دل نوشته ولادت امام سجاد (ع)

ای سید الساجدین

تو را می جویم از قله های رفیع نیایش،

تو را می جویم از هوای مطبوع مدینه

از زلالی طلوع یک صبح تازه.

متولد می شوم از حس تازه سرودن.

پلک می زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می شود.

پلک می زنی و سفارت عشق، بر شانه هایت سنگینی می کند.

پلک می زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می شوی

که تا الی الابد این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می گشایی

تا ادامه کارنامه برهوت کربلا باشی.

از خطبه هایت آتشفشان جاری می شود و از

دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می آید.

تو می آیی و ذایقه واژه ها، از عطر دعا آکنده می شود.

تو می آیی و بر صبح لبانت، معنویت عارفانه نقش می بندد.

تو می آیی و روح ناآرام سجاده ها را

به آرامشی خواستنی می سپاری.

می آیی و شولای باران بر دوش، باب الحوائج می شوی.

دست بالا می بری و برای درخت های بهشت، باران تلاوت می کنی.

صحیفه سینه را می گشایی و صحیفه سجادیه ای

می نویسی که زبور آل محمد می شود. (۱)

 ای تاریخ کربلا! 

کسی غوغای دل مرا به چنگ و دف می زند.

نمازم رنگ موسیقی گرفته.

دو صد قیام آواز می خوانم؛ دو صد نیاز در

سماع آمده و دو صد سجده در ترنم و غزل می نشینم.

سجده می کنم به درگاه خدایی که تو زیبا سجده اش کردی.

ای تاریخ کربلا! ای پهلوان شام و ای معنای علوی بودن!

تو پیغام حسین علیه السلام بودی و

چه زیبا پاس داشتی آخرین نماز او را.

به راستی پناه جستن از خدا در برابر ستم و نادانی،

بهترین فریاد مبارزه است؛ آن هنگام که نان و نادانی، مردم

را در بند عافیت گرفتار می کنند و استبداد،

بر غیرت دینی و انسانی مردم افسار می بندد.

سلام خدا بر حسین علیه السلام و بر تو علی بن الحسین

و بر یاران تو و پدر شهیدت، ای فرزند نماز و ای پدر دعا.

روز میلاد تو، روز پیوند نماز و جهاد است

و روز یگانگی دین و حکومت. تو زندگی را با

رنگ دعا در کام بشر ریختی؛

آن گاه که جماعت مسلمانان یا از ترس ظلم و استبداد

بنی امیه، راه زهد و گوشه گیری پیش گرفته بودند و با دنیا

کاری نداشتند و یا در علاقه دنیا و غنائم جنگ غرق بودند

و معنویت و عبادت را با زندگی بیگانه می دانستند.

میلاد تو میلاد راز و نیاز است.

میلاد تو معنای زندگی عاشقانه است.

میلاد تو میلاد عشق است. (۲)

مهربان ترین یار سلام!

مرا سلوک به حدی رسیده در جانم، که از تو گریزی نمی شود

و نمی توانم به سرمنزل برسم؛ بی آنکه بارانیِ قنوت های روشن تو،

راهنمای این همه تیرگی های تنم و شکستگی اندوهبار روحم باشد.

من خودم را گم کرده ام، خدایم را می جویم؛

کدام عبادت جاری در رگ هایم افسرده که این طور

می خواهم از امام عبادت ها، شفاعت بگیرم؟

مهربان ترین یار سلام!

می خواهم اگر لایق باشم، پشت سرت قامت

به استقامت افراها بیاویزم.

می دانم آقا! شانه های صبوری ام قدر شمشادها هم نیست؛

امّا چشم های تو معراج سلوکم می شود؛

اگر بگذاری پای بی کرانه های نمازت فقط وضو

بگیرم و زل بزنم به همه نماز... .

آقا! امروز میلاد توست؛

میلاد ششمین قافله معصوم، چهارمین اشراق امامت،

اولین زینت نماز...

سجاده سجاد، پر می شود از بوی خلسه روزهایی دیگر...

تو دم به دم بر آسمان دعا، ستاره می پاشی، ماه مهربان.

می گویم آقا! یادم می دهی «بسم اللّه» را چطور بگویم

که شانه هایم از برکات حرف اولش بلرزند؟ یادم می دهی

صحیفه کدام درخت طور عاشقی است؟

امروز میلاد ققنوس هاست در آتش عشق تو.

خاکستر کدام سوره خوانی سبزت بوده اند

که این گونه به آسمان بال تازه می زنند؟

شنیده ام پیاده می رفتی به خانه عشق، از این

سوی سرزمین وحی تا به دوست برسی!

آقا! این همه مرکب داریم و پاهایمان نمی کشد!

نشان بده که تولاّ چگونه است؟

از توکل، کوله بار عنایتمان را پُر کن

و با عشق آسمانی ات، ما را شفاعت!

می دانم تو آمده ای تا بفهمم خورشید چقدر کوچک است!

آمده ای تا شهاب های ثاقب ذکر بر جان دیو و شیاطین بنشیند.

آمده ای که تقدیر ملکوتی دست هایت

بر سر غریبه های غمگین بنشیند.

امام صبور گریه ها و رکوع ها، امام مهربان سجده ها

و سلوک ها، سجاده ها دارند یاس می پاشند و گل محمدی؛

به برکت این که تقدیسشان خواهی کرد.

حالا که می آیی، بگو در عبای تو چندین هزار پروانه لانه دارند؟

بگو پرستوها از کدام اشاره سر انگشت تو به خورشید می روند؟

امروز می خواهم جواب همه سؤال های

چشم هایم را از دست های تو بگیرم.

ای کرامت جاری در ثانیه های آغاز!

می خواهم برای خودم قصه تولد مردی را بگویم که

با دُعاهای او هزاران بُلبل شیدا متولد می شوند.

می خواهم از آغاز مردی بگویم که وارث هزاران

زخم است؛ امّا شکر، آستانه دست هایش را می بوسد.

می خواهم بروم یک گوشه دنج مسجد، صحیفه

را باز کنم و به شکرانه چهارمین امام اشراق سجده کنم.