او نذری می‌دهد، تو به فقرا کمک کن!

به گزارش عصرایران، تقریبا دیگر عادت شده است که هر وقت ماه محرم از راه می‎‌رسد برخی گوش فلک را کر می‌کنند که چه لزومی دارد این همه هزینه برای نذری شود. همین پول را به فقرا کمک کنید!

واقعا کمک به فقرا چه ربطی به نذری دادن دارد؟ یکی دوست دارد پولی که دارد را در غذای نذری هزینه کند. پیرمرد و پیرزنی دوست دارند بعد از سال‌ها به حج بروند، چرا می‌خواهیم آنها را مواخذه کنیم؟

واقعا همان‌هایی که این افراد را محکوم می‌کنند حاضر هستند یک ماه حقوق خود و یا دستمزد بازیگری‌شان را به صورت کامل به فقرا کمک کنند؟ اصلا بیایند کمپینی راه بیندازند و هر کسی مخالف نذری دادن است بخشی از هزینه زندگی خود را به فقرا کمک کند.

اتفاقا با همین غذاهای نذری، بسیاری از فقرا غذاهای خوب و چرب می‌خورند، غذاهایی که شاید در روزهای عادی برای آنها آرزو باشد.

نکته جالب این است که همان‌هایی که اعتراض می‌کنند در یخچال خانه‌شان پر از غذای نذری است.

واقعا اگر می‌خواهیم لب به اعتراض بگشاییم بهتر است به مردمی اعتراض کنیم که بعد از خوردن نذری، ظرف‌های یک بار مصرف غذای خود را در خیابان رها می‌کنن و هم به طبیعت ضریه می‌زنند و هم باری می‌شوند بر دوش کارگران شهرداری.

این فقط یک نمونه از رفتار مداخله جویانه جامعه ماست. مثلا هستند افرادی که می‌گویند چرا برخی سفر خارجی می‌روند؟ چرا این نوع موسیقی را گوش می‌دهند؟ چرا موهایش را اینگونه شانه کرده است؟ چرا این لباس را پوشیده‌است؟

واقعا اگر برخی از رفتارها را دوست نداریم، آن را انجام ندهیم چرا دیگران را منع می‌کنیم و برای‌شان نسخه می‌پیچیم؟

بسیاری از ما عادت کرده‌ایم یا از آن سوی بام بیفتیم یا از این سو.

هر کسی تا زمانی که تصمیمات فردی‌اش برای جامعه مشکل ایجاد نکند، می‌تواند کارهایی که دوست دارد انجام دهد. هم می‌تواند پولش را در سفر خارجی خرج کند هم می‌تواند در سفره نذری امام حسین.

هر وقت خواستیم کسی را محکوم کنیم یک بار از خودمان بپرسیم آیا حاضریم از خرید یک کفش، رفتن به یک سفر خارجی، از یک حقوق خود بگذریم و آنها را به فقرا بدهیم. هر وقت توان این کار را داشتیم و انجام دادیم به دیگران حق داریم تنها و تنها به دیگران توصیه کنیم لذت کمک به هم نوع خود را تجربه کنند.