به گزارش خبرآنلاین، فرقی نمی‌کند مستطیل سبز، زمین فوتبال باشد یا صحن سبز بهارستان، «کارت زرد» یعنی اخطار و بیشتر از یکی یعنی نزدیک شدن به خطر اخراج؛ البته اگر در فوتبال از ابتدا این قانون ساری و جاری بوده، در مورد مجلس ماجرای کارت‌های زرد به مجلس هشتم برمی گردد. یعنی زمانی که نمایندگان تصمیم گرفتند برای تقویب بعد نظارتی قوه مقننه ساز و کاری بنا کنند تا براساس آن هرگاه احساس کردند وزیری انتظاراتشان را پاسخ نمی دهد، بتوانند دست به جیب شوند و کارت زرد را به او نشان دهند و اگر کار به سومین کارت زرد برسد، استیضاح او را کلید بزنند.
این رویه در مجلس نهم بیشتر مورد استقبال قرار گرفت؛ البته زهر کارت زرد مجلس نهمی ها بیشتر دامن دولت یازدهم را گرفت؛ به طوری که وزرای دولت روحانی در سال اول آغاز به کار خود، ۶ کارت زرد از مجلس نهم دریافت کردند. طیب‌نیا وزیر اقتصاد دولت یازدهم اولین وزیری بود که محکوم به دریافت کارت زرد شد. آن هم در زمانی که تازه چهار ماه بود سکان وزارتخانه اقتصاد را به عهده گرفته بود.
کار مجلس نهم تمام شد و مجلس دهم با ترکیبی جدید خرداد ۹۵ روی کار آمد؛ یکسال آخر دولت یازدهم با سال اول مجلس دهم پیوند خورد که آرام ترین روزهای دولت و مجلس در این مقطع بود. شروع دولت دوازدهم نیز در ادامه آرامش حاکم میان این دو قوه بود که اوج آن در رای به کابینه دوازدهم به نمایش گذاشته شد و اکثریت وزرا با آرایی بیش از ۲۰۰ رای راهی خیابان پاستور شدند و تنها یک وزیر مهر برگشت خورد. اما گویا قرار نیست این دریا چندان آرام بماند. چرا که بعد از دوماه وزرای کار و کشور به ساختمان هرمی شکل فراخوانده شدند و این احضارها به صدور کارت زرد به ربیعی و رحمانی‌فضلی ختم شد. کما اینکه امروز هم بیژن زنگنه نخستین کارت زرد خود را در کسوت وزیر نفت روحانی از نمایندگان مجلس اخذ کرد.
پایداری برچم‌دار کارت زرد به دولت
وقتی پای سوال و اخطار به وزیر به میان می آید اولین چیزی که به ذهن می رسد ایراداتی است که در کار وزیر وجود دارد اما همیشه هم نقص وزیر نیست که پای پاستور نشینان را به بهارستان باز می کند، بلکه گاهی باید ریشه ماجرا را در جدال های سیاسی پس پرده جستجو کرد. اختلافات دولت یازدهم و مجلس نهم هم از این جنس بود؛ مجلسی یکدست اصولگرا از پیروزی گزینه مورد حمایت اصلاح طلبان ناراضی بود و همین موضوع باعث شد که طرحهای سوال و استیضاح وزرای دولت یکی پس از دیگری کلید بخورند. پرچم داران سوالات نیز عمدتا حامیان دولتهای نهم و دهم بودند. حامیانی که درخانه ملت به اعضا یا سمپاتهای جبهه پایداری شناخته می شدند. هرچند حلقه اصلی آنها را اقاتهرانی، روح الله حسینیان و حمید رسایی تشکیل می دادند اما لیدری حدادعادل بر این جریان نیز تاثیر گذار بود.
به هر صورت مجلس نهمی ها در طول دوسال، شش کارت زرد به دولت یازدهم نشان دادند و هربار پایداری ها پایه ثابت سوالات بودند. محمدجواد ظریف، علی جنتی و علی طیب نیا در سیبل انتقادات نمایندگان دلواپس مجلس قرار داشتند و حتی به کنایه گفته می شد که باید به جای وزارتخانه، برایشان در بهارستان یک صندلی دائم در نظر گرفته شود! البته اوج چوب لای چرخ دولت گذاشتن های مجلس نهم، دامن وزارت علوم را گرفت و فرجی‌دانا که حمایت دانشگاهیان را همراه خود داشت، به خاطر افشای تخلف در اعطای بورسیه‌ها در دولت احمدینژاد، بعد از دریافت کارت زرد از سوی نمایندگانی که نام برخی از آنها در میان بورسیه شدهها به چشم می خورد، استیضاح شد و از ادامه کار بازماند.
