اختلال بیزاری جنسیبیزاری جنسی چیست؟
اختلال بیزاری جنسی توسط کتابچه تشخیصی و آمار اختلالات روانی به صورت؛ عدم تمایل یک فرد به تماس جنسی تناسلی یا برقراری رابطه جنسی با یک شریک جنسی تعریف می شود. این اختلال موجب می شود فرد احساس پریشانی داشته باشد تا جایی که از هرگونه تماس با جنس مخالف پرهیز می کند. آمار شیوع بیزاری جنسی در میان انسان ها بسیار کم می باشد، این موضوع به دلیل اشتباهی است که در تشخیص این اختلال با سایر موارد ایجاد می شود.
اختلال بیزاری جنسی برای اولین بار در سال ۱۹۸۷ در لیست DSM آمده است، غالبا این اختلال جنسی در اوایل ۲۰ سالگی تشخیص داده می شود. باید توجه داشت که ۲۰ سالگی زمانی است اکثر افراد فعالیت جنسی خود را آغاز می کنند، با شروع فعالیت ها جنسی بیمار می تواند متوجه این اختلال جنسی شود.
درباره اختلال بیزاری جنسیانواع بیزاری جنسی:
اختلال بیزاری جنسی نوعی بیماری مادام العمر می باشد که فرد بدون توجه به رابطه ای که دارد، فرد مورد تماس با او بیزاری جنسی را تجربه خواهد کرد. این نوع اختلال می تواند به فردی اشاره کند که در پاسخ به یک رابطه خاص اختلال رابطه جنسی را تجربه می کند. با این وجود زمانی که شخص خارج از رابطه ای خاص باشد، حتی می تواند به طور عادی رابطه مورد انتظار خود را داشته باشد. فردی که به این نوع اختلال مبتلا می شود درصورت تغییر رابطه با مشکل روبرو می شود.
عوامل ایجاد کننده اختلال بیزاری جنسی:
عوامل متعددی می توانند اختلال بیزاری جنسی را ایجاد کنند که در ادامه به تعدادی از آنها اشاره می شود:
اضطراب و خشم از جمله موارد کاهنده میل جنسی در زنان و مردان می باشد.
تجربه کردن رابطه جنسی در موقعیت های نامناسب و ناخوشایند می تواند زمینه اختلال بیزاری جنسی را ایجاد کند.
نگرانی، ترس، خاطرات یا هنجارهایی که در ذهن فرد درباره رابطه جنسی وجود دارد برای مثال؛ غیر اخلاقی یا خطرناک دانستن سکس می تواند منجر به بیزاری جنسی شود.
تربیت و آموزش های نادرستی که درباره مسائل جنسی وجود دارند، این موضوع نگرش های نادرستی در فرد ایجاد می کند که زمینه ساز اختلالات جنسی از جمله كم كاری و بیزاری جنسی می شود.
علائم اختلال بیزاری جنسی:
بسیاری از افراد در طول عمر خود به دوره هایی برخورد می کنند که دچار کاهش میل جنسی می شوند، در نتیجه میل و لذتی که به برقراری رابطه جنسی داشته اند کاهش پیدا می کند. زمانی که این موضوع برای مدتی طولانی ادامه پیدا کند به تدریج زندگی فرد را با پیامدهای نامطلوب و البته جدی روبرو می کند، کاهش میل جنسی خود یکی از نشانه های اختلال بیزاری جنسی است.
درصورتی که فرد علائم دیگری نظیر حمله پانیک قبل و در طول رابطه جنسی یا حتی در اثر فکر کردن به رابطه جنسی داشته باشد می توان به اختلال بیزاری جنسی مشکوک بود. حملات پانیک در مواجهه با رابطه جنسی دارای نشانه های است که از جمله آنها می توان به احساس خفگی، تپش قلب، ضعف، تهوع، سرگیجه و مشكلات تنفسی اشاره کرد.
برخی از بیماران در هنگام مشاهده رفتارهای جنسی مانند بوسیدن یا لمس کردن دچار نفرت بسیار زیادی می شوند، شدت واکنش های فرد زمان مواجهه با این موقعیت ها ممکن است طیفی بین خفیف از جمله فقدان علاقه و نفرت، علائم متوسط مانند استرس و اضطراب متوسط تا علائم شدید مانند فقدان لذت، پریشانی روانی شدید و تمام علائم پانیک را شامل شود.
در موارد شدید دیده شده است که فرد به هرچیزی چنگ می زند تا از رابطه جنسی با همسرش امتناع کند؛ برای مثال عدم خوابیدن در زمان یکسان با همسرش، صرف زمان بیشتر در محل کار و فرار کردن از محیط خانه و تلاش برای کاهش جذابیت جنسی خود.
به طورکلی می توان علائم را شامل موارد زیر دانست:
پرهیز از هرگونه رابطه جنسی
ترس و تنفر از فعالیت جنسی
مشکل در زندگی مشترک
بی توجهی به علائم بیزاری جنسی سبب بهتر شدن فرد نخواهد شد بلکه درنهایت با تشدید شدگی روبرو خواهید بود.
