مکافات تهمت

در این حدیث شریف تشبیه دقیقی صورت گرفته است. یعنی هرچند نمک ذوب شده درآب نابود نشده است ولی شکل و شمایلش نابود و قابلیت‌های استفاده‌اش مختل می‌شود و عرفاً آن را از دست رفته تلقی می‌کنند واگر بخواهیم آن را دوباره به دست آوریم باید آب را بشدت حرارت دهیم تا کاملاً بخار و نمک دوباره پدیدار شود.

ایمان شخص تهمت زننده نیز دراثر این گناه بزرگ ناگهان در قلبش ذوب می‌شود وجایگاه وشکل وشمایل خود را از دست می‌دهد و تنها در صورتی به‌حالت قبل برمی گردد که مرتکب درصدد برآید وآبروی آن مؤمن را بازگرداند واز او عذرخواهی کند و برای کسب رضایت او حتی اگر لازم باشد به دست وپای او بیفتد و حرارت خجلت و سوزش شکستن نفس خود را بچشد.

خداوند متعال در سوره نور آیه ۱۵ می‌فرماید: «یادکن هنگامی را که آن تهمت را از زبان‌های یکدیگر دریافت می‌کردید و با دهان‌هایتان چیزی را می‌گفتید که هیچ علمی به آن نداشتید و آن را سهل وکوچک می‌پنداشتید در حالی که آن نزد خدا بزرگ است.» در تعبیر «وهو عندالله عظیم» دقت شود، خدایی که تمام زمین وآسمان وکرات و افلاک در نظرش هیچ است، مسأله تهمت در نزدش عظیم است. خداوند همه ما را حفظ کند.