به خدا پناه می بريم از بستن دهان مطبوعات

روزنامه‌نگار بودن و ماندن، گاه تنها انتخاب یک شغل نیست، انتخاب یک سبک زندگی است بر اساس آرزوها و باورهای آدمی.

آن روزکه تصمیم می‌گیریم به اصحاب رسانه بپیوندیم، می‌دانیم که شغل آرامی نخواهیم داشت،در معرض مدام اخبار مختلف و تنگناهای بسیار مالی و زندگی پر تلاطم هستیم. اما شاید با همه این‌ها دل خوش داریم به اینکه بخشی از رکن چهارم دموکراسی بودن، یعنی قدم نهادن در راه اعتلای کشوری که دوستش داریم.

روزنامه‌ها فانوس‌های کوچکی هستند برای باقی ماندن نوربه سوی دخمه‌های تاریک فساد! فانوس‌های کوچکی که باور داریم نوری هستند بر حقوق ملت‌ها که در برابر دولت‌ها، تنها درسایه مطبوعات آزاد استیفا می‌شود.

آزادی مطبوعات را باید پاسداشت و دراین پاسداشت چه بسیار دولت‌ها که هراسان می‌شوند و مانع می‌تراشند بر سر این روزنه‌های کوچک نور. دغدغه داشتن آزادی مطبوعات حق یک ملت است و آزادی مطبوعات برابر است با حق یک ملت برای آزادی بیان!

نباید از ياد برد. این است که مطبوعات، رکن چهارم دموکراسی و پاسداران گردش آزاد اطلاعات در جامعه هستند. در گذشته، حكومت دموكراسی به حكومتی گفته می‌شد كه چه در قالب و شكل نظام مشروطه سلطنتی وچه در قالب و شكل جمهوری بر چهار رکن و بنیاد استوار بوده است.

این اركان مهم عبارتند از: قانون اساسی/ نظام پارلمانی (مجلس)/احزاب سیاسی/مطبوعات آزاد.گرفتن هر کدام از این چهار بخش از حکومت، یعنی یک چرخ از چهار چرخ ارابه دموکراسی لنگ می‌زند و بدون آن ارابه نمی‌تواند به درستی در مسیر حرکت به سوی اعتلای کشور حرکت کند.اما اكنون به نظر می‌رسد عزمی جزم شده است تا آزادی مطبوعات و روزنامه نگاران را در ایران هدف قرار دهد.

لایحه«سازمان نظام رسانه‌ای کشور» در حالی هفته گذشته به هیات دولت رسیده و بررسی نهایی برای ارائه به مجلس انجام می‌شود که پیش از این در سال ۹۳ یک بار با واکنش شدید روزنامه‌نگاران و اصحاب رسانه مواجه شده بود.

به نظر می‌رسد این بار برخلاف نوبت قبل که در سال ۹۲ لایحه منتشر شد و بازتاب منفی بسیاری داشت، تصمیم گرفتند که بی‌سروصدا و با سکوت کار را پیش ببرند.انتشار خبر و همچنین متن لایحه در سال ۹۲ واکنش‌های بسیاری را با خود به همراه داشت و به نظر می‌رسد برای دولت تبدیل به تجربه معکوس‌شد.

آنچه اکنون مشخص است، این موضوع است که در سال‌های گذشته که پیش‌نویس لایحه منتشر شد، بسیاری از فعالان رسانه‌ای در دو طیف اصلی سیاسی کشور در کنار روزنامه نگاران مستقل بدون توجه به هیچ گرایش و نگرش سیاسی اشکالات عدیده پیش نویس طرح را فریاد زدند و با اعتراضات بیان داشتند که این مساله موضوعي صنفی است نه سیاسی و جناحی.

اما به نظر می‌رسد دولت در تصمیم عجیبي می‌خواسته و می‌خواهد فشارها را بر گرده و گردن مطبوعات افزایش دهد. مساله‌ای که به تمام با گفته‌های ريیس جمهور چه در زمان مبارزات انتخاباتی و چه پس از آن تناقض دارد. روحانی در مراسم تنفیض سال ۱۳۹۲ خود گفته بود که «پناه به خدا می‌برم از بستن دهان منتقدان»(نقل به مضمون) و حال به نظر می‌رسد دولتی که او ریاستش را بر عهده دارد به تمام در پی بستن دهان منتقدان است.

روحانی کمتر از یک سال پیش نیز از منشور حقوق شهروندی رونمایی کرده بود و حال قصد دارد لایحه‌ای را رونمایی کند که به تمام، ناقض بخش‌هاوبندهایی از منشور برای روزنامه‌نگاران به عنوان شهروندان این سرزمین است.در این لایحه شاهد نقض بسیاری ازحقوق رسمی و قطعی شهروندانی هستیم که درعرصه رسانه و روزنامه فعالیت می‌کنند وبدون تردید این لایحه از سوی دولت نافی حقوق مندرج درمنشوری است که آن‌گونه پرطمطراق از آن رونمایی کرد.

لایحه‌ای که اکنون در هیات دولت مطرح است، استقلال و امنیت و آزادی روزنامه‌نگاران و اهالی رسانه و مطبوعات را هدف قرار داده و از مطبوعات ایران آنچه برجای می‌ماند، روابط عمومی بی‌اراده است.تایید صلاحیت روزنامه‌نگاران در دستان نهادهای دولتی است و با چماقی به نام پروانه، می توان آنان را به سکوت واداشت.

از سویی دیگر نیز آنچه اکنون به عنوان لایحه مطرح است، تا حدودي هیچ مشابه‌ای در هیچ کجای جهان ندارد. این لایحه، نقطه‌ای تا ابد سیاه در کارنامه دولتی خواهد بود که با ادعای آزادی بیان و آزادی رسانه و بیش از آن پناه بردن به خدا از بستن دهان منتقد، کار خود را آغاز کرد. در هیچ کجای کشورهای دموکرات با آزادی بالای مطبوعات، چنین لایحه یا لوایحی نظیر آن وجود نداشته و ندارد.

این لایحه مصداق بارز تهدید و تحدید آزادی مطبوعات در کشور است و پس از آن تنها باید امید داشت که خدا، حافظ آزادی مطبوعات در کشور باشد.

رسانه‌ها پیش از این سعی کردند صدای مختلف اقشار جامعه باشند اما شاید حال نوبت به باقی شهروندان این جامعه رسیده که صدای در گلو مانده اهالی رسانه شوند و یاری بخواهند و بپرسند آیا یاری کننده‌ای هست که ما را همراهی کند؟

برای بررسی بهتر لایحه، سراغ پیشکسوتان عرصه قلم و مطبوعات در کشور رفتیم تا نظرات آنان را جویا شویم و تا حدودي نتیجه همه تماس‌ها این بود که آنچه به نام این لایحه بر سر مطبوعات می‌آید به مسلخ رفتن آزادی رسانه در ایران است.