قصه زندگی بعضی آدم‌ها شنیدنی‌تر است؛ آدم‌هایی مثل علی اكبر شریعت، معروف به حاج‌اكبر كه در تمام سال‌های دفاع مقدس در توپخانه ارتش خدمت كرد و دیروز در دارالرحمه شیراز برای همیشه آرام گرفت. حاج‌اكبر شریعت از دسته سومی‌های جنگ بود. همان دسته كه به گفته شهید باكری بر خلاف دسته پشیمان شده‌ها و دسته به نان و نوا رسیده‌ها، در گوشه‌ای آرام و بی‌هیاهو روزگار می‌گذرانند و هیچ توقع و گلایه‌ای ندارند. قصه زندگی حاج‌اكبر به یك شهر پیوند خورده بود. شهری كه سفر به آن آرزوی شیعیان زیادی در سراسر جهان است و برای حاج‌اكبر تنها تمنا و آرزویش بود، اما این آرزو برای حاج‌اكبر رنگ و بوی دیگری داشت، چرا كه حاج‌اكبر درباره‌اش شعری سروده بود كه سال‌ها زمزمه زیرلب خیلی‌ها شد و برای خودش هم ۳۳ سال طول كشید تا به آرزویش برسد، فقط به این دلیل كه حاج‌اكبر تمایلی نداشت از زرنگی‌های مرسوم زمانه‌اش بهره‌ای بگیرد و برای رسیدن به این آرزو به كسی رو بیندازد. از فرط گوشه‌نشینی و تنهایی، خیلی‌ها گمان می‌كردند او شهید شده و خیلی‌ها دیگر او را نمی‌شناختند، مگر با نوای مداحی «كربلا كربلا، ما داریم می‌آییم...»
حاج‌اكبر شریعت كه بود؟
شاعر عزلت‌نشین
متولد داراب بود و وقتی دار فانی را در یكی از محله‌های شیراز وداع گفت كمی از هشتمین دهه زندگی‌اش می‌گذشت. تنها زندگی می‌كرد و تمام میراثش از جنگ، بیماری اعصاب و روان بود و داروهایی كه بخش اعظمی از درآمدش را می‌بلعیدند، اما گلایه نمی‌كرد و در پاسخ به خبرنگاری كه پرسیده بود مگر می‌شود گلایه نداشته باشی، پاسخ داده بود: حالا كه شده!
حاج‌اكبر برادر كوچك‌تری داشت كه در عملیات دوم رمضان در ۱۶ سالگی به شهادت رسیده بود و خودش از ۳۰ شهریور ۶۳ از طرف ارتش جمهوری اسلامی ایران به جبهه اعزام شده و در چندین عملیات از جمله بدر و خیبر شركت كرده بود. سال‌های آخر عمرش را با بیماری‌های مختلفی دست و پنجه نرم كرده بود. دخترانش به خانه بخت رفته بودند و او تنها زندگی می‌كرد. گاهی خواهرش از داراب می‌آمد و گاهی دخترانش سری به او می‌زدند، اما همسرش چند سالی بود كه حاج‌اكبر را تنها گذاشته بود. اهل شعر و شاعری بود؛ سه دفتر شعر سروده بود، اما فقط یك دفتر از او باقی‌مانده كه در اختیار نوه حاج‌اكبر است.
حاج‌اكبر در سكوت و به دور از هیاهو زندگی می‌كرد. یك‌بار از برنامه بدون تعارف تلویزیون به سراغش رفته بودند و یك بار هم تقریبا پنج‌سال پیش برایش بزرگداشتی ترتیب دادند كه آنجا با دست‌های لرزانی كه به‌سختی میكروفن را نگه می‌داشت، درباره شعر «كربلا كربلا...» حرف زده بود.
كربلا كربلا چطور سروده شد؟
به عشق شهدا
در مراسم بزرگداشتی كه برای حاج‌اكبر شریعت ترتیب داده شد، تعریف كرده بود عصر روز هفتم محرم سال ۱۳۶۳، روی خاكریز نشسته بود و به شهادت یارانش فكر می‌كرده است. از خودش پرسیده بود برادرانش چرا با آغوش باز به سمت شهادت می‌روند و پاسخی كه به خودش داد تنها یك كلمه بود: كربلا!
حاج‌اكبر معتقد بود شهدا به عشق رسیدن به كربلا شهید می‌شوند و او به عشق شهدا، شعر كربلا كربلا، ما داریم می‌آییم را سرود. او مداحی‌های دیگری هم دارد از جمله همان مداحی‌ای كه با مصرع كی رسد این پیام از قرارگاه كربلا آغاز می‌شود.
چند روز بعد در ۱۴ مهر ۶۳ مصادف با روز عاشورا، حاج‌اكبر در سوله‌ای بزرگ داشت برای رزمندگان مداحی می‌كرد كه یكی از تصویربرداران تلویزیون متوجه این مراسم شد و از آن فیلم گرفت. مداحی كربلا، كربلای حاج‌اكبر بارها در طول سال‌های دفاع مقدس از تلویزیون و رادیو پخش شد و به عنوان زیرصدا در مستندهای روایت فتح شهید مرتضی آوینی مورد استفاده قرار گرفت.
بدون تردید یكی از ماندگارترین مداحی‌های دوران دفاع مقدس همین كربلا‌كربلا، ما داریم می‌آییم، است كه خالقش یعنی حاج‌اكبر ۳۳ سال بعد توانست به كربلا سفر كند.
آرزوی حاج‌اكبر چطور برآورده شد؟
۳۳ سال بعد در دی ۹۶ بود كه بالاخره حاج‌اكبر به آرزویش رسید و راهی كربلا شد. او كه سال ۶۳ شعری در این باره سروده بود و سال‌ها خودش و خیلی‌های دیگر آن را زمزمه كرده بودند در یكی از مصاحبه‌ها گفته بود تنها آرزویش سفر به كربلا و زیارت حرم امام حسین(ع) است. یك‌بار هم درباره این آرزو با خبرنگاران برنامه خبری بدون تعارف صحبت كرد و آنجا بود كه آرزو یا به عبارتی حسرت بزرگ حاج‌اكبر مورد توجه قرار گرفت و چندی بعد مدیركل بنیاد حفظ آثار و ارزش‌های دفاع مقدس و فرمانده ارشد ارتش با دعوت و همراهی خبرگزاری تسنیم به دیدار حاج‌اكبر رفتند و قرار شد آرزوی دیرینه حاج‌اكبر با هزینه ارتش جمهوری اسلامی ایران برآورده شود.
حاج‌اكبر فقط كمی بیش از یك‌سال بعد از رسیدن به آرزوی دیرینه‌اش زندگی كرد و ۲۲ اسفند یعنی همین چند روز پیش برای همیشه دار فانی را وداع گفت.
- 14
- 6
