سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست

سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟

  یا چو شیرین سخنت نخل  شکرباری هست؟

یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟

  هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست

  مشنو ای دوست! که غیر از تو مرا یاری هست

 یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست »

لطف گفتار تو شد دام ره مرغ هوس 

 به هوس بال زد و گشت گرفتار قفس

پایبند تو ندارد سر دمسازی کس

  موسی اینجا بنهد رخت به امید قبس

« به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

  که به هر حلقه‌ی زلف تو گرفتاری هست »

بی‌گلستان تو در دست بجز خاری نیست

  به ز گفتار تو بی‌شائبه گفتاری نیست

فارغ از جلوه‌ی حسنت در و دیواری نیست

  ای که در دار ادب غیر تو دیاری نیست!

« گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست

  در و دیوار گواهی بدهد کاری هست »

دل ز باغ سخنت ورد کرامت بوید

  پیرو مسلک تو راه سلامت پوید

دولت نام توحاشا که تمامت جوید

  که به گفتار تو دامان قیامت شوید

« هرکه عیبم کند از عشق و ملامت گوید 

 تا ندیده است تو را، بر منش انکاری هست »

روز نبود که به وصف تو سخن سر نکنم

 شب نباشد که ثنای تو مکرر نکنم

منکر فضل تو را نهی ز منکر نکنم 

 نزد اعمی صفت مهر منور نکنم

« صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟

  همه دانند که در صحبت گل خاری هست

هرکه را عشق نباشد، نتوان زنده شمرد

  وآن که جانش ز محبت اثری یافت، نمرد

تربت پارس، چو جان جسم تو در سینه فشرد

  لیک در خاک وطن آتش عشقت نفسرد

« باد، خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد

  آب هر طیب که در طبله‌ی عطاری هست »

سعدیا! نیست به کاشانه‌ی دل غیر تو کس

  تا نفس هست، به یاد توبرآریم نفس

ما بجز حشمت و جاه تو نداریم هوس

  ای دم گرم تو آتش زده در ناکس و کس!

« نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس

  که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست »

کام جان پر شکر از شعر چو قند تو بود

  بیت معمور ادب طبع بلند تو بود

زنده جان بشر از حکمت و پند تو بود

  سعدیا! گردن جانها به کمند تو بود

« من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود؟ 

 سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست »

راستی دفتر سعدی به گلستان ماند

  طیباتش به گل و لاله و ریحان ماند

اوست پیغمبر و آن نامه به فرقان ماند

  وآن که او را کند انکار، به شیطان ماند

« عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند

  داستانی است که بر هر سر بازاری هست »

ملک الشعرای بهار