داروی آسپرین حتی از بسیاری از افراد مشهور و سیاستمداران، محبوب تر است. چه چیزی این دارو را تا این حد محبوب نموده است و چرا با این وجود، به جایگزین هایی برای آن نیاز داریم؟ بینش جدید در خصوص این داروی جادویی نشان می دهد که آسپرین میتواند حتی به بیماران سرطانی نیز کمک کند.
به گزارش ایسنا، آیا می دانید هر روز حدود ۲۹ میلیون نفر تنها در ایالات متحده از داروی آسپرین برای غلبه بر درد بدن، التهاب و تب یا کاهش خطر حمله قلبی استفاده می کنند؟
آسپرین برای نخستین بار در سال ۱۸۹۷ به صورت شیمیایی ابداع شد و نحوه تأثیر آن بر بدن انسان حتی امروزه نیز دانشمندان را شگفت زده می کند.
به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه تگزاس در آرلینگتون( UTA) پژوهشی را منتشر کرده اند که بینش های جدیدی را درباره نحوه عملکرد این دارو نشان می دهد. به گفته آنان، این یافته ها اهمیت زیادی دارند، زیرا ممکن است منجر به ایجاد ایمنی درمانی های بهتری برای سرطان و جایگزین های امن تر برای آسپرین شوند.
آسپرین چیست؟
آسپرین دارای ماده شیمیایی ضد التهابی غیر استروئیدی استیل سالیسیلیک اسید است که از گلیکوزیدی به نام سالیسین موجود در پوست درخت بید به دست می آید. گفتنی است که حدود ۳۵۰۰ سال پیش نیز مصریان و سومریان باستان از پوست درخت بید برای درمان درد و تب استفاده می کردند.
پژوهشگران سعی نموده اند آن مکانیسم درونی را که به آسپرین اجازه می دهد بعنوان یک عامل رقیق کننده خون عمل کند و در برابر التهاب، درد و تب تسکین دهنده باشد، درک کنند.
سوبرانگشو ماندال( Subhrangsu Mandal) یکی از نویسندگان این پژوهش و استاد بیوشیمی در UTA گزارشی را به اشتراک گذاشته است که یافته های این گروه پژوهشی را به تفصیل توضیح می دهد.
بر اساس این گزارش، یافته های اصلی عبارتند از:
پیش از این مشخص شده است که آسپرین، فعالیت آنزیم سیکلواکسیژناز( COX) را که نقش مهمی در ایجاد پاسخ های التهابی در بدن انسان دارد، مهار می کند. این پژوهش نشان می دهد که این دارو همچنین همچنین بر تولید پروتئین های سیگنال دهنده سلولی به نام سیتوکین ها، RNA های غیرکدکننده و سایر ژن های پیش التهابی در سلول های ایمنی تأثیر منفی می گذارد که به پاسخ التهابی در بدن انسان کمک می کنند.
در طول التهاب، اسید آمینه ای به نام تریپتوفان آغاز به تجزیه شدن به متابولیت خود به نام کینورنین می کند. این فرآیند توسط آنزیمی به نام ایندول آمین دی اکسیژناز( IDO۱) تسهیل می شود. نویسندگان این پژوهش دریافته اند که آسپرین فعالیت IDO۱ را مهار می کند که همچنین به عنوان یک هدف در ایمنی درمانی سرطان عمل می کند.
آنزیم سیکلواکسیژناز( COX) همچنین بیان آنزیم IDO۱ را در طول یک پاسخ التهابی تحریک می کند؛ بدین ترتیب امکان دارد داروهایی که COX را مهار می کنند، در ایمنی درمانی سرطان نیز مفید باشند.
ماندال می گوید:دریافتیم که آسپرین بیان IDO۱ و تولید کینورنین مرتبط را در طول التهاب کاهش می دهد. از آنجایی که آسپرین یک مهارکننده COX است، این نشان دهنده تداخل بالقوه بین COX و IDO۱ در هنگام التهاب است.
اطلاعات جدید در مورد آسپرین و توسعه راه های جدید
اگرچه آسپرین به دلیل مزایای بسیاری که برای افراد مبتلا به بیماری های التهابی و قلبی- عروقی ارائه می دهد، اغلب تجویز می شود، اما این دارو می تواند برخی عوارض جانبی جدی نیز به همراه داشته باشد.
به گفته پژوهشگران، عوارض جانبی آسپرین از ناراحتی معده تا خونریزی داخلی و حتی آسیب به اندام ها متغیر است؛ بنابراین بسیار مهم است که جایگزین های امن تری برای این دارو ایجاد شود. اینجاست که این بینش های جدید احتمالا نقش مهمی ایفا خواهند کرد.
گروه پژوهشگران بر اساس یافته های پروفسور ماندال شروع به کار برای توسعه مولکول های جدیدی کرده اند که می توانند COX- IDO۱ را تعدیل کنند و این امید وجود دارد که این مولکول ها، موجب تولید داروهای جدید و موثرتر ضد سرطان و ضد التهاب شوند.
نتایج این پژوهش در نشست سالانه انجمن بیوشیمی و زیست شناسی مولکولی آمریکا( Discover BMB) که بین ۲۵ تا ۲۸ مارس ۲۰۲۳ در سیاتل برگزار شد، ارائه شد.
- 15
- 1
