در ادامه این سرمقاله به قلم هرم پور آمده است: از بس که مهربان هستیم، به همدیگر احترام می گذاریم و خوبی های بی حدّ در حق همدیگر داریم، خدا به دنبال بهانه ای می گردد تا جوری دستمان را بگیرد و راه و مجرایی برای رها شدن نشانمان بدهد.
مردم خوبی هستیم! پشت سر همدیگر غیبت نمی کنیم، به همدیگر تهمت نمی زنیم، بدِ همدیگر را نمی خواهیم، زبان و چشم و گوشمان کاملاً در مهار خودمان است، اهل دروغ در معامله و رفتارهایمان نیستیم، ریا نمی کنیم و به دنبال بدی ها و فراموشی خوبی هایمان نیستیم.
تنبلی نمی کنیم، به عهد و قول و قرارمان وفاداریم، زیرپای همدیگر را خالی نمی کنیم و قدر همدیگر را خوب می دانیم! همین انتخابات یک هفته پیش، و هفته های پیش تر از آن که ایام تبلیغات بود، چقدر از خوبی هایمان را نشان داد!!
و چقدر ما را به این باور رساند که مهم ترین چیز برای هرکدام از ما، چه انتخاب کننده و چه انتخاب شونده، حق و عدالت و معرفت و مرام است، نه دروغ وتهمت و تمسخر و بد و بیراه گفتن!
براستی ما خوب هستیم؟!
اگر نه، تا کجا می خواهیم پیش برویم؟
دوباره رمضان آمد، امروز اولین روز از رمضانی که ماه غرق شدن در خوبی هاست، ماه فاصله گرفتن از همه ی آن چیزهاییست که تباهمان می کند، زنگار سیاه گناه بر دل و جانمان می نشاند و چشمهایمان را بر مهربانی ها و خوبی ها می بندد.
رمضان، ماه توبه از همه ی گناهانیست که شاید این روزها، خیلی هایمان خواسته و ناخواسته آلوده اش شده ایم، آلودگی هایی که زجر آورند و خجالت آور، آلودگی هایی که تباهی های تاریخی به دنبال دارند، بیایم قصه ی شب های رمضان امسالمان، قصه ی زنده شدن دوباره ی ما باشد.
قصه ی دور شدن از خودمان، از اصلِ نااصل خودمان و نزدیک شدن به خودمان، به اصلِ اصلِ خودمان.
بیاییم روزه ی روزهای رمضان امسال، روزه از بدی ها باشد، هر چه بدی هست، کوچک یا بزرگ، و احیای شبهایش، احیای دوستی هایمان باشد با خدا و با خلق خدا.
در میان دوازده ماه خوب نبودن هایمان، یک ماه خوب بودن هایمان خیلی زیباست، و دلنشین تر از آن، نشستن بر بال فرشتگان خداست که مَرکب مهر و محبت و عشقند به سوی خدا.
پس خدایا! با همه ی بدی هایمان با ما مهربان باش.
خدایا! سالهاست رمضان می آید و می رود و ما فقط نمی خوریم و نمی آشامیم، و به خود رنج گرسنگی می دهیم غافل از آنکه تو نه محتاجی و نه نیازمند به این رنج بیهوده ی ما، پس به ما لذت خوب بودن را بچشان.
خدایا! عقل ما از آنچه تو واقعاً می خواهی، ناقص و دلمان از آنچه تو نمی خواهی سرشار است، به مهربانی ات قسم که فهیم و بصیر و مبارکمان گردان.
خدایا! چه جانی، چه روحی، چه جسمی، فرصت پر خیری عطا کن تا این رمضان دیگر توشه ی عمرمان را برگیریم و خوشه ی عاقبت به خیری را از خرمن عظمتت برچینیم.
خدایا! روی ماه ِ ماهت را می بوسیم و ماه ِ ماهروی عظیم الشأنت را چون گنج در بغل می گیریم و چون عزیز تر از جان، محبتش می کنیم و از تو می خواهیم که فقط آدممان کنی! همین و بس!
- 13
- 4
