اصل کار خود نویسنده است

قباد آذرآیین داستان‌نویس شناخته شده و قدیمی درباره مطالبات اهل قلم از متولیان حوزه فرهنگ و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: زمانی که آقای وزیر این دولت به وزارت ارشاد آمد ما به خاطر این‌که او واقع‌بین‌تر از دیگران بود، خوشحال شدیم. خوشحال بودیم به خاطر این‌که می‌توانستیم حرف همدیگر را بهتر بفهمیم. در این دوره کارهای خوبی انجام شد. مثلا مجوز کتاب‌هایی که سال‌ها در محاق افتاده بود صادر شد. کتاب‌هایی منتشر شدند و در این زمینه بعد از سال‌ها گشایشی حاصل شد. به‌هرحال مطالبات ما از مسئولان فرهنگی برداشتن مسأله سانسور و ممیزی است که البته برداشتن همه آن بعید است. اما انتظار داریم این روند با تساهل بیشتری همراه شود و سختگیری‌ها در این حوزه کمتر باشد. در این شرایط هم بیشتر از این نمی‌توان انتظار داشت.

این نویسنده باتجربه درباره مطالباتش از متولیان فرهنگی گفت: ما نمی‌توانیم چیزی را به ارگان‌های دولتی تکلیف کنیم. این ارگان‌ها امکاناتی دارند که در اختیار آنهاست. آنها می‌توانند این امکانات را در اختیار ما قرار بدهند که شاید حق ما باشد و خودمان از آنها مطلع نباشیم. با این حال خواسته‌ای که من از مسئولان فرهنگی دارم این است که سیاست‌های دوگانه درباره آثار داخلی و خارجی و تبعیض در این زمینه را بردارند، چون بسیاری از واژه‌ها در داستان‌های ترجمه‌ای امکان انتشار دارند، اما من به‌عنوان یک داستان‌نویس نمی‌توانم همان‌ها را در داستانم بیاورم. خواسته دیگر این است که فاصله مجوز دادن‌ها کمتر شود؛ هر چند این فاصله بهتر از قبل شده اما باید کمتر شود. ما نباید پشت صف انتظار بمانیم؛ نباید انتظار بکشیم. قباد آذرآیین درباره این‌که چرا مردم ایران کتاب نمی‌خوانند می‌گوید: این مسأله که چرا مردم کتاب نمی‌خوانند لایه‌های عمیق و زیرینی دارد که به مسائل اجتماعی و اقتصادی جامعه ما و درگیری‌هایی که مردم با مسائل مختلف دارند، برمی‌گردد. یکی از دلایلی که مردم کتاب را کنار گذاشته‌اند این است که خودشان را در کتاب‌های ما نمی‌بینند. داستان‌نویسان ما یا فرسنگ‌ها از مردم جلو افتاده‌اند یا عقب هستند، وگرنه چرا داستان‌های ترجمه معمولا با استقبال مواجه می‌شود؟ چون داستان‌ها گویای حال مردم ما نیستند و مخاطب ما در آنها مردم نیست. درحال حاضر شعر که تعطیل شده است ولی داستان که واقعیت‌های اجتماعی در آن ملموس‌تر است چرا این‌گونه بی‌حال افتاده است؟ در این‌جا جدای از مسائل اجتماعی و این‌که دولت در آن مقصر است یا نه، خود داستان‌ها و نویسندگان آنها هم مقصرند.