آقای خواننده؛ تو محکومی به برگشتن

شباهت صدای خواننده ترانه ای که تلویزیون پخش کرد با یکی از خوانندگان قدیمی و مهاجرت کرده آن سوی آب ها ما را متعجب کرده بود؛ از شبکه های اجتماعی و اصلا از اینترنت خبر آنچنانی نبود که در چشم بر هم زدنی درباره ترانه پخش شده و خواننده اش جستجو کنیم و به سوالمان برسیم.

تلویزیون هم که انگار آزار داشت! ترانه ای که پخش می کرد خیلی مواقع نام خواننده یا آهنگساز آن را نمی نوشت و معرفی نمی کرد.

به هر حال مدت کمی گذشت تا بفهمیم خواننده این ترانه ماندگار و خاطره انگیز کیست:

«من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار

ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه

میون جنگلا طاقم می‌کنه...».

او خشایار اعتمادی بود. مردی که بعدن ترانه ماندگار«آخرین منجی» را با شعری از اکبر آزاد و آهنگسازی بابک بیات خواند و در خاطره هامان ماند:

« روح جنگل سرد و خاموش

شب گرفته بیشه ها را

می زند دستی تبردار

ساقه ها و ریشه ها را

مردی از نسل محمد

بر تنش شولای طوفان

زین و برگ اسبش از خون

آخرین منجی انسان

مردی از دنیای بهتر

روحش از آیین برتر

در گلویش نی نوایی

اوج پرواز کبوتر»

حالا می شنویم در روزگاری که ترانه های عجیب و کم معنایی مثل:« چیکار میکنی اینجوری که دیوونه میشم بیا دلبریتو یکم کمترش کن» یا «صدای خنده هات هنوز توی گوشمه عطری که میزنی رو لباسیه که میپوشمه» به قول اهالی موسیقی هیت می شوند و خوانندگان چنین آثاری رکورد برگزاری کنسرت را می شکنند یکی مثل خشایار اعتمادی که صاف کننده جاده موسیقی پاپ بعد از انقلاب بود به دلیل آنچه خود حسادت ها و کارشکنی ها اعلام کرده از دنیای موسیقی خداحافظی می کند.

حتی اگر این کار خشایار اعتمادی را یک شو بدانیم، به نظر برپایی چنین شویی لازم است تا بلکه توجه اهالی موسیقی و همچنین مخاطبان آن به ترانه ها و موسیقی فاخر جلب شود.

تا بار دیگر امثال خشایار اعتمادی ها، علیرضا عصارها،محمد اصفهانی ها، قاسم افشار ها، حسین زمان ها و... بتوانند در رقابتی برابر با سایرین به عرضه موسیقی  خود بپردازند.

خشایار اعتمادی هم همانگونه که قبلا برایمان خوانده می داند که اگر رفته اما محکوم به برگشتن است:«نمیری چون دلت اینجاست / تو محکومی به برگشتن».