گلایه های حمید معصومی نژاد از رُم

حمید معصومی نژاد که این روزها دوباره در فضای مجازی مورد توجه قرار گرفته در مصاحبه ای می گوید که چرا تیم تولید ندارد و تنها کار می کند.

حمید معصومی نژاد، بدون تردید، مورد توجه ترین گزارشگر این روزهای صدا و سیما در فضای مجازی است. وقتی کامران نجف زاده رفته نیویورک و گاهی با یک گزارش، همان نقدهای همیشگی را به جان می خرد و ایمان مرآتی گاهی با گزارش های حوزه دفاعی و امنیتی روی آنتن می آید و دیگر هم از آن گزارش های پرشور و هیجان حسینی بای در حوزه های کنکور خبری نیست؛ او توانسته با یک تکیه کلام همیشگی و تکرار آن (حمید معصومی نژاد، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، رُم) توجه عمومی را به خود جلب کند و خودش هم از این وضعیت راضی است.

وقتی در خندوانه شرکت می کند و با جناب خان همان شوخی را پیش می برد، وقتی خود صدا و سیما برایش گزارش می رود که ببینید این گزارشگر جالب و بانمک ما چطور کار می کند و وقتی مصاحبه می کند و از نداشتن تیم تولید گاهی هم ابراز افتخار می کند؛ نشان می دهد که در صدا و سیمای امروز ظاهرا هیچ حایی برای دغدغه نیست که مخاطب چگونه به ما می نگرد؛ مساله این است که فقط دیده شویم.

چند روزی است که دوباره حمید معصومی نژاد در کانون توجه فضای مجازی قرار گرفته است. به خاطر ایستادن مقابل دوربین های بی تصویربردار و کار کردن یکه و تنها و البته ادا و اطوارهایی که پشت سرش در می آوردند و خب او به خاطر نداشتن تصویربردار از آن خبری ندارد.

یاسر عرب، مستندساز، وقتی این کلیپ های فان را می بیند یاد فان پرستی ایرانیان می افتد و البته سختی های کار تولید تصویری وقتی کسی را وردستت نداری. این است که گوشی تلفن را بر می دارد و یک گفت و گوی دوستانه کوتاه با معصومی نژاد می کند که بعدا با کسب رضایت از او به شکل مصاحبه درآمد و حالا می خوانیدش.

معصومی نژاد در این مصاحبه گلایه هایی از وضعیت خود دارد ولی در کنار همه این گلایه ها یک حس رضایت خاص می بینی. رضایتی که می تواند به آن خوش بین بود و آن را با یک هموطنی دید که از شب تا صبح فعالیت می کند. تا کارش را برای کشور درست انجام دهد و با کمی عینک بدبینی، می شود رضایت کسی که با سبک خاص رم گفتنش دیده می شود؛ حتی اگر به نامش یک کانال طنز ساخته باشند در تلگرام. حتی اگر هیچ محتوایی با بار مثبت برایش تولید نشود.

حمید معصومی نژاد، خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما در رم، که با پلاتوهای خاص خود معروف است؛ این روزها بار دیگر مورد توجه قرار گرفته است. بهانه این روزها، عکس هایی است که از او در حالی منتشر شده که مقابل یک دوربین ایستاده و در حال گزارشگری است؛ آن هم در حالی که آن دوربین ایستاده و در حال گزارشگری است؛ آن هم درحالی که آن دوربین هیچ تصویربرداری ندارد. هم چنین ادا درآوردن یک دختر، در پشت سر او باعث شده که کلیپی با عنوان مصیبت های او، به یکی از پربازدیدترین پست های تلگرام تبدیل شود.

یاسر عرب، مستندسازی که با کارهایی مثل یک پیشنهاد ساده و ماهی ها در سکوت نمی میرند، شناخته شده است؛ با اشتراک گذاری عکس های اخیر معصومی نژاد در کانال شخصی خود از زاویه ای دیگر به ماجرای معصومی نژاد توجه کرده است. او خطاب به این خبرنگار نوشته «آقای حمید معصومی نژاد این عکس ها که مورد خنده عده ای فان پرست در فضای مجازی کشورمان قرار گرفته، باعث می شود به احترام همت و تنهایی شما بایستم و کلاه از سر بردارم.» او هم چنین با معصومی نژاد در تماسی تلفنی گفت و گویی دوستانه داشته که متن آن را بعد از تایید خود این خبرنگار، در اختیار ما قرار داده است.

می خواستم بپرسم که چه اتفاقی افتاده که این کلیپ ها و عکس ها از شما ثبت و پخش شده است؟

این کلیپ هایی که شما می فرمایید مربوط به تصاویری می شود که در هنگام تهیه گزارش برای خبرگزاری صدا و سیما در رم و دیگر شهرهای ایتالیا تهیه می کنم. برای من که بیش از دو دهه است که افتخار همکاری با خانواده بزرگ صدا و سیما را دارم مسئله بسیار عادی است. برخی عکس هایی هم که از من گرفتند بدون اطلاع من بوده که مسئله مهم نیست. 