علائم ناشی از اختلال بیزاری جنسیتشخیص اختلال بیزاری جنسی:
اختلال بیزاری جنسی غالبا زمانی تشخیص داده می شود که فرد یا همسرش زمان برقراری رابطه جنسی با مشکل یا نارضایتی روبرو می شوند و درباره این موضوع با پزشک یا روان درمانگر صحبت می کنند.
اولین قدم برای تشخیص این اختلال انجام معاینات یا آزمایشات تشخیصی است که برای حذف علل پزشکی زمینه ساز اختلال انجام می شوند. مواردی که منجر به پرهیز از رابطه جنسی می شوند شامل؛ بیماری های مسری جنسی، بدشکلی جسمی، تمیز نبودن همسر و ابتلا به واژینیسموس می باشد.
بر اساس توصیفاتی که از این اختلال وجود دارد؛ فردی که به بیزاری جنسی مبتلا شود نه تنها از برقراری رابطه جنسی با پارتنر خود امتناع می کند بلکه احساسی منفی نسبت به انجام این رابطه و حتی احتمال وقوع آن دارد، البته باید اشاره کرد اختلالات جنسی دیگری هم وجود دارند که علائم و نشانه های مشترک با بیزاری جنسی دارند، همین موضوع تشخیص را دشوار خواهد کرد.
یکی از اختلالاتی که شبیه به بیزاری جنسی است؛ اختلال برانگیختگی جنسی زنانه می باشد، این بیماری به ناتوانی مداوم زن برای حفظ یا رسیدن به پاسخ روان شدن واژن در طول فعالیت جنسی اطلاق می شود که به دنبال دلایل فیزیکی یا روانی ایجاد خواهد شد. زنان مبتلا به این بیماری، رابطه جنسی دردناکی را تجربه خواهند کرد، به دنبال این موضوع فرد از برقراری رابطه جنسی خودداری می کند.
این اختلال با بیزاری جنسی اشتباه گرفته می شود، زیرا هر دو به صورت مشکل در علاقه و میل به رابطه جنسی خود را نشان می دهند. محققان تاکید می کنند این اختلال تا حدی شبیه به یک اختلال اضطرابی است تا یک اختلال جنسی، به همین دلیل است که روش های درمانی مربوط به این اختلال مشابه روش های درمانی اختلال اضطراب شدید است.
درمان اختلال بیزاری جنسی غالبا با استفاده از تکنیک های کاهش اضطراب صورت می گیرد. برخی از روش های درمانی مورد استفاده در ادامه آورده شده اند:
حساسیت زدایی سیستماتیک:
این روش شامل همکاری یک درمانگر با بیمار می شود که لیستی از فعالیت های جنسی را ایجاد می کند که هرکدام باعث افزایش سطح اضطراب می شود. سپس بیمار در جلسات درمانی با تمرینات آرام سازی، تحت نظارت درمانگر خود، در معرض محرک های اضطرابی قرار می گیرد.
درمانگر و بیمار از طریق این جلسات درمانی تا زمانی که فرد دیگر با تصور محرک خاص اضطراب شدید نداشته باشد ادامه می دهند. در مرحله بعدی لیست قبلی به یک لیست جدید تبدیل می شود. زمانی که بیمار تمامی موارد فهرست را با موفقیت پشت سر گذاشت تکنیک یکسانی را برای گذراندن هر یک از آن ها، با شریک خود، آغاز می کند.
تشخیص اختلال بیزاری جنسیدرمان یکپارچه:
این نوع روش درمان ممکن است شامل همکاری با پزشکان، روانشناسان، درمانگران جنسی و حتی فیزیوتراپیست ها باشد.
درمان روانشناختی:
این روش درمانی شامل یک همکاری با یک درمانگر جنسی می باشد، باید یک درمانگر حرفه ای را جستوجو کنید که مجوز رسمی درمانگری داشته باشد. برای مثال؛ در ایالات متحده، انجمن مربیان، مشاوران و درمانگران جنسی آمریکا و کالج متخصصین جنسی آمریکا هر دو دارای فهرست هایی هستند که به بیماران این امکان را می دهند تا بر اساس تخصص، مکان، بیمه و موارد دیگر، درمانگر خود را انتخاب کنند.
بعد از گذشت چندین جلسه همراه شدن محرک های ایجاد کننده ترس با حالت آرامش، فرد معمولاً می تواند رابطه جنسی را بدون اضطراب شدید تصور کند، سپس فرد می تواند سناریوی بعدی در سلسله مراتب درمانی را ادامه دهد. زمانی که فرد تمام سناریوهای موجود در سلسله مراتب را بدون تجربه کردن ناراحتی قابل ملاحظه تصور کند؛ همان تکنیک را برای تجربه سناریوها در زندگی واقعی، به تنهایی یا با شریک خود، اعمال می کند.
درمان دارویی:
در این روش درمانی از داروها استفاده می شود، بسیاری از داروهایی که برای این افراد تجویز می شوند غالبا برای کسانی است که دارای سایر اختلالات اضطرابی هم می باشند.
درمان دارویی اختلال بیزاری جنسیگردآوری: بخش سلامت سرپوش
- 12
- 4
