گفتگوهای محمود دولت آبادی کتاب شد

به گزارش مهر، کتاب «این گفت و سخن ها» شامل گفتگوهای محمود دولت آبادی با رسانه های مختلف که درباره ادبیات انجام شده‌اند، به تازگی توسط نشر چشمه منتشر و راهی بازار نشر شده است. این کتاب، نودوسومین عنوان مجموعه «درباره ادبیات» است که توسط این ناشر چاپ می شود.

کتاب پیش رو، گفتگوهای این نویسنده با رسانه های مختلف را شامل می شود و دولت آبادی، خود این کتاب را این چنین معرفی می کند:

آن چه در این دفتر فراهم آمده است، چنان چه از سر نام آن پیداست _ جُنگی است از گفت و گوهای صاحب این قلم با خبرنگاران مطبوعات در مسیر این ده، بیست ساله که مثل باد گذشت. بدیهی است موضوع عمده گفت و شنودها ادبیات است در معنای عام، ادبیات در معنایی که من درک می کنم و در موضوع آثارم، نیز بجا درباره شخصیت های ادبی کشور تا آن اندازه که میدان و مجال سخن می بوده است.

گفتگوهای این کتاب با شماره مشخص شده اند. به این ترتیب، مطالب این کتاب از یک تا ۲۵ شماره گذاری شده اند. یادآور، اعتماد، نامه، اندیشه پویا، بهار، شرق، آسمان، خبرگزاری میراث فرهنگی، تجربه، سینما و ادبیات، و مطبوعات ایتالیایی از جمله رسانه هایی هستند که دولت آبادی با آن ها در این کتاب چاپ شده است.

دولت آبادی همچنین درباره این کتاب نوشته است: ممکن است نکاتی در گفت و گوهای متفاوت مکرر شده باشد از باب وحدت موضوع و گوناگونی پرسندگان که حذف شان مقدور نبود، زیرا به بافت کلام در همان مورد لطمه می زد. نکته دیگر این که برخی از این گفت و گوها ناچاپ باقی ماند و نام گزارشگر از خاطر برفت!

مطالب این کتاب و اولین گفتگو با عنوان «یک»، این گونه شروع می شوند:

جناب عالی پیش تر در مصاحبه ای درباره علت دستگیری خود گفته بودید که رژیم تصور می کرد نارضایتی موجود در جامعه آن روز به سبب آثاری است که نویسندگان خلق می کنند. آیا به این امر باور دارید که آن چه از شما منتشر می شد نمی بایست برای رژیم حساسیت برانگیز باشد؟

فکر می کنم هیچ کدام از آثار من نمی توانست موجب حساسیت دستگاه بشود، اما «با شبیرو و گاواره بان» باعث شده بود که آقایان بهانه ای برای بازداشتم پیدا کنند و این بهانه وقتی تقویت شد که من در عرصه تئاتر، کمتر با گروه هایی کار می کردم که از دولت کمک مالی دریافت می کردند یا زیرمجموعه تلویزیون یا اداره فرهنگ و هنر بودند. در بازجویی ها هم می گفتم که من این کتاب ها را پس از نگارش نوشته و به اداره ممیزی اداره فرهنگ و هنر داده ام و آن ها هم مجوز دادند، مسئله این است که توتالیتاریسم همیشه افکار دیگران را در تقابل با خود می بیند، زیرا بر این باور است که داوری هایش در غایت درستی و صحت است و دیگر دلیلی ندارد که دیگران تفکری جز او داشته باشند و به گونه ای دیگر بیندیشند.