رحمانی‌فضلی نقطه تقابل مجلس دهم و دولت یازدهم
هرچند اکثریت مجلس دهم را حامیان دولت یازدهم تشکیل می دهند، اما این به معنای آن نبود که همه چیز میان دو قوه مجریه و مقننه به خوبی می گذرد. اولین تقابل مجلس و دولت بر سر کرسی مینو خالقی و اعتبارنامه او بود؛ بهارستانی ها معتقد بودند اینکه شورای نگهبان بعد از برگزاری انتخابات و مشخص شدن نتیجه آن، اقدام به رد صلاحیت منتخب ملت کند، با قانون سازگار نیست و برای همین باید وزیر کشور اعتبارنامه منتخب اصفهان را صادر و تصمیم گیری را به مجلس بسپارد. علی مطهری قبل از شروع به کار مجلس دهم گفته بود که اگر اعتبارنامه خالقی صادر نشود، استیضاح رحمانی فضلی را کلید می زند. اما چنین نشد تا اینکه عبدالرضا رحمانی فضلی با سوال کواکبیان، مقصودی و شهباز حسن پور آن هم به دلیل مشکلات سرمایه گذاران پروژه پدیده، به مجلس دهم فراخوانده شد و نمایندگان کارت زرد خود را به دولت یازدهم نشان دادند. البته این اولین کارت مجلس دهم به دولت یازدهم نبود. بلکه اولین کارت زرد مجلس دهم، دامن وزیر جهاد کشاورزی را گرفت وزیری که با سوال نادر قاضی‌پور راهی بهارستان شد تا به گزارش سازمان بازرسی درمورد تخلفات شرکت های تابعه این وزراتخانه پاسخ دهد.
تقابل مجلس دهم و دولت دوازدهم
بعد از پیروزی دوباره حسن روحانی در دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری میان نمایندگان و دولت فاصله ای ایجاد شد؛ نه از آن منظر که تمایلی به روحانی وجود نداشت، بلکه هر گروه و طیفی مطالباتی داشتند و با پیروزی روحانی در انتخابات پیگیر مطالباتشان بودند. اصولگرایان میانه رو از یک طرف و اصلاح طلبان از سوی دیگر عملکرد دولت و انتخابهایش را رصد می کردند. با معرفی کابینه دامنه دلخوری ها بیشتر شد چرا که چیدمان کابینه می‌گفت روحانی به سمت راست متمایل شده تا چپ، اما این تقابل در رائ اعتماد به وزرا آن طور که باید و شاید خود را نشان نداد و تنها یک وزیر از گردونه خارج شد. هر چند همه وزرای دولت با آرایی بالا راهی وزارت خانه شدند اما بعد از چند هفته اعتراضهای زیر لبی نمایندگان آغاز شد. آن هم با این مضمون که دولت وعده داد اما بعد از رائ خانه ملتی ها به کابینه، وعده هایش را فراموش کرد. بعد از آن خط ونشان‌ها شروع شد تا جایی که جعفرزاده ایمن آبادی گفت: اولین وزیری که برای استیضاح پایش به مجلس باز شود قطعا می افتد!
وزرای کار و کشور اولین قربانی های این دلخوری ها بودند و هر یک با دریافت یک کارت زرد، بهارستان را ترک کردند.
کابینه روحانی چند کارته شد؟
از سال ۹۲ که حسن روحانی پا به ساختمان پاستور گذاشته است تا امروز نزدیک به ۴ سال و ۴ ماه می گذرد و در طول این مدت ۱۹ کارت زرد از سوی مجلس به دولت یازدهم و دوازدهم نشان داده شده است. البته سهم مجلس نهم با ۱۵ کارت قابل توجه است که نشان می دهد اختلافات سیاسی چاشنی ارائه این کارت ها بوده است. از جیب مجلس دهم هم ۴ کارت بیرون آمده است و با کارت زرد امروز نمایندگان به زنگنه نیز دولت دوازدهم ۳ کارته شد.
- 15
- 3