ببینید من هر روز دارم گزارش می دهم و هر روز در یک نقطه از شهر رم و یا دیگر شهرهای ایتالیا هستم. با افراد مختلف کار می کنم.

من هم کارگردانم، هم خبرنگارم، هم تدوینگر، هم تصویربردارم، هم کارهای مختلف دیگری انجام می دهم، ارتباطات عمومی برقرار می کنم و تماس می گیرم. برای خبرنگاری که هر روز دارد یک گزارش تصویری، رادیویی و چند خبر مکتوب و یک خبر تصویری نیز به زبان ایتالیایی برای برون مرزی صدا و سیما به زبان ایتالیایی در کشوری که خبرساز هم نیست تهیه می کند کار زیاد ساده ای نیست.

اینکه هر روز گزارشی پیدا کنید که قابل پخش در تلویزیون باشد خیلی مهم است. باید مصاحبه های خوبی داشته باشید و سوژه جذاب و هدفمند باشد و... پس فشار بسیار زیادی روی بنده است. من از ۵ و نیم صبح بیدار می شوم. از یک ربع مانده به هفت می روم بیرون و ساعت ۱۰ شب به منزل بر می گردم و در بیشتر اوقات تا حدود یک بامداد نیز به کارم ادامه می دهم. اگر خبرگزاری های رسمی، خبرنگارانی دارد که در روز ۲ تا ۳ خبر مکتوب مخابره می کنند؛ اینجانب مانند دیگر همکارانم در صدا و سیما آن کار را به عنوان حاشیه انجام می دهیم و در بعضی مواقع نیز به برنامه های رادیو و تلویزیونی شبکه های مختلف مانند ایتالیا دعوت می شوم.

همه این ها در حالی است که بنده حتی خودروی شخصی ندارم و با اتوبوس این طرف و آن طرف می روم. یک دستم کامپیوتر، یک دست دوربین، یک دست پایه و... حالا این را هم درنظر بگیرید که خود این تک نفره بودن چه سختی هایی به ویژه در هوای سرد و بارانی دارد.

همین الان که شما با من تماس گرفته اید از یک تظاهرات چند هزار نفری می آیم. در تظاهرات پایه دوربین، لا به لای مردم است و بسیاری از آن ها شوخی و اذیت می کنند. برایشان جالب است که خبرنگاری در میان انبوه مردم استنداپ/ پلاتو/ بدون تصویربردار می گیرد. در برخی از موارد من مجبورم پلاتو را برای  چندین بار انجام بدهم چون به غیر از شوخی های مردم، برخی از خانم ها هم پوشش مناسبی ندارد! فراموش نکنید که من پشت سرم را نمی بینم!

خب، شما چرا تیم تولید ندارید؟

به هر حال روشن است که مسئله مشکلات مالی است. فقط پاسخ شما را در یک جمله می توانم بدهم که اگر بخواهم تصویربردار بگیرم باید حداقل ۵ برابر آن مبلغی را که برای یک گزارش کامل دریافت می کنم به تصویربردار بدهم. در هر صورت من ۲۲ سال است که دارم این طوری کار می کنم و دیگر عادت کردم. البته این را هم بگویم که برای تهیه گزارش و به ویژه تصویربرداری حساسیت های زیادی دارم باید حتما خودم تصویربرداری کنم چون اعتقاد دارم باید گزارش ها همراه با تصاویر متنوع و جذاب باشد تا بیننده خسته نشود.

در گزارش باید رنگ وجود داشته باشد. من فکر می کنم کسی که می خواهد خبرنگار خوبی باشد باید به خبرنگاری عشق بورزد و به دنبال پول و ثروت نباشد چون در این حرفه حداقل برای خبرنگاران ایرانی این امر به هیچ وجه امکان پذیر نیست.

یک سوال دیگر هم اینکه در مورد شما حرف های مختلفی می زنند مثل اینکه خودتان یا خانمتان کارمند ایران ایر هستید؟

از این حرف ها زیاد زده می شود. برای من این شایعات به هیچ وجه مهم نیست. فقط این که من همیشه قدردان و سپاسگزار هموطنان ارجمندم هستم. حتی آن هایی که من را با طنزهای خودشان دست می اندازند از آن ها هم سپاگزارم چون این هم نوعی لطف آن ها به بنده است.

آقای معصومی نژاد، از اینکه بدون آشنایی قبلی به سوالات من به عنوان یک هموطن پاسخ دادید از شما سپاسگزارم. آیا اجازه می دهید من این گفت و گوی دوستانه را منتشر کنم؟

من به ندرت مصاحبه ای با کسی انجام می دهم و شما هم در ابتدا این مسئله را به من توضیح ندادید. اما اگر انتشار این مطلب برای شما جالب است برای من مشکلی نیست.