کامران محمدی دبیر جایزه ادبی احمد محمود در گفتگو با مهر درباره حواشی جایزه احمد محمود عنوان کرد: متاسفانه برخی دوستان انگار خودشان را قیّم همه ادبیات در هر موضوعی با هر هدفی و در هر جایی می‌دانند و گاهی معلوم نیست اصولا با چه هدفی، اظهارنظرهای شتابزده و نسنجیده می‌کنند. به نظرم این نکته خیلی واضح است که ما این ادای احترام، یعنی نام‌گذاری جایزه به نام این نویسنده بزرگ را حتما به اطلاع خانواده ایشان برسانیم و رسانده‌ایم.
من خودم شخصاً با پسر احمد محمود صحبت کرده‌ام و همه اعضای خانواده‌ی ایشان در جریان کار هستند و نه تنها مخالفتی ندارند، بلکه حتی از این بابت خوشحالند که گروهی نویسنده باعث شده‌اند نام محمود همان طور که حقش است، زنده شود. حتی غرض این است که در شروع جایزه، یعنی در مراسم نهایی امسال که همزمان با سالروز تولد محمود برگزار می‌شود، از بستگان درجه اول ایشان، کسانی حتما حضور داشته باشد و جشن تولد نمادینی برای او بگیریم و خوشبختانه خانواده ایشان هم همکاری لازم را داشته‌اند.
وی در ادامه در پاسخ به این انتقاد که نسبت برگزار کنندگان این جایزه با احمد محمود چیست، گفت: حرف خیلی خنده‌داری است که گفته شود موسسان جایزه و داورانش با احمد محمود نسبتی ندارند. یعنی ما حتما باید پسرخاله محمود باشیم تا اسم جایزه‌ای را به نام او بگذاریم؟ نسبت همه ما ادبیات است. و چه نسبتی بزرگ‌تر از این؟ محمود نویسنده بزرگی است و همه ما نویسندگان ایرانی به او مدیون هستیم. ما در دوره اول جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعات هم که این کار از دست‌مان برمی‌آمد، بزرگداشت احمد محمود را برگزار کردیم. یعنی جایزه اصولا با نام محمود شروع به کار کرد. آن موقع، یعنی هفده هجده سال پیش، خوشبختانه محمود زنده بود.
عده‌ای جوان که عموما کتابی هم نداشتند با دبیری احمد غلامی، دعوتش کردند و با وجود حال خیلی بدی که داشت به مراسم آمد. اتفاقا از همین جمع جایزه احمد محمود، من و مهدی یزدانی خرم و حسن شهسواری در راه‌اندازی آن جایزه هم بودیم. اما حالا محمود با همه تنهایی آخر عمرش، از دنیا رفته و متاسفانه وقتی کسی از دنیا می‌رود، انواع و اقسام وکیل و وصی پیدا می‌کند که معلوم نیست تا دیروز کجا بوده‌اند.
وی افزود: جایزه محمود هر اسم دیگری هم می‌توانست داشته باشد. اما چه اسمی بهتر از اسم یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان ایرانی که به باور شخص من، بزرگ‌ترین نویسنده ایرانی است.
محمدی تاکید کرد: جایزه احمد محمود رقیبی برای هیچ جایزه دولتی و خصوصی نیست، بلکه حتما در کنار سایر جوایز، قصد دارد حال و هوای خموده ادبیات داستانی را پویاتر کند. از طرفی بهترین زمان برای اهدای این جایزه طبیعتا سالروز تولد محمود است، یعنی چهارم دی که فکر نمی‌کنم جای مراسم دیگری را تنگ کند.
ذهن‌خوانی و متصل کردن آدم‌ها به یک جریان خاص یا یک تفکر خاص، نیاز به مدرک و سند دارد. ما از همه بزرگان ادبیات ایران یاد گرفته‌ایم و می‌گیریم. فرقی نمی‌کند گلشیری باشد یا جلال یا محمود. همه این‌ها در جای خودشان شأن و ارزش ویژه خودشان را دارند و مایه تأسف است اگر بخواهیم تلاش کنیم که اثبات یکی را به معنی نفی دیگری بگیریم.
وی در پاسخ به این سوال که این جایزه ادبی تازه‌تاسیس قرار است چه خلائی را از ادبیات داستانی ایران پر کند، عنوان کرد: همین استقبال گسترده رسانه‌ها از موضوع، نشان می‌دهد که چه‌قدر فضای ادبیات نیاز به جایزه‌ها و اتفاقاتی از این دست دارد. جایزه‌ها می‌توانند توجه آدم‌ها را جلب کنند و ما به‌شدت نیاز داریم که حواس مردم را کمی ازگوشی‌های‌شان پرت کنیم! مطمئن باشید هر چه تعداد جوایز خصوصی بیشتر باشد، با وجود همه حاشیه‌ها و اما و اگرهایش، به نفع ادبیات است چرا که جایزه‌ها توجه مخاطبان را جلب می‌کنند و فضا را گرم نگه می‌دارند. همان طور که در دهه هشتاد، با وجود چند جایزه این اتفاق افتاده بود.
محمدی درباره‌ی ارتباط جایزه محمود و انجمن داستان‌نویسان استان تهران نیز گفت: فعلا هیچ ارتباطی بین این‌ها نیست. بحث‌های مقدماتی برگزاری جایزه احمد محمود دو سه سال پیش مطرح شد و این خیلی قبل تر از آن بود که انجمن صنفی داستان‌نویسان بخواهد شکل بگیرد. یعنی این دو فعلا ارتباط مستقیمی به هم ندارند، اما البته امیدوارم با توجه به این که بنده عضو هیات‌مدیره و دبیر انجمن هم هستم، بتوانیم در سال‌های آینده از انجمن هم کمک بگیریم و با همکاری هم کار را انجام دهیم که فکر می‌کنم حالا که انجمن داریم، شکل درست‌ترش همین است که جایزه‌ها هر کدام به‌نوعی با انجمن همکاری کنند.
- 11
- 2
