتبال» که به تازگی با مجری‌گری امیرحسین رستمی از شبکه نسیم پخش می‌شود و هر جلسه دو چهره ورزشی یا هنری را در برخی رشته‌های فوتبالی و غیر فوتبالی به رقابت‌هایی بالنسبه جذاب وا می‌دارد، اواسط هفته پیش نوبت به سیامک نعمتی و علی علیپور رسید تا یک رقابت جالب و البته محترمانه را بین خود برگزار کنند.

این رقابتی بود که مدل داغ‌‌تری از آن دو هفته پیش‌تر در شروع پخش «شوتبال» بین احمد نور‌اللهی از پرسپولیس و امید نورافکن از استقلال نیز رؤیت شده بود ولی اگر در آن مرتبه وابستگی آن دو بازیکن به اردوی دو رقیب قدیمی نوعی داغی و حساسیت را به آن پیکار فانتزی بخشیده بود این مرتبه حساسیتی در کار نبود و چه نعمتی برنده می‌شد و چه علیپور سرخ‌ها این دفاعیه را داشتند که کار عادی‌شان را انجام داده‌اند و غمی ندارند و واقعاً نیز همینطور بود و نعمتی و علیپور در عین تلاش برای ادامه بهترین بیلان هیچ‌گاه از جاده عدالت و ادب خارج نشدند و همیشه و در طول برنامه همانی ماندند که در سال‌های اخیر در قامت پرسپولیس و با لباس این تیم مشاهده کردیم؛ پسران خوب و سربه‌راهی که هرگز بی‌تربیتی نمی‌کنند، ادب و مرام دارند، روحیه ورزشکاری را حفظ می‌کنند و آرمان‌شان فتح بازی‌ها بدون ترور شخصیت رقبا و بدون برتری‌طلبی‌های افراطی و عاری از بی‌انضباطی‌های رایج در ورزش حرفه‌ای است.

این اعتصاب نبود، ناهارخوران بود!

به این ترتیب برنامه «شوتبال» در شبی که به آن اشاره کردیم، تبدیل به جدیدترین محل برای بازشناسی بچه‌های صدیق پرسپولیس و روحیات حاکم بر این تیم از زمان روی کار آمدن برانکو ایوانکوویچ و به واقع به‌مکانی تازه برای لمس موفقیت‌های متعدد دکترین این مربی نام آشنای کروات تبدیل شد. ایوانکوویچ که بدون ‌های و هوی و با مدیریت آرام اوضاع، کسانی را که سری پر آشوب دارند حذف می‌کند و از این طریق عذر امثال خانزاده، صادقیان، رضاییان و مسلمان را طی چهار سال و یک ماه زمامداری‌اش در پرسپولیس خواسته، در نهایت تیمی را ساخته است که از افراد سرکش و زیاده‌خواه در آن اثری نیست و بازیکنان سرشان پایین است و کارشان را می‌کنند.

درست است که آنها هر از چند گاه بر سر مسائل مالی و دیرکرد باشگاه در پرداخت مطالبات یک اعتصاب کوچک چند ساعته را طراحی و اجرا می‌کنند اما فردای همان روز قضیه را از بیخ و بن منکر می‌شوند و می‌گویند که کارشان اصلاً اعتصاب نبوده و فقط برای صرف ناهار یکی دو ساعتی تمرین را متوقف کرده‌اند.

آنها در کلانتری می‌خوابیدند اما...

حتی پر سر و صداترین و زیاده‌خواه‌ترین افراد در پرسپولیس که شاید علیرضا بیرانوند و کمال کامیابی‌نیا باشند هرگز در مطرح کردن خواسته‌های درست یا غلط‌شان زیاده‌روی نمی‌کنند و سخنگویی معمولاً با سیدجلال حسینی است که به سبب ۳۷ ساله بودن بلد است چطور خواسته‌های خودش و یارانش را مطرح و دادخواهی کند که حمل بر جسارت و عبور از مرزهای انضباطی باشگاه نشود. برانکو به‌واقع تیمی را ساخته است که تعصب برخی نفراتش برای رسیدن به پیروزی با وجود حفظ اصول اخلاقی به حدی می‌رسد که تماشاگران قدیمی‌تر پرسپولیس یاد باغیرت‌ها و جنگنده‌هایی مانند رهبری‌فرد، انصاریان و استیلی می‌افتند که قدری کمتر از دو دهه پیش از دیوار راست هم بالا می‌رفتند تا تیم پیروز شود و اکثر شب‌ها در کلانتری می‌خوابیدند (!) اما هدف از تعصب‌ورزی‌شان نه سود شخصی بلکه حفظ منافع جمع بود.

نگاه‌های نجیب

«پرسپولیس برانکو» با مانیفستی مجزا براساس نفراتی شکل گرفته که هر چه می‌کنند با هدف پیروزی تیم و البته با حفظ اخلاقیات و روحیات بالا است. شاید فرجام برخی رقابت‌ها برای آنها به سبب حساسیت‌های حاکم بر لیگ چیزهای شیرین و دلپذیری نباشد اما رفتار خوب و سرهای پایین و نگاه‌های نجیب نعمتی و علیپور و همچنین ربیع‌خواه، انصاری، مصلح، رسن و برخی دیگر نشانه آن است که روش انضباطی پرسپولیس توسط سرمربی ۶۴ ساله و هوشمند سرخ‌ها چنان درست مدیریت و اجرا شده که این تیم می‌تواند تا آینده نزدیک هم به استمرار بردهای خود فکر کند و هم مطمئن باشد از بازیکنانش رفتاری سر نمی‌زند که نشانگر بی‌مرامی و بدکرداری باشد.

لبخندهای ماندگار

راز موفقیت‌های پرسپولیس همانی است که برشمردیم و در برنامه شوتبال نمودی آشکار داشت؛ سرمایه‌گذاری روی جوان‌های شایسته‌ای که هم به لحاظ فنی خوب‌اند و هم خود را به‌گونه‌ای نشان نمی‌دهند که سایرین سرخ‌ها را یک الگوی بد اخلاقی بینگارند.

 در روزگاری که پول‌طلبی مفرط تیم‌های متعددی را به لحاظ اخلاقی ویران کرده، حتی تأخیر چند ماهه سرخ‌ها در دریافت پاداش ۲ میلیون دلاری نایب قهرمانی‌شان در آسیا سبب نشده که پرخاشگری دستور کار آنها شود و متانت و لبخند و آرامش از چهره علیپور، نعمتی و نوراللهی - در برنامه شوتبال- محو شود.

وصال روحانی