کاش مریم میرزاخانی را در زمان حیاتش گرامی می‌داشتیم

روزنامه خبرجنوب در یادداشتی به قلم فرنگیس شنتیا نوشت که هرگز به این فکر نکردیم که زمانی که برخی رسانه های  زردنویس ما سرگرم باز نشر موتور سواری فلان بازیگر زن دست چندم سینما هستند و ذهن علیل آن ها از بازنمایی زن چیزی فراتر از کاشت گونه و افتتاح رستوران و آرایشگاه و نمایش مارک ساعت و خبر عروسی این بازیگر و آن بازیگر زن فراتر نمی رود ، یک نفر بنا به جبر اجتماعی ، آن سوی مرزها داشت تصویری دیگر گونه از زن ایرانی را به نمایش می گذاشت . تصویری که فرسنگ ها با ذهن ساده انگار و کلیشه ساز رسانه های ما فاصله داشت و بی شک به همین دلیل هم بود که به آن پرداخته نمی شد زیرا از قماش مورد پسند آن ها نبود.

مریم میرزاخانی زنی نبود که با ذهنیت کلیشه ساز و زرق و برق پسند و اهل جار و جنجال رسانه های ما تطابق فرهنگی داشته باشد. او زنی بود دوردست زیرا از جنس این جماعت نبود. جماعتی که مجری کم سواد آن در تلوزیون اینترنتی اش فلان بازیگر زن را روبروی خودش می نشاند و وقیحانه از او می پرسد «گونه کاشته ای؟ لبت را پروتر کرده ای» و آن زن هم بی آنکه اندیشه اش یاری اش دهد و بگوید سوال های پخته تر و انسانی تری از من بپرس شروع می کند به قسم و آیه خوردن که نه به خدا این فابریک خودم است .

مریم میرزاخانی رفت؛ بی آنکه دولتمردی تا زمانی که او زنده بود دست کم در همایش زنان نامش را گرامی بدارد. مریم میزراخانی رفت بی آنکه کسی حتی جرات و جسارت این را داشته باشد تا طرح نامگذاری یک خیابان و کوچه را به اسم او بدهد و مریم میرزاخانی ها می روند تا شاید تنها مرگشان بعضی رسانه های جنسیت زده را که هدایت گر افکار و کنش های عمومی هستند ، تکان دهد.